ตอนที่ 20 หลุมพรางที่วางให้เธอตกลงไป

ต๭นที่ 20 หลุมพรางที่วางให้เธอตกลงไป “ก็คือเลขาส่วนตัวทั่วไป ในยี่สิบสี่ชั่วโมงถ้าเจ้านายเรียกหาเมื่อไรก็ต้องไปทันที พูดให้ดีหน่อยคือ ฉันส่งคนเพื่อไปคอยช่วยเขา พูดแบบไม่ดีเลยคือ ส่งคนไปเพื่อคอยจับตาดูเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรต้องรายงานฉันตลอดเวลา โดยเฉพาะถ้าเขานัดเจอกับผู้หญิง เข้าใจรึยัง” กู้ฮอนฟังจบ สติถึงกลับเข้าร่าง แม้ว่าเธอยังไม่ค่อยรู้จักกับเป่หมิงโม่มากนัก แต่เธอก็เคยได้เห็นความเย็นชาของเขา งานเลขาส่วนตัวนี้ คงจะยากเกินไปสักหน่อยสำหรับเธอ เธอหัวเราะแล้วพูดต่อ “ฉันเกรงว่าจะทำไม่ได้คะ” “อย่าด่วนตัดสินตัวเองเร็วไปนักสิ” เห็นได้ชัดว่าเป่หมิงเจิ้งเทียนไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ “ที่เลือกเธอแน่นอนว่าต้องมีเหตุผล อย่างแรก มีผู้หญิงไม่กี่คนที่เจ้าสองให้ความสนใจ และเธอคือหนึ่งในนั้น” เธอเป็นคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า แบบนี้ก็นับด้วยหรือ กู้ฮอนตะลึงงง และยิ้มเจื่อนๆ “อย่างที่สอง เธอไม่ต้องกลัวว่าเจ้าสองจะทำอะไรเกินเลย เธอคือคนที่เขาเตะตกเตียง เขาเป็นเจ้าระเบียบ ดังนั้น เขาจะไม่ทำอีกแน่นอน ยิ่งกว่านั้นอาจจะอยากเตะทิ้งให้พ้นๆหน้าเขาด้วยซ้ำ” รอยยิ้มบนหน้ากู้ฮอนเหมือนถูกแช่แข็ง คำพูดแบบนี้เธอควรร้องไห้หรือควรหัวเราะดี “อย่างที่สาม......” เป่หมิงเจิ้งเทียนหยุดไปชั่วครู่ ดวงตาเฉียบคมมองไปที่กู้ฮอน แล้วพูดต่ออย่างเคร่งขรึม “ฉันเชื่อคนชาญฉลาดอย่างคุณกู้ คนไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เวลากอดกับเจ้าสองจะไม่คิดเกินเลยไปไหนต่อไหน” คำพูดประโยคนี้ เกรงว่าจะเป็นสิ่งที่ท่านเน้นย้ำที่สุด แม้ในใจจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย แต่กู้ฮอนยังฝืนยิ้มอย่างสุภาพออกมา พยักหน้า “ใช่ค่ะ ข่ายังไงก็ยังมีรสเผ็ดร้อน ทุกอย่างเป็นเหมือนที่ท่านเป่หมิงคิดไว้ไม่ผิดค่ะ” เป่หมิงเจิ้งเทียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจในความชาญฉลาดของอย่างเปิดเผย “นอกจากนี้ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องเงินเดือน แน่นอนว่าจะสามารถทำตามข้อเรียกร้องของเธอได้ ส่วนเรื่องการยกเลิกการแข่งขันของบริษัทติ่งซื่ง ฉันสัญญาว่าไม่มีปัญหา แต่ว่าจะชนะเลิศหรือไม่นั้น เรื่องนี้ฉันจนปัญญาจริงๆ เจ้าสองค่อนข้างจะระวังและรอบคอบ” กู้ฮอนไม่ปฏิเสธ มันเป็นข้อเสนอที่ดีจริงๆ ถ้าเธอรับข้อเสนอของท่านเป่หมิง ก็หมายความว่าเธอสามารถออกจากบริษัทติ่งซื่งได้อย่างเป็นทางการ นับจากนี้ไป ตำแหน่งเลขาภายใต้รัศมีของผู้อำนวยการตระกูลเป่หมิง หลี่ติ่งซื่งเขาจะมาประจบเธอก็ช้าไปเสียแล้ว และไม่สามารถมาทำตัวคุกคามเธอได้อีกแล้ว สามารถทำให้พ่อปลอดภัย และทำให้แม่ได้อยู่สบายขึ้น แค่นี้ก็คุ้มเกินคาดแล้ว เธอมองเป่หมิงเจิ้งเทียนที่มีแผนในใจอยู่แล้ว และเขาเหมือนจะแน่ใจว่าเธอจะยอมรับข้อเสนอ แต่ก็ยังอดที่จะถามไม่ได้ “อย่างนั้น ถ้าประธานเป่หมิงไม่ให้ความร่วมมือล่ะคะ” เธอจินตนาการออกอยู่แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเรื่องเยอะขนาดไหน “ฉันแค่ให้เธอไปคอยอยู่กับเขา ส่วนเรื่องอื่นมันขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอแล้ว” เธออดที่จะส่ายหน้าไม่ได้ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ยังไงก็ยังเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์วันยังค่ำ มันเป็นเหมือนหลุมพรางขนาดใหญ่ที่รอให้เธอกระโดดลงไปดีๆนี่เอง แต่เธอกลับไม่มีสิทธิ์มองหาทางเลือกอื่น ได้แค่ลืมตามองตัวเองตกลงไปในหลุมพรางลึกนั่น เธอถอนหายใจลึก กู้ฮอนพยายามสู้ฮึดสุดท้าย “สุดท้าย ฉันอยากถามว่า ระยะเวลาเท่าไรคะ” ประโยคที่เธอถามว่าใช้เวลาเท่าไรทำให้เป่หมิงเจิ้งเทียนตะลึงเล็กน้อย แต่เขาก็กลับสู่สภาวะเดิมอย่างรวดเร็ว เขามองกู้ฮอนอย่างมีเลศนัย แล้วพูดว่า “ไม่มีกำหนดระยะเวลา จนกว่าหน้าที่จะสำเร็จ” ท่านตอบคำถามอย่างคลุมเครือ เขาลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับ กู้ฮอนที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ จึงรีบถามขึ้น “แต่ฉันไม่สามารถทำงานกับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปตลอดชีวิตหรอกค่ะ ในกรณีที่ประธานเป่หมิงแต่งงานหรืออะไรก็ตาม เขามีภรรยาอยู่คงไม่ค่อยสะดวกมั้งคะ......” “เขายังไม่ได้แต่งงาน” เป่หมิงเจิ้งเทียนรีบพูดตัดกู้ฮอนทันที เขาหมุนตัว มองกู้ฮอนชั่วครู่ ปรากฏความมุ่งมั่นขึ้นมาในแววตาของเธอแวบหนึ่ง เป่หมิงเจิ้งเทียนส่ายหน้า “สรุปแล้ว คุณกู้ไม่ต้องเป็นห่วง จำไว้ เธอแค่ต้องอดทนกับเจ้าสอง ใครชนะคนนั้นก็เป็นอิสระ” ก็ยังเป็นคำตอบที่คลุมเครืออยู่ดี พูดจบ เป่หมิงเจิ้งเทียนจับไม้เท้าหัวมังกรขึ้น แล้วเดินออกไปจากห้องอาหารทันที กู้ฮอนมองหลังชายแก่ที่ยังคงมีอำนาจอยู่ เธอยืนนิ่งอยู่นาน มันคืออะไรนะ—— อดทน ใครชนะ คนนั้นก็เป็นอิสระ***สามวันต่อมา เพื่อเป็นการพิสูจน์อำนาจของตระกูลเป่หมิง ที่ทั้งรวดเร็วและง่ายดาย กู้ฮอนในชุดกระโปรงสีดำ แม้จะเป็นการแต่งตัวแบบอนุรักษนิยม แต่มันก็เผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าของร่างกาย มวยผมสีน้ำเข้มติดอยู่หลังศีรษะ ท่าทางเอาจริงเอาจัง ใบหน้าขาวสวยไร้ที่ติ มีเครื่องสำอางบางๆบนหน้า ตามคำขอของท่านเป่หมิง เธอจึงตั้งใจใส่แว่นตากรอบสีดำไว้ การแต่งตัวอนุรักษนิยมแต่ไม่ดูเฉิ่มนี้ ได้รับคำชมเชยจากท่านเป่หมิงอย่างมาก เธอยืนอยู่ด้านล่างของตึกบริษัทตระกูลเป่หมิง เธอมองขึ้นไปบนตึกระฟ้าของตระกูลเป่หมิงที่สูงร้อยกว่าชั้น มือที่ถือกระเป๋าเอกสารสีดำ มีเหงื่อผุดออกมาไม่หยุด เธอรู้สึกเศร้าเหมือนกำลังจะเข้าสู่สนามรบ เหมือนกับว่าถ้าก้าวเข้าไป มันคือช่วงเวลาชี้ชะตาความเป็นและความตาย สามารถตายในเงื้อมมือของเป่หมิงโม่ได้ตลอดเวลา เหมือนเป็นการพลีชีพ เศร้าเกินไปแล้ว…… “คุณกู้ เข้าไปได้แล้วครับ” เสียงของเฉินเหว่ยหรงเหมือนเรียกสติเธอกลับมา เฉินเหว่ยหรงเป็นผู้ช่วยพิเศษของท่านเป่หมิง เป็นเหมือนคนที่เป่หมิงโม่ไว้เนื้อเชื่อใจ เจ้านายเกือบทุกคนของตระกูลเป่หมิง ล้วนมีผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ทั้งสิ้น แน่นอนว่ายกเว้นเฉิงเฉิง เพราะเขามีแค่เบลล่าเพียงคนเดียว เฉินเหว่ยหรงเหมือนดูท่าทางตื่นเต้นของเธอออก “คุณกู้ไม่ต้องกลัว คุณชายรองเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถ” ความหมายก็คือ ก็คือผู้ชายที่มีใบหน้าเย็นชาเป็นเอกลักษณ์ตลอดกาล เป็นคนที่จะไม่อาละวาดร้องตะโกนใส่หน้าเธอแน่นอน ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องกลัว กู้ฮอนยิ้มเจื่อน เพราะเขาแค่สามารถฆ่าคุณทางอ้อมได้ จนถึงก่อนที่วันคุณตายคุณยังไม่รู้เลยว่าตัวเองตายยังไง เธอพยักหน้า เธอถอนหายใจเย็นยะเยือก ยืดตัวขึ้นตรง ตามหลังเฉินเหว่ยหรง ก้าวสู่ตึกใหญ่ตระกูลเป่หมิง*** ภายในตึกตระกูลเป่หมิงร้อยกว่าชั้น เต็มไปด้วยเสียงนินทาครหา ภายใต้คำสั่งของท่านเป่หมิง ที่ต้องการให้มีเลขาหญิงหนึ่งตำแหน่ง และจนเดินเข้ามาถึงห้องทำงานของประธาน เหมือนว่าแทบทุกคนจะรู้เรื่องนี้แล้ว สงครามระหว่างพ่อลูกของตระกูลเป่หมิงได้เริ่มขึ้นแล้ว เหมือนกับได้กลิ่นของควันดินปืนที่ตลบอบอวลเต็มไปหมด พนักงานทุกคนของตระกูลเป่หมิงล้วนที่ทัศนคติที่ไม่ค่อยดีกับเลขาคนนี้ เพราะไม่ว่าผลของสงครามจะเป็นอย่างไร ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นเหมือนทหารตัวเล็กที่ถูกบังคับให้ตายในสงคราม แต่เธอก็จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์พนักงานของตระกูลเป่หมิงต่อไป หน้านั้นเป็นหน้าที่เขียนว่าต้องเสียทั้งเลือดเนื้อและน้ำตาขนาดไหน*** บรรยากาศที่น่าตื่นเต้นมันแผ่ซ่านไปถึงส่วนบนของตึกตระกูลเป่หมิง เสียง ’ติ๊ง’ของลิฟต์ ประตูค่อยๆเปิดออก ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ เฉินเหว่ยหรงที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีย่อมให้ความสำคัญกับผู้หญิงก่อนเสมอ เขาทำท่าทาง’เชิญครับ’กับกู้ฮอน “ขอบคุณค่ะ” กู้ฮอนพยักหน้า กำหมัดไว้ข้างตัวแน่น รวบรวมความกล้า รองเท้าส้นสูงก้าวเข้าไปในชั้นบนสุดเป็นก้าวแรก—— ตึก ตึก เสียงฝีเท้าดังขึ้น ร่างกายของเธอสั่นทันที เท้าเธอยืนแข็งทื่ออยู่ที่หน้าประตูลิฟต์——