บทที่ 27 ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ1

บ๗ที่ 27 ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ1 ตลอดทางกู้ฮอนถูกเป่หมิงโม่ดึงออกมาอย่างไร้ความปรานี เธอบ่นอย่างไม่เต็มใจ: “เป่หมิงโม่ คุณจะลากฉันไปด้วยทำไม! หาคุณเจอ หน้าที่ของฉันก็จบแล้ว! ฉันจะกลับไปนอน กลับไปหลับ... ...” เขาลากเธอไปถึงหน้าประตูไนต์คลับ รีโหมดเปิดประตูรถ จากนั้นก็รีบยัดเธอเข้าไปในรถฝั่งคนขับราวกับว่าร่างกายของเธอนิ่มเหมือนหนอนยังไงอย่างนั้น---- “ผมดื่มเหล้าแล้ว คุณมาขับรถ ไปโรงพยาบาลกลาง!” เวลาติดกัน เขาเข้ามานั่งฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เสียงดังปัง ประตูรถปิดลง ทันใดนั้น ภายในรถก็มีกลิ่นเหล้ากระจายฟุ้งไปทั่วอย่างรวดเร็ว ผสมกับความรู้สึกบางอย่าง อยู่ระหว่างเขาและเธอกระจายซึมอย่างแปลกๆ... ... รถนั้นกระแทกตลอดทาง ถูมาตลอดทาง ตลอดทางไปเมืองAโรงพยาบาลกลางมีการปะทะเล็กน้อย “ถึงแล้ว!” ในที่สุดกู้ฮอนก็สามารถถอนหายใจยาว เป่หมิงโม่ใบหน้าเย็นชา และน่าหดหู่ราวกับเป็นผีดูดเลือด หลังจากเงียบไปนาน ก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกดเสียงต่ำแล้วพูดว่า “กู้ฮอน คุณมีใบขับขี่จริงหรือเปล่า!” “เอ่อ... ...จะว่ามีก็มีอยู่ ทว่า... ...” เธอขยับไหล่อันสั่นเทา แล้วมองหน้ากระโปรงรถที่ดูเหมือนจะมีควันลอยออกมา ยิ้มด้วยความเสียใจเป็นพันเท่า “ฉันยังไม่เคยขับรถออกมาบนถนนเลย... ...” เหมือนจะมีอีกาสามตัวบินผ่านหัวเป่หมิงโม่ไป “ให้ตายเถอะ!” เขาภูมิใจในความใจเย็นเสมอ แต่เกือบจะล้มเหลว “คุณขับรถไม่เป็นทำไมไม่รีบบอก! สมองหมูหรือยังไง เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้หรอ... ...” “นี่ คุณจะพอได้หรือยัง!” กู้ฮอนตะโกนขัดอย่างเสียใจ “ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ! ช่วยคุณขับรถแล้วยังจะมาว่านู่นว่านี่อีก เก่งจริงก็เมาแล้วขับด้วยตัวเองสิ!” เพียงประโยคเดียวของเธอก็ทำเขาเครียดจนตายได้เลย แอลกอฮอล์หมดทางขึ้นสมอง ทิ่มแทงจนสมองทั้งสองข้างของเขาปวดจี๊ด ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ใต้เอ๋อยังอยู่ในโรงพยาบาล เขาไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับเธอต่อ ใจเย็นลงเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยปากพูดเสียงเบา “ลงจากรถแล้วเข้าไปข้างในกับผม” “อะไรนะ?” กู้ฮอนไม่เต็มใจแล้ว จับที่พวงมาลัยไว้ให้ตายก็ไม่ยอมขยับ “ฉันไม่ใช่คนในตระกูลของพวกคุณสักหน่อย ฉันไม่อยากไป! ฉันจะกลับบ้านไปนอน!” เป่หมิงโม่ลงจากรถ อ้อมไปที่อีกฝั่งของรถแล้วเปิดประตู ดวงตาสีดำเข้มควบแน่นจ้องเธอไว้ “นี่คือคำสั่ง ไม่ใช่คำถาม! คุณไม่มีอำนาจยับยั้ง!” พูดจบ เขายื่นมือออกไปคล้องเอวเธอขึ้นมา ลากเธอออกมาจากรถโดยที่ยังมีชีวิตอยู่ ตลอดทางที่เธอ “ฉันไม่อยากไป! ฉันจะไป... ....” ขณะที่ดิ้นรน เป่หมิงโม่ก็ลากเธอเข้ามาในห้องผู้ป่วยจนได้ * สงบ ภายในห้องผู้ป่วย เงียบสงบอย่างลึกลับ กู้ฮอนตามหลังเป่หมิงโม่เข้ามาอย่างไม่เต็มใจ หดตัวลง ไม่กล้าส่งเสียงดัง ทันทีที่เป่หมิงเจิ้งเทียนเห็นเป่หมิงโม่ ความโกรธที่เพิ่งจะบรรเทาลง ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง “ไร้ยางอาย! ในที่สุดนายก็ยอมมาแล้วหรอ? นายดูใต้เอ๋อสิ ถูกนายทรมานจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว!” เป่หมิงเจิ้งเทียนชี้ผ่านหน้าต่างกระจดเข้าไปในห้องผู้ป่วยที่ถูกแยกไว้ แล้วตะคอก “นายจะให้ฉันอธิบายกับนายกเทศมนตรีเป่ยยังไง? ลูกชายที่ไม่รักดีของฉันทำให้คู่หมั้นของตัวเองต้องฆ่าตัวตาย!!” กู้ฮอนฟังแล้วถึงกับตกใจ แอบอยู่ด้านหลังเป่หมิงโม่และมองผ่านบานกระจกเข้าไปในห้องผู้ป่วย---- จริงๆแล้วคนที่แอนนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ขาวซีดราวกับหิมะ หางตายังคงมีน้ำตาหลั่งไหลออกมาอยู่นั้น คือเป่ยใต้เอ๋อที่เป็นลูกสาวของท่านนายกเทศมนตรีหรอ? ดูเหมือนจะเป็นการฆ่าตัวตายเพราะยึดติดในความรักอา~ จิจิ เพื่อเป่หมิงโม่ไอคนเลวนั่น คุ้มหรอ? ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อได้ยินว่าเป่ยใต้เอ๋อเป็นคู่หมั้นของเป่หมิงโม่แล้ว ในใจของกู้ฮอนรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ “พอแล้ว เจิ้งเทียน ยังไงเด็กมันก็มาแล้ว คุณก็ปล่อยให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะ อย่าโทษไปเรื่อยเลยนะ” คำพูดที่อ่อนโยนจากเจียงฮุ่ยซิน บรรเทาความโกรธของเป่หมิงเจิ้งเทียนลงได้อย่างง่ายดาย กู้ฮอนเหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆท่านเป่หมิงอย่างอดสงสัยไม่ได้ หรูหราสูงส่ง สง่างามมีเสน่ห์ แค่มองก็รู้ได้เลยว่าเป็นคุณผู้หญิงจากตระกูลใหญ่ หรือว่าเธอก็คือแม่ของเป่หมิงโม่? เจียงฮุ่ยซินเอกก็เหลือยมองกู้ฮอนเหมือนกัน พยักหน้าอย่างมีมารยาทให้เธอ จากนั้นก็พูดกับเป่หมิงโม่ “โม่ นายเข้าไปดูใต้เอ๋อหน่อย ตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาก็ไม่ยอมหลับอีก จะรอจนกว่านายจะมาถึง นายเกลี้ยกล่อมเธอหน่อย อย่าไปกระตุ้นเธออีกเลย” เป่หมิงโม่เหลือบมองเป่ยใต้เอ๋อ ขมวดคิ้วเกร็ง “น้าซีน ผมรู้ว่าควรทำยังไง คุณกับพ่อกลับไปพักผ่อนเถอะ” น้าซีน? กู้ฮอนเบิกตาโต อะไรกันผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่แท้ๆของเป่หมิงโม่หรอ? ภายในห้องผู้ป่วยแยก เป่ยใต้เอ๋อเอนตัวนอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างเงียบ ใบหน้าที่เคยสดใส ตอนนี้ซีดขาวดูน่าสงสาร ดวงตายังคงมีน้ำตาจ้องมองเป่หมิงโม่ผู้ซึ่งเย็นชา และเย่อหยิ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเตียง “โม่... ...ในที่สุดคุณก็กล้ามาผมฉันแล้ว?” เป่ยใต้เอ๋อที่เพิ่งจะเอ่ยปาก ก็ร้องห่มร้องไห้เลย เป่หมิงโม่ยืนนิ่งอยู่กับที่ห่างจากเตียงคนไข้ประมาณหนึ่งเมตร ร่างกายที่กำยำแข็งแรง ราวกับรูปปั้น สงบนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้เย็นชาและโหดเหี้ยม อาจกล่าวได้ว่าถูกซึมลึกเข้าไปในทุกเซลล์ของร่างกาย “โม่... ... คุณเริ่มเกลียดฉันแล้วหรอ?” เป่ยใต้เอ๋อร้องไห้คร่ำครวญ ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างขุ่นเคือง “เกลียดมากถึงขนาดที่แม้แต่จะรับโทรศัพท์จากฉันแม้จะรู้ว่าฉันจะกรีดข้อมือเพื่อฆ่าตัวตาย คุณก็ยังใจแข็งได้อยู่ ไม่ฟังไม่ถาม ไม่สนใจฉันเลยหรอ... ...” คำพูดนี้ของ เป่ยใต้เอ๋อ กู้ฮอนที่ไหล่ทรุดอยู่ตรงมุมของห้อง ถอนหายใจอย่างเงียบๆ กู้ฮอนไม่เข้าใจเป่หมิงโม่เลยที่ ลากเธอเข้ามาอย่างสุดชีวิต แล้วยังดึงเธอเข้ามาในห้องแยกผู้ป่วยอีก เพื่อที่จะให้เธอมาดูพวกเขาแสดงละครความรักที่แสนเศร้าระหว่างความเป็นและตายนี้หรอ? ที่จริงแล้วโทรศัพท์ที่เป่หมิงโม่รับเมื่อวานนี้ ก็คือจากเป่ยใต้เอ๋อบอกว่าจะกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย! อ่าใช่ หลังจากที่ผู้ชายคนนี้วางสายไป ก็ยังคงเพิกเฉย