ตอนที่ 725 แฟนสาวต้องการปิด

ตอนที่ 725 แฟนสาวต้องการปิด วันนี้ ดราณีไม่ได้อารมณ์ดีนัก ด้านหนึ่งคือเพราะอยู่ที่โรงพยาบาล มีคนป่วยอยู่รอบกายเยอะเกินไป ผ่านไปผ่านมามองดูแล้วไม่อาจอารมณ์ดีได้ แต่หลักๆเลยก็เพราะว่าคำพูดพวกนั้นของเสนานี ตั้งแต่เล็กจนโตเธอสิ่งที่เธอถูกชมมากที่สุดคือเชื่อฟังไม่ทำให้เป็นห่วง แต่ข้อดีของเธอก็เป็นข้อเสียของเธอด้วย เพราะคิดว่าเสนานีและทยุติเลี้ยงเธอให้โตมาไม่ง่ายเลย เลยเชื่อฟังคำสอนของพวกเขาอย่างมาก ตอนเล็กๆก็ไม่ได้รู้สึกอะไร พอโตขึ้นก็พบว่า คำพูดของคนในครอบครัวทำให้เธอกดดันจิตใจมากๆ เหมือนตอนนี้ แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเสนานี ถึงขนาดรู้สึกว่ามันกดดันมาก แต่ในความเป็นจริงเธอก็ต้องตอบตกลงโดยไม่มีเงื่อนไข การตอบตกลงนี้แม้ว่าจะลดความรู้สึกผิดที่มีต่อครอบครัวได้ แต่สำหรับตัวเอง มันคือความกดดันและภาระชนิดหนึ่งตั้งแต่ต้นจนจบ ดราณีไม่เคยรู้สึกถึงประเด็นนี้ แต่ตอนนี้รับรู้อย่างชัดเจนแล้ว เธออยากเจอชนัยมาก และเพราะเหตุนี้ทำให้เธอได้รู้ความคิดที่แท้จริงของตัวเองล่ะมั้ง แต่จะให้เธอไม่ดูแลครอบครัวตอนนี้จริงๆ เธอทำไม่ลง และทำได้เพียงเท่านี้ เย็นวันนั้น ดราณีทานข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเสร็จกำลังนอนในห้องผู้ป่วย ล้างหน้าแปรงฟันไม่ได้สะดวกเท่าไหร่ แต่ก็ผ่านมันไปได้ ทางด้านโรงพยาบาลนั้นเพราะว่าชนัยดูแลอยู่ เลยสะดวกขึ้นมาก ห้าโมงครึ่ง ชนัยโทรศัพท์มาพอดี ดราณีหาข้ออ้างออกจากห้องผู้ป่วย เดินไปบริเวณมุมๆมั่นใจว่าด้านหลังไม่มีคนแล้วถึงกล้ารับสาย “ฮัลโหล?” “อยู่โรงพยาบาลหรอ?” เทียบกับเสียงหดหู่ของเธอ เสียงของเขาผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด ดราณีกดเสียงต่ำลง “ใช่ ฉันอยู่เป็นเพื่อนพ่อน่ะ” “ตอนเย็นทานอะไร ฉันจะไปรับเธอไปทานข้าว แล้วเดี๋ยวมาส่ง” ชนัยพูดไปด้วย ตัวเขาก็เข้าไปในรถแล้ว ส่งสายตาให้กับคนขับรถ อีกฝ่ายก็เข้าใจโดยปริยายว่าให้ขับไปที่โรงพยาบาล แต่ในวินาทีต่อมา เสียงหญิงสาวในลำโพงกลับพูดอย่างตะกุกตะกักกระอักกระอ่วนใจ “ฉัน ฉันอาจจะไม่ทานข้าวกับคุณไม่ได้แล้วเย็นนี้” ปฏิเสธมาอย่างไม่ทันคาดคิดอ ชนัยรู้สึกงงนิดหน่อย อึ้งไปหนึ่งวินาที พอได้สติกลับมาก็นึกถึงสถานการณ์ที่บ้านของเธอทันที “ทำไม ที่โรงพยาบาลมีเรื่องอะไรหรอ?” ดราณีไม่อยากให้เขารู้เรื่องที่เสนานีไม่อนุญาตให้ตนเจอกับขา ยังไงพอลองคิดกลับกัน มันช่างทำลายความเชื่อมั่นอย่างมาก เธอกัดริมฝีปาก หยุดไปสักพักก่อนจะตอบกลับ “ใช่ พ่อต้องตรวจร่างกายเยอะมาก แม่ก็อยู่โรงพยาบาลตลอดจนช่วงนี้เหนื่อยมาก ลุงป้าก็ต้องไปทำงาน ฉันต้องมาแทนที่นี่สักหน่อย” ชนัยพยักหน้า นึกถึงวันที่เจอคนแปลกหน้าสองคนที่นอกห้องฉุกเฉิน คงจะเป็นลุงป้าเธอล่ะมั้ง? แม้ว่าความประทับใจไม่ได้ลึกซึ้งอะไร แต่พอนึกดูก็สามารถจำรูปร่างคร่าวๆได้ ในหลายปีมานี้เขาเจอคนมาทุกประเภท ลุงป้าของดราณีเป็นคนอย่างไร แค่ดูแวบเดียวก็พอจะเดาได้ แค่อย่ายุ่งจนลืมทานข้าว “อยากทานอะไร ฉันจะซื้อแล้วเอาไปส่ง” ดราณีพอได้ยินว่าเขาจะมา เธอก็กังวลทันที “เอ่อ......ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องจริงๆนะ ฉันทานอะไรนิดหน่อยที่โรงพยาบาลก็พอแล้ว โรงอาหารมีทุกอย่าง” ชนัยรู้ว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธตนอย่างหวาดกลัว เลยถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ฉันส่งไปให้เธอ เธอทานที่โรงอาหารเสร็จแล้วค่อยขึ้นไป ไม่ถูกพบหรอก” ถูกจับได้ว่าคิดเล็กคิดน้อย ดราณีแอบประทับใจและรู้สึกผิด เธอพึมพำกับตัวเองอยู่นานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป สุดท้ายชนัยก็กลัวเธอจะกระอักกระอ่วน เลยพูดต่อไปว่า “งั้นก็ตามนี้ เดี๋ยวเจอกันแถวๆโรงอาหาร ฉันไม่ขับรถเข้าไป” เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ เพื่อให้เงียบๆ เขาได้ทำในสิ่งที่ตัวเองสามารถทำได้ทั้งหมด ดราณีทำได้เพียงตอบรับ “งั้นก็หกโมงครึ่ง ฉันรอคุณ” หลังจากวางสาย เธอไม่กล้าชักช้านานเกินไป รีบหมุนตัวกลับไปที่ห้องผู้ป่วย เพิ่งก้าวเท้าเข้าไปก็ได้ยินเสนานีพูดขึ้น “ดราณี รีบไปทานข้าวที่โรงอาหารเถอะ เดี๋ยวคนจะเยอะแล้วต่อคิวนาน” เธอเดินเข้าไปข้างเตียงโดยไม่ได้เปลี่ยนท่าที ยื่นมือไปซ่อนในปลายผ้าห่มของทยุติ “แม่ไปทานก่อนเถอะ เดี๋ยวหนูลงไปทานเกี๊ยวน้ำก็พอแล้ว” เกี๊ยวน้ำในโรงอาหารเป็นแค่ร้านเล็กๆ ปกติไม่ต้องต่อคิว คนซื้อก็ค่อนข้างน้อย เสนานีเหลือบมองมา “ลูกไม่หิวหรอ?” “ยังไม่ค่อยค่ะ” “งั้นแม่ไปก่อน ซื้อได้ทาร์ตไข่ขึ้นมาให้พ่อพอดี” เสนานีพูดไปพลางหยิบบัตรโรงอาหารขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วเดินออกประตูไป “ลูกดูอยู่ที่นี่สักพักนะ” ดราณีรีบพยักหน้า “รู้แล้วค่ะ” หลังจากไปแล้ว เธอหันไปมองอีกครั้ง ก้มศีรษะถอนหายใจออกมาอย่างคุมไม่อยู่ ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน คำโกหกเล็กๆน้อยๆเกือบจะกระโดดออกมา แต่ตั้งแต่เล็กจนโต ดราณีไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ตัวเองจะปิดบังตัวเองเพื่อผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ เสนานีทาอาหารเสร็จก็แค่หกโมงนิดๆเท่านั้น หลังจากดราณีและเสนานีช่วยทยุติทานข้าว ก็เป็นเวลาหกโมงครึ่งในที่สุด เสนานีรีบเร่งให้เธอไปทานข้าว ก็ถือข้ออ้างนี้พอดี ดราณีก็ไม่ได้ยืดเยื้อต่อ เดินออกจาห้องไปด้วยใบนห้าเรียบเฉยแต่ภายในใจตื่นเต้น เธอก้าวเท้าเร็วๆไปถึงประตูลิฟต์ มองเห็นเล็กด้านบนอย่างชัดเจน ในใจเหมือนมีมือเล็กๆมาข่วน เร็วหน่อยสิ...... ไม่ง่ายเลยที่จะลงลิฟต์มาถึงห้องโถงชั้นหนึ่ง ดราณีแทบจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปบริเวณโรงอาหาร เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชนัย โทรศัพท์ดังไม่กี่ทีก็มีคนรับสาย เธอถามขึ้นอย่างหอบๆ “ฉันอยู่ประตูทางเข้าโรงอาหาร คุณอยู่ไหน?” น้ำเสียงใจเย็นของเขาดังเข้ามาในหู เขาพูดออกมาง่ายๆสองพยางค์ “หันมา” ดราณีใจกระตุก รีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ใต้ต้นไม้อู๋ถงที่ไม่ไกล เห็นแค่ร่างสูงยาวยืนอยู่ข้างถนนเล็กๆ เขาสวมเสื้อกันหนาวคอกลมสีเทาเข้ม คอปกเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาว แค่เห็นก็รู้แล้วว่าถูกจัดมาอย่างดี หากเขาสวมชุดสูททั้งตัวจะดูเด่นตามาก เขาเลยตั้งใจพรางตัวเสียหน่อย ดราณีไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่หันไปก็เห็นเขาก็ใจเต้นแรงเกินขีดจำกัด เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข วิ่งไปหาเขา ลมพัดผมตรงหน้าผากเธอ ใบหน้าที่น่าประทับใจลอยขึ้นมา ดวงตากลมโตยิ้มจนเกิดรอย แต่มันดูน่าประทับใจเป็นพิเศษ “คุณมาแล้ว” ชนัยมองใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตรงหน้าเกือบจะละสายตาไม่ได้ ความรู้สึกประหลาดใจปนยินดี ความตื่นเต้น สีหน้าท่าทางที่เขารัก ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นสถานการณ์ไม่เหมาะสม เขาจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจูบทันที แต่ ตอนนี้ไม่ได้ ทำได้แต่อดทน ชนัยส่งถุงกันความร้อนสีดำให้เธอ ด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ว่าดีหรือร้าย อดกลั้นความยากลำบาก “ข้าวเธอ” ดราณีรับมา และเอ่ยถามอย่างไม่คิดอะไร “คุณอารมณ์ไม่ดีหรอ?” ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นเรื่องงาน “ที่บริษัทเกิดอะไรขึ้นอีกหรือเปล่า?” “เปล่า” ชนัยหัวเราะเยาะตัวเองอย่างประหลาด “มีแฟนแต่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ เลยรู้สึกแย่นิดหน่อย”