ตอนที่5นักแปลภาษาฝรั่งเศส

ต๭นที่5นักแปลภาษาฝรั่งเศส ลู่หยาวไม่รู้ว่านอนหลับไปตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเจ็บที่ท้องน้อย เธอรู้ว่าเป็นอาการก่อนประจำเดือนมาครั้งก่อนๆที่มาซ่าวหยู๋เชิงก็กลับมาเพราะฉนั้นครั้งนี้ลู่หยาวก็นึกถึงเขา：“ที่รักฉันเจ็บท้องน้อย......” ยื่นมือไปจับกลับเหลือแต่ความว่างเปล่า ลู่หยาวลืมตามาเบลอๆเพิ่งจะพบว่าข้างๆเหลือแต่ความว่างเปล่าเย็นชัดเจนมากว่าผู้ชายออกไปนานแล้วบนหัวเตียงมีกระดาษไว้หนึ่งใบ 【รีบขึ้นเครื่องจะไปต่างจังหวังสามวัน】 ลายมือของซ่าวหยู๋เชิงก็เหมือนกับตัวเขาเองเป็นระเบียบมาก ลู่หยาวบีบกระดาษแล้วกำไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่นใจพังไปหมดอยู่ๆน้ำตาก็ไหลรินออกมา ตลอดสามปีที่ผ่านมาตอนที่เขาไม่กลับมาวันวานในแต่ละวันเธอก็อยู่คนเดียวตลอดแต่เธอไม่เคยรู้สึกว่าเสียใจขนาดนี้มาก่อนเจ็บใจเหมือนโดนฉีก ปวดประจำเดือนไม่พอเป็นหวัดเพิ่มอีกลู่หยาวรู้สึกทรมานทั้งตัวโทรไปลางานทางบริษัทปิดเครื่องห่มผ้าแล้วนอนหิวก็สั่งโจ๊กมากิน สองวันผ่านไปหายจากหวัดแล้วในที่สุดก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ ลู่หยาวลุกขึ้นไปอาบน้ำสบายมากโทรไปหาโจวหลินหลิน“หลินหลินฉันมีเรื่องให้แกช่วยหน่อย” โจวหลินหลินถาม：“เรื่องอะไรหรอ？” “มีเงินหรือเปล่าฉันขอยืมหน่อยได้ไหม？”ลู่หยาวรู้ว่าฐานะบ้านของโจวหลินหลินก็พอมีพอใช้พ่อกับแม่ก็เป็นลูกจ้างเงินเดือนก็ไม่ได้สูงแต่เธอไม่มีวิธีไหนแล้วจริงๆ “เรื่องพ่อแกใช่ไหม？” ลู่หยาวตอบอืม ผู้พิพากษาที่ดังที่สุดในเมืองหนานตกอับข่าวอันดับหนึ่งเลยแหละขอทานยังรู้เลยมั้ง “ฉันเข้างานกะดึกหน่ะไปไหนไม่ได้เลย”โจวหลินหลินบอก“ฉันโอนทางโทรศัพท์ให้แกห้าแสนนะถึงมันจะน้อยแต่ตอนนี้ฉันมีเท่านี้จริงๆแล้วฉันจะหาทางให้นะ” “พอแล้วที่เหลือเดี๋ยวฉันหาเอง”ลู่หยาวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีตื้นตันใจมาก：“หลินหลินขอบใจแกมากนะแกช่วยฉันได้เยอะมาก” โจวหลินหลินพูด：“แหม่ไม่ได้เพิ่งรู้จักกันสักหน่อยอ๋อใช่แกเคยเรียนภาษาฝรั่งเศสไม่ใช่หรอฉันมีลูกค้าคนหนึ่งเขาอยากได้นักแปลภาษาฝรั่งเศสวันละหกแสนแกจะลองดูป่ะ？” “หกแสน？”แค่ตามไปแปลภาษาก็ได้หกแสนสำหรับลู่หยาวแล้วรู้สึกโชคดีอย่างมากเหมือนฟ้าส่งมาช่วยเพราะตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการก็คือเงิน“ไป！แกเอาเบอร์ติดต่อให้ฉันหน่อย” “แต่ว่าพวกเขาดื่มเหล้าโหดมากเลยนะแกไหวหรอ？” “ไม่เป็นไรไม่ใช่ปัญหาเมื่อก่อนสมัยเราเรียนด้วยกันก็ดื่มโหดเหมือนกันไม่ใช่หรอระดับคอของฉันแกยังไม่รู้หรอ？” “งั้นโอเคร” ทั้งสองคุยกันไปมาจนเสร็จเร็วมากโจวหลินหลินก็ส่งเบอร์มาให้ ลู่หยาวโทรไปหาฝ่ายนู้นแค่พูดชื่อของโจวหลินหลินฝ่ายตรงข้ามก็รู้แล้วให้เธอเตรียมข้าวของเจอกันหกโมงเย็นที่โรมแรมเหอยิ่ลู่หยาวใช้ดินสอจดไว้ ใช้เวลาสามนาทีก็ตกลงเรื่องการแปลชั่วคราวนี้เรียบร้อยแล้วลู่หยาวอารมณ์ดีจนอยากกรี๊ดดังๆ เงินที่ยืมกับเงินที่หาได้รวมๆกันทั้งหมดเธอก็จะได้หนึ่งล้านหนึ่งแสน！ สำหรับงานชั่วคราวนี้เธอให้ความสำคัญมากค้นตู้เสื้อผ้าไปๆมาๆเลือกไปเป็นชั่วโมงๆพอเหลือเวลาไม่มากรีบแต่งหน้าถือกระเป๋ากุญแจแล้วออกบ้าน นัดสิบนาทีแท็กซี่ถึงโรงแรมเหอยิ่ ลู่หยาวแค่บอกเบอร์กับพนักงานพนักงานก็จะรู้ทันทีว่าเป็นลูกค้าห้องไหนพาเธอขึ้นไปชั้นสามเดินบนพรมแดงที่ยาวและนุ่มเหยียบบนพรมไม่มีเสียงเดิน ในห้องมีกันสี่คนลู่หยาวมองออกทันทีว่าคนไหนเป้นผู้นำเดินไปยื่นมือ：“ประธานเฉิงฉันเป็นนักแปลภาษาฝรั่งเศสครั้งนี้ลู่หยาวค่ะ” “อ๋อๆๆมาแล้วหรอ？”เห็นลู่หยาวเดินเข้ามาก็มาทักทายตนเลยบวกกับการแต่งตัวที่ดูหรูหราเป็นทางการดูดีประธานชื่นชอบมากจึงยื่นมือกลับให้เธอ ประธานเฉิงใช้ประโยคสั้นๆไม่กี่ประโยคแนะนำคนรอบข้างให้เธอรู้จักรวมถึงหัวข้อการประชุมของครั้งนี้ที่เกี่ยวกับการส่งออกของสินค้าเพราะฝ่ายตรงข้ามเป็นตัวแทนของฝรั่งเศสเพราะเช่นนี้เขาจึงเชิญนักแปลมาแปลให้