已经是第一章了
ตอนที่9สิ้นสุดงานแต่งที่ไม่ถูกต้องครั้งนี้ก่อนล่วงหน้า
ตนที่9สิ้นสุดงานแต่งที่ไม่ถูกต้องครั้งนี้ก่อนล่วงหน้า
หลังจากที่ผิดหวังลู่หยาวเซ็นออกโรงบาลด้วยตัวเองอย่างใจเย็นกลับถึงบ้านก็เข้าไปในห้องโดยตรงใช้แรงเปิดตู้เสื้อผ้า
ตอนที่เธอย้ายมาบ้านซ่าวหยู๋เชิงก็ไม่ได้เอาข้าวของอะไรมาเยอะอยู่แล้วตอนนี้ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ใช้กระเป๋าลากสองใบเก็บของเรียบร้อยแล้วแต่แค่มีเสื้อกันหนาวผืนใหญ่ไม่กี่ผืนที่มันหนาและหนักเธอโยนกลับเข้าไปในตู้เสื้อผ้าเหมือนเดิม
สุดท้ายลู่หยาวก็มองบ้านหลังที่เธอเคยอยู่กับเขาก่อนไปเกือบทุกมุมของบ้านที่มีความทรงจำของพวกเขาเธอนำกุญแจวางไว้บนตู้วางรองเท้าลากกระเป๋าแล้วเดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใย
ตั้งแต่ที่โทรไปแล้วเป็นผู้หญิงคนนั้นรับสายแล้วเรื่องของเมื่อคืนอีกเธอน่าจะรู้ทุกอย่างเธอใช้เวลาสามปีก็ไม่สามารถทำให้ใจผู้ชายคนนี้หวั่นไหวได้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผู้หญิงคนอื่นจะทำไม่ได้
อีกอย่างการแต่งงานครั้งนี้มันก็ไม่ถูกต้องตั้งแต่แรกอยู่แล้วก็ให้มันจบลงล่วงหน้าเถอะ！
หลังจากที่ไปจากบ้านของซ่าวหยู๋เชิงลู่หยาวเอาข้าวของไปหาแม่โดยตรงเธอไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับซ่าวหยู๋เชิงแล้วแต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ได้มีกำลังสนับสนุนที่จะให้เธอไปนอนโรมแรม
ลู่หยาวกดกลิ่งไปทั้งวันแล้วก็ไม่มีการตอบรับอะไรขมวดคิ้วโทรหาคุณแม่ลู่
รับสายเร็วมาก
ลู่หยาวได้ยินเสียงทางนู้นค่อนข้างเสียงดังทนไม่ได้ถาม：“แม่ไม่อยู่บ้านหรอ？”
“ห้ะ？ฉันไม่อยู่ฉันมาออกกำลังกายข้างนอก”แม่พูดจาติดๆขัด“หยาวหยาวแกมีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีอะไรเดี๋ยวดึกๆแม่โทรกลับนะ”
ลู่หยาวไม่เชื่อจึงรีบถามกลับ：“แม่ไปออกกำลังกายที่ไหนหรอเดี๋ยวฉันไปหา”
“แกไม่ต้องมาหรอกมันไกล”
ในขณะที่แม่กำลังพูดติดๆขัดๆนั้นลู่หยาวไม่ได้ตั้งใจได้ยินเสียงตะคอกทางนู้นดังมาก：“เห่ยๆลูกค้าไปหมดแล้วไม่ไปเก็บโต๊ะยืนคุยโทรศัพท์ทำไมตรงนี้ห๊ะ！”
“แม่ฉันได้ยินหมดแล้ว！”ลู่หยาวควบคุมอารมณ์โมโหของตัวเองแล้วพูดด้วยความใจเย็น：“บอกที่อยู่มา”
ลู่หยาวนำข้าวของไปฝากไว้บ้านหลังตรงข้ามแล้วให้เงินเขาไปสองพันบาทเรียกรถไปร้านอาหารที่แม่บอกทันทีเดินเข้าไปก็เห็นแม่กำลังก้มตัวลงเช็ดโต๊ะ
ภรรยาของผู้พิพากษาชื่อดังอยู่ดีกินดีมาครึ่งชีวิตแต่ตอนนี้กลับมาเป็นพนักงานร้านอาหารลู่หยาวมองดูแม่ทนไม่ไหวน้ำตาคลอขาอ่อนไปหมด“แม่”
“หยาวหยาวมาแล้วหรอ？”ตอนที่เห็นลู่หยาวคุณแม่ยังรู้สึกอายรีบทำความสะอาดโต๊ะเสร็จโดยเร็วบอกกับหัวหน้างานแล้วไปที่มุมของร้านกับลู่หยาว
ลู่หยาวเห็นมือของแม่บวมแดงทั้งมือจับมือของแม่แล้วถาม：“ไปทำอะไรมา？”
“ไม่ได้มีอะไรก็แค่โดนลวกนิดหน่อย”
คุณแม่พยายามปกปิดปากบอกไม่มีอะไรลู่หยาวกลับทนไม่ไหวจูงมือแม่ออกจากร้านอาหารแล้วโบกรถไปโรงบาลทันที
สิ่งที่เธอตัดสินใจมันถูกแล้วแหละหมอบอกว่าโดนลวกด้วยอุณหภูมิสูงมากถ้าไม่รักษาดีๆก็จะเป็นหนองทั้งมือ
“แม่ก็บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าให้อยู่บ้านเฉยๆ？”ลู่หยาวเอายากลับมาทามือให้แม่ตอนที่พูดน้ำเสียงก็กระอัก“ฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงแม่สักหน่อย”
“แม่อยู่บ้านเฉยๆก็ไม่มีอะไรทำอย่างน้อยไปทำงานที่ร้านอาหารก็ได้หลายร้อย”
พูดอยู่ดีๆน้ำตาของคุณแม่ลู่ก็ไหลออกมา：“ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแกทำเรื่องห่วยๆแบบนั้นลงไปตอนนี้ครอบครัวเราคงมีความสุขมากๆฉันก็ไม่ต้องกลัวจนนอนไม่หลับทุกคืนหรอก”
“ลาออกซะอย่าไปอีกถ้าเงินไม่พอบอกฉันนะแม่ฉันจะโอนให้”ลู่หยาวพูด“ถึงบ้านเราจะตกอับแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมให้แม่ไปลำบากหรอกเรื่องของพ่อเดี๋ยวฉันจะหาทางเอง”
“เรื่องใหญ่โตขนาดนี้จะให้แกแบกไว้คนเดียวได้ยังไง”ความใส่ใจจากลูกสาวทำให้แม่รู้สึกอุ่นใจแต่ก็ต้องเช็ดน้ำตาเพราะเงินพวกนั้น“เงินสิบล้าน.......ให้พ่อแกตายในคุกไปเลยจะได้จบๆเราไม่ต้องไปสนใจแล้ว！”
ลู่หยาวรู้ว่าแม่พูดด้วยความโมโหแต่ในใจก็ยังกังวลเรื่องของพ่อ“แม่ฉันรับประกันนะว่าจะยืมเงินให้ได้ก่อนที่วันนั้นจะมาถึงแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
คุณแม่ลู่เป็นลูกมหาเศรษฐีรู้จักกับพ่อเธอตอนอายุสิบแปดอายุยี่สิบก็แต่งงานพอคลอดลู่หยาวออกมาก็ดูแลเป็นอย่างดีค่าดำรงชีพก็พึ่งพ่อเธอทั้งหมดพอพ่อเธอล้มลงแม่เธอก็กระวนกระวายดีที่ลูกสาวมีสติพอ
ได้ยินลูกสาวพูดเช่นนี้แม่ก็ได้แต่พยักหน้า
รับยาไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ลู่หยาวพาแม่ออกไปพอออกจากลิฟท์ก็เจอภาพที่คาดคิดไม่ถึง
已经是最新一章了
加载中
