บทที่ 31 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง1

บ๗ที่ 31 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง1 แล้วถอนหายใจอย่างผิดหวังทันที ว่า “ก็บอกว่าแกโง่ แกก็ไม่เชื่อ! มีคนบอกว่าหมาตกใจมันยังรู้จักกระโดดข้ามกำแพง แกกลับชนเข้าอย่างจัง แกมันเชี่ยที่ไม่ได้เรื่อง! เฮ้อ... ...” “วู่วู่... ...” เบลล่าทรุดลงที่ใต้กำแพง เวียนหัวจนยืนแทบจะไม่อยู่ เบิกดวงตากลมโต จ้องไปที่หยางหยางอย่างโง่โง่ ท่าทางที่น่าสงสารของมันนั้น แสดงออกมาราวกับกำลังบอกว่า: ปล่อยฉันไปเถอะ เป็นสุนักชาเป่ยตัวหนึ่ง หน้าตาน่าเกลียดและยังเกิดมาโง่มันไม่ใช่ความผิดของฉันจริงๆ ฉันบริสุทธิ์นะ ... ... หยางหยางถอนหายใจอีกครั้ง ในมือยังถือสิ่งของที่ร้อนราวกับน้ำเดือดเอาไว้อยู่ นั่งยองๆลงมา ชูสิ่งของร้อนๆนั้นเข้าหาเบลล่า ไปด้วย แล้วยังพ่นพึมพำไปด้วย---- “เชื่อฟังนะเชี่ย คุณยายบอกว่าคุณพ่อไม่ชอบแก ก็เพราะว่าแกน่าเกลียดเกินไป เพียงแค่เป็นราชาแห่งความน่าเกลียดชาเป่ย โธ่เอ๊ย เป็นหมานักสู้ตัวหนึ่ง แกไม่ควรน่าเกลียดขนาดนี้ รู้ไหม... ...ก็เพราะว่าแกน่าเกลียดมาก ดังนั้นคุณพ่อก็เลยไม่ชอบกลับบ้าน จนถึงตอนนี้ฉันก็เลยยังไม่เห็นคุณพ่อเลย... ... เจ้าลูกบอล ฉันจะอ่อนโยนให้มากๆนะ... ...” เบลล่ามองดูวัตถุที่น่ากลัวในมือของหยางหยาง ค่อยๆใกล้เข้ามาหาตัวเขาเรื่อยๆ---- ร่างกายของมันสั่นสะท้านไปทั่ว ถอยไปด้านหลังทีละนิดทีละนิด เมื่อขยับไปจนถึงขอบกำแพงถึงได้รู้ว่าหมดทางหนีแล้ว “อาวู่... ...โฮ่งโฮ่งโฮ่ง... ...” ช่วยด้วย ช่วยหมาด้วย “เชื่อฟังนะ เชี่ยเชื่อฟังนะ... ...” หยางหยางยกยิ้มอย่างไร้เดียงสา “เพื่อให้ได้เห็นหน้าคุณพ่อสักครั้ง ทำให้คุณพ่อยอมกลับมาบ้านไม่ใช่เพราะแกอีก ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องรีดผิวที่น่าเกลียดของแกให้ เรียบ ซะ! อดทนหน่อยนะ หลับตาพริ้มเดียวก็ไม่เจ็บแล้วนะ... ...” หยางหยาง พูดพลางยกเตารีดร้อนๆบนมือขึ้น ~---- ท้ายที่สุด ก็ทำเอาขนลุก สันหลังเย็นวาบ ยื่นไปทางผิวหนังที่เหี่ยวย่นของเบลล่า และวาง... ...ลงไป... ... ซือซือซือซือ เสียงของขนที่ไหม้เกรียม “อาวู้-----------”เบลล่าส่งเสียงร้องอย่างน่าอเนจอนาถ ดังไปทั่งบ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิง ร้องจนพวกคนใช้อดไม่ได้ทีจะหัวเราะออกมา... ... คุณชายเฉิงเฉิงได้ความคิดที่เลวร้ายนี้มาจากสำนักไหนกัน? รีดเบลล่าให้เรียบขึ้นก็จะดูดีได้หรอ? ดูดีขึ้นหน่อย แล้วจะเรียกว่าเบลล่าหรอ? ผ่านไปไม่นาน เสียงร้องก็หยุดลง พวกคนใช้เห็นแค่ขนที่ถูกรีดจนไหม้เกรียมเบลล่าที่มีขนไหม้ดำ ราวกับว่าเพิ่งผ่านพ้นจากการถูกไฟไหม้มา มันลากร่างกายที่ถูกรังแกนั้นอย่างกะเผลก แต่ก็ยังพยุงร่างเล็กนั้นวิ่งผ่านฝูงชนไปอย่างสิ้นหวัง วิ่งออกจากบ้านไปอย่างสิ้นหวัง แล้วตรงไปทางสระว่ายน้ำที่อยู่ในสวน... ... กระโดดลงสระว่ายน้ำไปอย่างสิ้นหวัง ราวกับสาวน้อยที่ถูกขืนใจ... ... ก่อนที่เบลล่าจะฆ่าตัวตาย ยังเงยหน้าขึ้นไปอำลาบนฟ้าอย่างโศกเศร้า วู้วู้ โฮ่งโฮ่ง... ... * เบลล่ากระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ เสียงดังตุ้ม จบชีวิตนี้ลง แล้วเริ่มใหม่ เบลล่าอยู่ในสระว่ายน้ำ ดูเหมือนยังคงได้ยินเสียงของหยางหยางดังมาเป็นระยะ---- “เชี่ยทักษะการว่ายน้ำของแกดีมากเลยนะ กระโดดลงสระว่ายน้ำจะตายได้หรอ?” อาวู่กรึบกรึบ เสียงร้องที่น่าสงสารของเบลล่าชีวิตนี้อยู่ยากแล้ว... ... * หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฟูฟูฟูฟู ภายในห้องมีเสียงของเครื่องเป่าลมดังลอดออกมา เบลล่านอนคว่ำอยู่บนเสื่อทาทามิราวกับโคลน ท่าทางขี้เกียจ เพลิดเพลินกับอุณหภูมิที่ออกมาจากเครื่องเป่าลม หยางหยางถือเครื่องเป่าลมไว้ กำลังช่วยมันเป่าขนให้แห้ง เมื่อกี้เพิ่งจะเล่นเอาฉันเกือบตาย ตอนนี้กลับดีซะจนกลมกลืน หยางหยางเป่าไปด้วย มือก็ลูบใบหน้าที่ยู่ยี่ของมันไปด้วย พูด “เชี่ย จริงๆแล้วใบหน้าที่น่าเกลียดของแกนั้นแม้จะถึงวันมะรืนก็คงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้หรอก ตอนนี้ฉันจะบอกว่า ฉันได้ยอมแพ้กับการเปลี่ยนแปลงใบหน้าให้แกแล้วหละ” “อ๋าวู้” เบลล่าเห่าเสียงเบา ให้อภัยมัน ที่ตะเกียจตะกายอยู่ในสระว่ายน้ำตั้งนานแต่ก็ยังไม่จมน้ำตาย มันเหนื่อยมากจริงๆ ดังนั้นไม่มีแม้แต่แรงที่จะเห่าดีใจ “ได้ยินคุณพ่อบ้านบอกว่าคุณพ่อไม่ชอบเด็กที่ไม่รักความสะอาด ไม่ชอบเด็กที่ไม่เชื่อฟัง ไม่ชอบเด็กที่เรียนหนังสือไม่เก่ง... ...” หยางหยางพูดพึมพำกับตัวเอง “ทำยังไงดี เชี่ย ดูเหมือนว่าฉันทั้งไม่สะอาดทั้งไม่เชื่อฟังทั้งเรียนหนังสือไม่เก่ง... ...ดูเหมือนจะตรงไปซะหมด... ...” “วู... ...” สมน้ำหน้า เบลล่าสบายซะจนไม่อยากแม้แต่จะลืมตา หยางหยางทำปากจู๋ แล้วสวดต่อ “ที่จริงแล้ว ฉันคิดถึงคุณแม่มากเลย แต่ว่า ฉันก็อยากจะเห็นหน้าคุณพ่อสักครั้งมากเลย ... ...แม้ เขาจะเป็นพ่อของเฉิงเฉิง ไม่ใช่พ่อของฉัน แต่ว่า ... ...ฉันกับเฉิงเฉิงหน้าตาเหมือนกันไม่ใช่หรอ? ถ้าอย่างนั้นพ่อของฉันก็น่าจะหน้าตาเหมือนพ่อของเฉิงเฉิงถึงจะถูก เชี่ย แกว่าจริงไหม?” “วู... ...” ผีถึงจะรู้เหอะ เบลล่าสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง สบายจนจะหลับไปแล้ว “เชี่ยแกรู้ไหม แม่ฉันบอกว่า ในตอนที่ฉันยังมากมากนั้นพ่อของฉันก็ตบตูดบินขึ้นไปบนสวรรค์แล้ว ฉันว่าชาตินี้ก็คงจะไม่ได้เจอพ่ออีกแล้ว... ... เชี่ย ฉันไม่เสียใจหรอกนะ... ...จะบอกให้ จริงๆแล้วฉันก็เคยลองตบตูดตัวเองหลายครั้งนะ แต่ก็บินไม่ขึ้นสักที ... ...ฉันคิดว่าพ่อฉันไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ เขาต้องกลายร่างมาจากนกแน่ๆ... ....” “อ๋อ... ...” พ่อของนายเป็นคนนกหรอ เบลล่าใกล้จะทนสิ่งที่หยางหยางสวดไม่ไหวแล้ว สุดท้าย หยางหยางได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่: “อื้อ! พ่อที่เป็นคนนกของฉันจะต้องมีหน้าตาเหมือนกับพ่อของเฉิงเฉิงแน่ๆ... ...จะต้องได้มองเห็นกับตาตัวเองถึงจะพอใจ! แบบนี้ถึงแม้ฉันจะต้องจากไป ก็ไม่เสียใจแล้ว อือ ก็ตัดสินใจแบบนี้แหละ... ...” “โฮง... ...” เสียงเห่าของเบลล่า * อาคารใหญ่ของ ตระกูลเป่หมิง กู้ฮอนกัดขนมปังในมือไปด้วย พลางเบียดเข้าไปในลิฟต์ ให้ตายเถอะ เป่หมิงโม่ นั่นไม่ยอมให้เธอได้นอนมาทั้งคืนก็ช่างมันแล้ว เธอเพิ่งจะได้กลับไปอยู่กับลูกชายและแม่ ยังไม่ทันได้นอนพักเลยด้วยซ้ำ เขาก็โทรมา พูดอย่างเย็นชาแค่หนึ่งประโยค หากไปทำงานสายก็จะหักเงินเดือนของเธอ ดังนั้น เธอจึงรีบบินมาอย่างรวดเร็ว ‘ติ๊ง!’ ประตูลิฟต์เปิดออกช้าๆ ลินดารออยู่หน้าประตูลิฟต์ เหลือบมองกู้ฮอนที่กำลังจะออกมา ทันใดนั้น น้ำเย็นก็ถูกสาดมาเต็มหน้า อย่างแรง----