ตอนที่18 เด็กจากตระกูลร่ำรวยกลายเป็นคนธรรมดา

ต๭นที่ 18 เด็กจากตระกูลร่ำรวยกลายเป็นคนธรรมดา ห้าปีก่อน เธอเคยเสียลูกชายหนึ่งคน ความเจ็บปวดในวันนั้นยังคอยเผาไหม้จิตใจของเธอจนทุกวันนี้เธอไม่อาจจะรับความรู้สึกนั้นได้อีก “หยางหยาง แม่ถามครูแล้วนะ ครูบอกว่าเมื่อวานลูกถือใบคะแนนสอบกลับบ้านด้วย แม่รู้หมดแล้วนะ สอบได้คะแนนไม่ดีก็ไม่เป็นไร แม่สัญญานะ แม่จะไม่กดดันลูกอีกแล้ว และจะไม่ดุลูกแล้วด้วย ดีไหมจ๊ะ” กู้ฮอนกอดเด็กน้อย ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ เป็นเพราะเธอรู้ดีว่าครอบครัวที่พาลูกชายไปมีทั้งเงินและอำนาจ เด็กคนนั้นคงจะได้รับการเลี้ยงดูและได้รับการศึกษาแบบตระกูลผู้ดี เพราะแบบนั้นเธอจึงพยายามอย่างสุดชีวิต เพื่อที่จะเลี้ยงดูหยางหยางให้ได้ดีแบบนั้น หยางหยางอยู่กับเธอมาตลอด เธอยังจะสร้างแรงกดดันให้เขาอีก และในตอนที่เธอเห็นเกลียวคลื่นนั่น เธอถึงเพิ่งจะรู้ว่า สิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญเลย ลูกปลอดภัยคือสิ่งที่สำคัญที่สุด “รับปากแม่มาก่อน อย่าหายไปไหนเงียบๆแบบนี้อีก ได้ไหม” เฉิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้น มองไปที่ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร ร่างกายรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเธอ ในหัวใจของเขาสัมผัสได้ทันที ทะเลกว้างคงได้ยินเสียงในใจของเขาแล้ว จึงได้ประทานแม่มาให้กับเขา แต่ว่า ทำไมเธอเอาแต่เรียกเขาว่าหยางหยางกันนะ “หยางหยาง” กู้ฮอนมองใบหน้าเย็นชาของเด็กชาย ที่ไม่ร้องไม่งอแง เงียบจนรู้สึกผิดปกติ ความระแวงหวาดกลัวแวบเข้ามาในใจเธอ เธอรีบดึงร่างกายของเด็กน้อยมาดูทันที เปิดเสื้อผ้าขึ้น มองซ้ายทีขวาที จนแน่ใจว่าไม่มีบาดแผลอะไร เธอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ มันก็ยังดูชอบกลอยู่ดี “หยางหยางบอกแม่มาเร็ว เมื่อวานลูกไปเจอเรื่องน่ากลัวอะไรมา เสื้อผ้าของลูกล่ะ กระเป๋าหนังสือลูกล่ะ” ข่าวเกี่ยวกับการทารุณกรรมเด็กแวบผ่านหัวของกู้ฮอนยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เฉิงเฉิงกำลังมองเธออย่างประหลาดใจ ทันใดนั้นในใจก็ปรากฏความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แต่ชุดนักเรียนอะไร กระเป๋าอะไร เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามยังไงดี จากนั้นดวงตาของเขาก็ปิดลง…... “หยางหยาง หยางหยาง……” เขาเป็นลมในอ้อมกอดของกู้ฮอน ดีแล้ว เขาไม่ได้หนีไปไหน เขาแค่หิวจนเป็นลมไป ที่แท้ อ้อมกอดของแม่เป็นแบบนี้เองหรือ เป็นแบบนี้นี่เอง…... อืม อุ่นจัง ภายในห้อง คนแก่หนึ่งคน ผู้หญิงหนึ่งคนและเด็กอีกหนึ่งคน สามคนนั่งรอบโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ดูมีความสุขปรองดองกันมากแน่นอนว่า กู้ฮอนมีความสุขที่ได้สิ่งที่สูญเสียคืนมา หญิงชราที่หลั่งน้ำตาแห่งความสุขอย่างหยูฟืน เฉิงเฉิงยังคงมีท่าทีเช่นเดิมเหมือนที่ผ่านมา นั่งตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว กินข้าวคำเล็กอย่างเงียบๆ จนแทบจะไม่ได้ยินเสียงกินข้าวของเขา “หยางหยาง มานี่มา มาลองชิมหมูเส้นผัดกระเทียมใส่พริกที่ยายทำเร็ว หลานชอบกินมากนี่” หยูฟืน คีบอาหารใส่ในชามของหยางหยาง ตั้งแต่เที่ยงคืนของเมื่อวานจนวันนี้ เธอห่างกับหยางหยางแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนห่างกันราวหลายศตวรรษ เฉิงเฉิงพยักหัวเล็กน้อย มีความเขินอายปรากฏขึ้นในสายตา และผ่านไปอย่างรวดเร็ว เริ่มตั้งแต่ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่า ‘แม่’กอดเขาแน่นที่ริมทะเล จนเขาเข้ามาถึงบ้านของคนที่ชื่อ‘หยางหยาง’ และเขาก็มองเห็นรูปภาพเจ้าของชื่อ‘หยางหยาง’เข้า จากนั้น คนที่ฉลาดอย่างเฉิงเฉิงก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เห็นได้ชัดว่า พวกเธอคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายที่กำลังยิ้มในรูปคนนั้นหยางหยาง เข้าใจผิดก็ช่างปะไร ยังไงซะ เขาก็ไม่ได้อยากกลับไปตระกูลเป่หมิงอยู่แล้ว พ่อที่หน้าตายคนนั้น เขาเกลียดจนไม่อยากจะมองหน้า เชอะ เฉิงเฉิงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิท ปรากฏรอยยิ้มขึ้นชั่วขณะ นี่คงเป็นเทคนิคลับที่สืบทอดมาจากพ่อ จนหยูฟืน และกู้ฮอนไม่ทันจะสังเกตเห็น***มื้ออาหารที่สิ้นสุดลงด้วยบรรยากาศแปลกๆ กู้ฮอนเก็บจานพลางเหลือบมองลูกชายอย่างไม่สบายใจ “หยางหยาง วันนี้แม่ลาครูให้แล้วนะ ลูกพักผ่อนอยู่บ้านกับคุณยายนะ รู้ไหม” เด็กคนนี้ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืน เธอก็ไม่อยากบังคับลูก กลัวว่าถ้าเขาไม่พอใจแล้วจะออกจากบ้านไปอีก เธอคงจะเจ็บปวดไม่ใช่น้อย“อือ” เฉิงเฉิงขานเสียงเบา เมื่อวานตอนเย็นตอนวิ่งออกจากตระกูลเป่หมิง เขาเดินมาตามทางที่ไกลมากเกือบจะเดินอยู่ทั้งคืน ทั้งหิวทั้งเหนื่อย กู้ฮอนได้เข้าไปอยู่ในชีวิตที่น่าเบื่อและจืดชืดของเขา ถึงเขาจะแปลกใจอยู่แต่ก็ไม่ได้รู้สึกปฏิเสธอะไรและกลับยอมรับมันอย่างเต็มใจเสียด้วยซ้ำ ถอนหายใจยาว มองลึกเข้าไปในดวงตาของลูกชาย วางถ้วยชามที่กำลังเก็บอยู่ เดินไปข้างหน้าลูกชาย แล้วคุกเข่าลง นิ้วมือแสนอบอุ่น สัมผัสผ่านใบหน้าลูกชาย “อย่าโกรธแม่เลยนะ แม่บอกแล้วไงว่าต่อไปจะไม่บังคับให้ลูกเรียกหนักอีกแล้ว ไม่ว่าลูกจะสอบได้คะแนนเท่าไร แม่รับรองว่าจะไม่ว่าหนูอีก เพราะฉะนั้น รับปากกับแม่นะ ห้ามไม่กลับบ้านอีก ได้ไหม” เธอพูดย้ำอีกครั้งด้วยความไม่สบายใจ กลัวว่าลูกยังกังวลเรื่องคะแนนสอบอยู่ เฉิงเฉิงเองก็มองกู้ฮอนอย่างตั้งใจ รับรู้ได้ถึงสัมผัสที่อบอุ่นจากนิ้วมือของเธอ หัวใจดวงน้อยๆก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมา “ได้ ผมรับปากครับ…...แม่” เสียงเขาจุกในลำคอ แต่สุดท้ายก็ทำท่าสัญญา ที่แท้การเรียก ‘แม่’ ทำให้คนรู้สึกติดเป็นนิสัยได้เหมือนกัน เฉิงเฉิงรู้สึกดีมาก กู้ฮอนผ่อนคลายลง และยิ้มขึ้นมา “เด็กดี เป็นลูกคนเก่งของแม่จริงๆ” เธอจับแก้มของเขาแล้วดึงเบาๆ จิตใจที่กังวลของเธอ ในที่สุดก็หายไปสักที หยูฟืน มองแล้วก็ยิ้มตามไปด้วย ดีจริงๆ ในที่สุดลูกก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย