ตอนที่ 730 แค่นี้ก็เขินต่อไปจะทำยังไง

ตอนที่ 730 แค่นี้ก็เขินต่อไปจะทำยังไง ประโยคเดียว ไม่สามารถหวานไปมากกว่านี้อีก เดิมทีดราณีไม่เข้าใจอย่างมากว่าทำไมผู้หญิงในหอเดียวกันเวลามีแฟน ทุกครั้งที่โทรศัพท์หรือส่งข้อความ ใบหน้าจะมีความสุขที่สุด ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เพราะว่าชอบคนคนหนึ่ง ทุกประโยคที่เอ่ยมาจากปากเขามันให้ความหมายไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดประโยคนี้กับเธอ ดราณีคงไม่ใจเต้นแบบนี้ เธอคงรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่คิดหน้าคิดหลัง เธอเป็นหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางความสุข ทันใดนั้น ชนัยก็โทรเข้ามาหาเธอ โทรศัท์สั่น เธอตกใจสะดุ้งทันที เห็นเบอร์ที่โทรมา เงยหน้ามองประตูห้องน้ำที่ล็อคอยู่ ถึงดราณีจะอยากรรับ แต่ก็อดทนไว้ คุยโทรศัพท์ในนี้ เสนานีจะต้องได้ยินแน่ๆ เธอทำได้เพียงกดวางสายอย่างกระวนกระวายใจ ชนัยดูเหมือนจะรู้ว่าเธอไม่สะดวก ก็ไม่ได้โทรมาอีก เพียงแต่ส่งท่าทีที่น้อยใจมา ดราณีเห็นแล้วก็ทำใจไม่ลง ทั้งๆที่ได้เจอกันแล้วตอนทานข้าวเย็น แต่ก็ยังอยากได้ยินเสียงของเขา ดังนั้น กล้าเสี่ยงที่จะถูกจับได้ เธอแกล้งหยิบโทรศัพท์ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเรียกเสนานีที่นอนอยู่บนเตียงเล็กข้างๆด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “แม่คะ หนูออกไปกดน้ำร้อนสักครู่นะ” ดราณีเงยหน้ามองเธอ “กระติกน้ำร้อนมีอยู่ไม่ใช่หรอ?” “อันนั้นก็เหลือไว้ดื่มเถอะค่ะ หนูไปเติมที่กรอกน้ำหน่อย” ดราณีไม่ได้สงสัยอะไร “โอเค งั้นลูกรีบกลับมาหน่อยนะ อย่าทำนานนัก” “รู้แล้วค่า” ดราณีออกมาจากห้องผู้ป่วยอย่างเงียบๆ ถือโทรศัพท์ก้าวเดินเร็วๆมายังที่กรอกน้ำ ปกติรู้สึกว่ามันเป็นสถานที่ที่สลัวๆดูน่ากลัว ตอนนี้เธอกลับไม่มีเวลามาใส่ใจ สิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรกคือโทรกลับหาชนัย โทรศัพท์ดังไม่ถึงสองวิก็ถูกรับขึ้นมา น้ำเสียงชัดเจนของเขาดังผ่านเข้ามาในลำโพง รู้สึกจั๊กจี้ในหู “ฮัลโหล? ฉันไม่ได้สับสนใช่ไหม เธอโทรหาฉันก่อนจริงๆหรอเนี่ย?” “……” ดราณีเงียบไปสักพัก รู้สึกพูดอะไรไม่ออก “ฉันโทรหาคุณดีไหมเนี่ย......” ทำไมเขาพูดเหมือนกับว่าเธอไม่เคยโทรหาเขาก่อนเลย? “อ๋อ ฉันนึกว่าที่นั่นเธอจะรับสายฉันไม่ได้แน่ๆ” พูดจบ ชนัยก็แอบยิ้ม ด้วยท่าทางสามีที่จงรักภัคดี “ไม่คิดว่าเธอจะสนใจฉันด้วย” “อุ๊ยตาย อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันไม่สนใจคุณตอนไหน......” ถึงดราณีจะรู้ว่าเขาขี้แกล้ง แต่ก็ฟังประโยคที่เขาพูดไม่ออกว่าเขาแกล้ง “เมื่อกี้ฉันอยู่ในห้องไม่สะดวก ตั้งใจมาที่กรอกน้ำโทรกลับหาคุณ” ชนัยพอได้ยินว่าเธออยู่ที่กรอกน้ำ นึกถึงพื้นที่แคบและสลัว ก็ขมวดคิ้วทันที “ทำไมไปอยู่ที่นั่น?” “ไม่มาที่นี่แล้วจะไปที่ไหนอ่ะ?” เธอไปอยู่ตรงทางเดินไม่ได้นะ ตรงทางเดินตอนดึกๆมีลมเย็นพัดมา มันหนาว “ไม่งั้นเอาอย่างนี้สิ ให้คุณพ่อย้ายไปโรงพยาบาลพี่ปรัณ ที่นั่นสิ่งแวดล้อมดี สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เธอกับแม่จะมีที่พักผ่อนส่วนตัว การฟื้นฟูร่างกายก็จะดีมาก” ชนัยพูดไปด้วย ตอนนี้ก็กำลังเตรียมการไปด้วย ดราณีรีบปฏิเสธ “ไม่เอา ตอนนี้ครอบครัวฉันก็รู้สึกเกรงใจคุณมากแล้ว ถ้าจัดการย้ายไปโรงพยาบาลเอกชน แม่ฉันต้องรับไม่ได้แน่ๆ” โดยเฉพาะหลังจากได้รู้ความสัมพันธ์ของเธอและชนัย ยิ่งต้องไม่เห็นด้วย นอกจากนี้ตอนนี้การผ่าตัดของทยุติก็เสร็จสิ้นแล้ว ยังไงการฟื้นฟูร่างกายก็ไม่เลวเลย ไม่ต้องทรมาณอีกครั้ง กลับไม่จำเป็นด้วยซ้ำไป ที่จริงชนัยสงสารเธอมาก อยู่ที่โรงพยาบาลทุกวัน ทานอาหารและพักผ่อนก็ไม่ดี วันนี้เจอเธอ ใบหน้าก็ค่อนข้างหม่นหมอง “พรุ่งนี้ดูหนังเสร็จฉันจะพาเธอไปทานอาหาร บำรุงดีๆหน่อย” เขาทำเพื่อเธอทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ทั้งหมด กลัวว่าถ้าน้อยไปจะเกิดการตกหล่นได้ ดราณีรู้สึกประทับใจและมีความสุขเป็นพิเศษ เกิดมายี่สิบปี นอกจากคนในครอบครัวแล้ว เป็นครั้งแรกที่มีคนมาดูแลใส่ใจเธอ ทันใดนั้น ความเหนื่อยล้าก็ไม่มีแล้ว เหลือเพียงแต่ความสุขใจและความดีใจที่มีอยู่เต็มอก “ฉันไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเป็นห่วง” “ไม่เป็นห่วงได้ไง?” เขาพูดไปด้วยพลางถอนหายใจไปด้วย “มีเงินเหลือให้ใช้ตั้งเยอะ เธอไม่กลัวฉันไปแบ่งให้ผู้หญิงคนอื่นหรอ?” ได้ยินดังนั้น ดราณีก็อึ้งไปพักใหญ่ถึงจะมีปฏิกิริยากับความหมายที่เขาพูด เธอเบิกตาด้วยความขุ่นเคือง “ชนัย!” “โอเคๆๆ......” ตอนแรกชนัยอยากจะแกล้งเธอ พอได้ยินน้ำเสียงโกรธเคืองของเธอก็ทำอะไรไม่ลง จึงรีบขอโทษ “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นหน่า” ดราณีตั้งใจโกรธเขา “งั้นฉันบอกว่าวันไหนฉันหาไอดอลวัยรุ่นที่โรงเรียนแบ่งกับคุณบ้าง คุณยอมไหม?” “เธอกล้าหรอ!” ชนัยโกรธเคืองทันที แล้วพูดอย่างข่มขู่ “ถ้าฉันรู้นะ เธอทั้งคู่อย่างหวังว่าจะจะจบด้วยดี” “คุณทำได้ ทำไมฉันทำไม่ได้ สองมาตรฐาน!” “ฉันก็แค่ปากไว ปกติไม่ให้เจอแล้ว ยังไม่ให้ฉันพูดอีกหรอ?” ถึงชนัยจะพูดแบบนี้ แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนมาก ลักษณะท่าทางอ่อนจนไม่รู้จะอ่อนยังไง ดราณีโอดครวญเสียงแผ่ว “งั้นพรุ่งนี้ไม่ไปกับคุณด้วยแล้ว จริงๆพรุ่งนี้ฉันไม่มีเวลา......” “ฉันรู้” ชนัยแทรกคำพูดเธอ “ฉันไม่ได้โทษเธอหรอก แค่เจอเธอก็มีความสุขแล้ว” ดราณีพูดไม่ออกกับคำพูดหวานเลี่ยนของเขาที่มารัวๆ แต่มุมปากกลับคว่ำลงอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าวันหนึ่งได้คบกับชนัยแล้วจะหวานขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนบนโลกที่ไม่เหมือนกันสองคน แต่พอได้มาอยู่ใกล้กันจริงๆแล้วก็พบว่า เขาได้ให้ความรักที่ดราณีต้องการมาโดยตลอด คุยกันเกือบยี่สิบนาที ดราณีมองดูเวลา ก็เอ่ยเตือน “เดี๋ยวแม่ต้องมารีบตามฉันแน่” ชนัยตอบรับเสียงแผ่ว และไม่ได้บังคับ “กลับไปเถอะ พักผ่อนดีๆนะ ฝันดีครับ” “พรุ่งนี้เจอกัน” พูดจบ นิ้วมือทั้งห้าเธอก็กำแน่น รู้ว่าถ้าเธอไม่วางเขาก็ไม่วาง นิ่งไปสักพัก เธอก็บังคับตัวเองให้เอ่ยออกไปอย่างเขินอาย “คิดถึงนะ” เสียงของหญิงาวไม่ต่างจากเสียงยุงเลย แต่ชนัยรู้สึกว่าร่างกายมีฟองสีชมพูล้อมรอบอยู่ ถ้าอยู่ต่อหน้าจริงๆเขาจะจูบเธอแน่นๆหนึ่งที แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาส ทำได้เพียงจำไว้ พรุ่งนี้จะต้องชดเชย “ฉันก็คิดถึงเธอ” เขาไม่หวงตัวที่จะตอบกลับความคิดถึงของเธอ “ตอนทำงานคิดถึง ตอนไม่ทำงานก็คิดถึง ตอนระหว่างทางไปหาเธอก็คิดถึง คิดถึงตลอดเวลา” ทั้งๆที่ไม่ได้เห็นเขา แต่ใบหน้าดราณีขึ้นสีและใจเต้นอย่างมาก “รู้แล้ว คุณ คุณไม่ต้องพูดแล้ว......” “ยัยทึ่ม ฉันเป็นแฟนเธอนะ แค่นี้ก็เขินต่อไปจะทำยังไง?” ชนัยหัวเราะเบาๆ “กลับไปนอนเถอะ ฝันดีครับ” หลังจากดราณีรีบพูดว่า “ฝันดี” เธอก็รีบวางสาย เธอยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน หายใจเขาลึกๆและหายใจออกมา หลังจากผ่อนคลายอารมณ์อีกครั้งถึงเดินกลับไปทางห้องผู้ป่วย นายชนัยนั่น......ขี้แกล้งจริงๆเลย