ตอนที่ 9 ถูกจับได้

ต๭นที่ 9 ถูกจับได้ มันจะมากเกินไปแล้วนะ ทว่าเมิ่งจงเหลียนกลับแตะเมิ่งเวยหยูนเบาๆทีหนึ่ง ไม่มีการตำหนิต่อว่าเลยสักนิด แล้วหันมามองตน.......ทั้งๆที่เป็นลูกสาวแท้ๆเหมือนกัน หน้าใบเหมือนกัน แต่การปฏิบัติกลับต่างกันถึงเพียงนี้ เพราะอะไรกันที่ทำให้พ่อคนนี้รังเกียจเธอและแม่ขนาดนี้ “ให้ฉันรับปากน่ะได้ แต่ฉันมีข้อแม้ข้อหนึ่ง คุณต้องไปเยี่ยมแม่ฉันสัปดาห์สักสองครั้งทุกสัปดาห์ จนกว่าท่านจะหายดีและพวกเราจากไป” ฉินเหมียนช่างใจกล้าเหลือเกิน ยังจะกล้าต่อรองกับพวกเขาอีก เมิ่งเวยหยูนเดือดจนเด้งลุกขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากเถียงออกไป ก็ถูกเมิ่งจงเหลียนลากกลับไปอีกครั้ง “ตกลง ครั้งละหนึ่งชั่วโมง สองวันนี้เธอกลับไปพักกับฉัน เวยหยูนกับคุณน้าซิ่วเจินจะบอกข้อควรระวังทั้งหมดกับเธอเอง ตั้งใจเรียนล่ะ” สิ้นคำ เพียงสายตาเดียวของเมิ่งจงเหลียน เมิ่งเวยหยูนจำต้องลุกขึ้น สวมหน้ากากและจากไปก่อน ฉินเหมียนและเมิ่งจงเหมียนกลับบ้านไปพร้อมกันข้างหลัง ในบ้านตระกูลเมิ่ง ห้องพักของฉินเหมียนถูกหลี่ซิ่วเจินจัดไว้ในห้องรับแขกชั้นสอง อาหารทั้งสามมื้อก็กินในห้อง เพราะเธอต้องใช้เวลาทั้งหมดจำเรื่องราวต่างๆระหว่างเมิ่งเวยหยูนและหวีโย่วถิง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หวีโย่วถิงจะมารับเธอ หลี่ซิ่วเจินก็ได้นำทีมงานมืออาชีพจัดเธอแต่งตัวให้เหมือนเมิ่งเวยหยูนทุกระเบียบนิ้ว ฉินเหมียนนั่งมองตัวเองในกระจก ราวกับผ่านไปข้ามภพ และฝึกแววตาเย่อหยิ่งนั้นของเมิ่งเวยหยูน ทั้งคู่แทบจะเหมือนคนๆเดียวกันอยู่แล้ว “สมแล้วที่เป็นฝาแฝดจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันรู้มาก่อน ก็คงแยกไม่ออกเหมือนกัน เวยหยูน เธอต้องสู้ๆแล้วนะ เพราะยังไงตอนนี้มีคนมากมายขนาดนี้พึ่งพาเธออยู่” คำพูดเหล่านี้ของหลี่ซิ่วเจินมีความหมายแฝงมากมาย รอยยิ้มใจดีจอมปลอมตลอดเวลานั้นช่างน่าขัดใจเหลือเกิน ฉินเหมียนเบือนหน้าไปอีกทางไม่มองเธออีก นั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆรอหวีโย่วถิงมารับ ตื่นเต้นมันแน่นอนอยู่แล้ว ตามที่มีเงาร่างเข้ามาหน้าประตู หัวใจของฉินเหมียนแทบจะกระโดดออกมาอยู่แล้ว “คุณหนูเมิ่ง คุณชายต้องไปรับพี่สาวของคุณท่านที่สนามบินกะทันหัน จึงให้ผมมารับคุณ หากคุณพร้อมแล้ว เราไปกันเถอะครับ” คนที่มาคือหวางสือซาน เมื่อเห็นว่าไม่ใช่หวีโย่วถิง ฉินเหมียนเกิดผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย เธอลุกขึ้นยืนตามท่วงท่าของเมิ่งเวยหยูน “อืม พร้อมแล้ว ไปเถอะ” เธอดึงชุดราตรียาวนั้นไว้ มีความไม่ชินเล็กน้อย ยังดีที่ระยะทางไม่ไกลนัก เธอขึ้นไปนั่งบนรถ จากนั้นเธอก็เอ่ยถามหวางสือซานตามความเคยชินของเมิ่งเวยหยูนด้วยความตื่นเต้น ไม่ให้หวางสือซานเกิดความสงสัยแม้แต่นิดเดียว เมื่อเธอถามคำถามได้พอสมควรแล้ว ก็ถึงคฤหาสน์เก่าแก่ของตระกูลหวีพอดี ภายใต้การช่วยเหลือจากหวางสือซาน ฉินเหมียนลงจากรถอย่างสง่างาม เดินเข้าไปข้างในด้วยท่วงท่าที่ดูดีตลอดเวลา “เสี่ยวเหมียน”ทันใดนั้น ชายสวมชุดสูทสีขาวคนหนึ่งเดินตรงมาข้างหน้า เมื่อเขาเห็นฉินเหมียนก็ลังเลก่อนเล็กน้อย ต่อด้วยความดีใจสุดๆ สาวเท้ายาวมาหาฉินเหมียนด้วยความตื่นเต้น เมื่อฉินเหมียนเห็นคนที่กำลังก้าวมาหา เธอเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย ทว่ามากกว่าความตื่นเต้นคือความตกใจ แย่แล้ว จะถูกจับได้แล้ว เธอรีบเปลี่ยนทิศทางทันที ชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ่งร้อนใน ตะโกนเสียงดังยิ่งขึ้น“เสี่ยวเหมียนฉินเหมียน รอก่อน” การหมุนตัวของฉินเหมียนรวดเร็วกว่า ทว่ากลับพบว่าข้างหน้ามีคนสองคนยืนขวางทางไว้ ฉินเหมียนเงยหน้าขึ้น คือหวางสือซานที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ส่วนอีกด้านหนึ่ง คือหวีโย่วถิงที่สงสัยไม่แพ้กัน เห็นได้ชัด ว่าหวีโย่วถิงก็ได้ยินแล้ว