已经是第一章了
ตอนที่ 86 ให้เขาลองสู้อีกหน่อย
ตอนที่ 86 ให้เขาลองสู้อีกหน่อย
นวิยาพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม
จิรภาสก็รู้ว่าแม่ของเขาไม่ยอมปล่อยจรีภรณ์ไปง่ายๆหรอก แต่ไม่คิดว่าเธอจะบังคับให้เขาทำเรื่องแบบนี้ ตอนนี้ค่อนข้างรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
นวิยามองความนิ่งของลูกชชายของเธอ ทันทีก็พูดออกมาด้วยความโกรธว่า “ทำไมหรอ แม่ก็ให้่แกตามที่ขอ แกยังต้องลังเลอะไรอีก นี่ก็ไม่อยาก นั่นก็ไม่อยาก ในใจของแกมีแม่บ้างไหม”
“ไม่นะคะ คุณน้า หนูกับคุณจิรภาสเลิกรากันไปแล้ว” ชญาภามองเห็นจิรภาสก้มหน้านิ่งเงียบ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด ไม่ว่านวิยาจะบีบบังคับขนาดไหน เขาก็ไม่ยินยอม เห็นได้ชัดว่าในใจของเขามีแต่จรีภรณ์และมันก็ สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกอิจฉาริษยาอย่างมาก แต่ในเวลานี้ ณ ตอนนี้เธอจะต้องแสร้งทำเป็นใจกว้าง แสร้งทำเป็นดีไว้ก่อน ดังนั้นเธอจึงรีบออกปากแก้ไขสถานการณ์
หลังจากที่นวิยาเห็น เธอก็รีบพูดตอบกลั ตอนันทีว่า : “ไม่ได้ เรื่องนี้น้าไม่เห็นด้วย จิรภาส แกตาบอดไปแล้วหรือไง หนูชญาภาดีกว่ามันตั้งเยอะ ทำไมแกถึงไม่มอง แกมองไม่เห็นหรอ สายตาของแกมีแต่นังบ้านั่น แกจะทำให้แม่โกรธมากแล้วนะ”
“คุณน้า อย่าไปว่าคุณจิรภาสเลยค่ะ การเลิกรากันคือฉันก็ตัดสินใจเอง ” ชญาภาเตรียมที่จะรับผิดชอ ตอนั้งหมด เพื่อที่จะให้จิรภาสตายใจ
ดังนั้น หลังจากที่จิรภาสได้ยิน เขาก็ขมวดคิ้วแล้วมองที่เธอ ในสายตาไม่มีการโทษตัวเอง แตจ่นวิยากลับใจร้อนและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมกัน หนูชญาภาจะบ้าไปแล้วหรือ หนูไม่ใช่คนที่ลูกชายฉันชอบมาตลอดหรอ”
“คุณน้า ขอโทษด้วยต่ะ หนูรู้สึกว่าหนูกับคตุณจิรภาสไม่เหมาะสมกัน หนูไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หนูเหนื่อยมากแล้วค่ะ” ชญาภาแสร้งทำเป็นมองนวิยาด้วยความคับอกคับใจ
“หนูโกหกน้าหรอ หนูจะหย่าไม่ได้ เรื่องนี้ไม่ใช่ลูกของน้าเป็นคนพูดถึงหรอ ทำเพื่อจรีภรณ์หรอ ”
“ไม่ใช่ค่ะ คุณน้า เรื่องเลิกกันเป็นเรื่องที่หนูเอ่ยถึง คุณน้าอย่าไปว่าคุณจิรภาสเลยนะคะ”
“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ แกพูดมาสิ ว่าแกไม่ได้พูดแบบนั้นกับหนูชญาภา ” นวิยาหันไปพูดกับลูกชายของเธอ
“แม่ ” จิรภาสจำใจที่จะตะโกนออกมา “ผมจะไม่อยู่กับชญาภา นอกจากจรีภรณ์แล้ว ผมก็จะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น”
“แก ดี แก แก ” นวิยามองลูกชายของเขาอย่างเด็ดเดี่ยว แม้กระทั่งพูดก็พูดไม่กี่คำ เธอรู้สึกโกรธมากจนเธอรู้สึกเวียนหัว
จิรภาสตกใจมาก ทั้งอุ้มแม่และรีบวิ่งกลับเข้าไปโรงพยาบาล สุดท้ายหลังจากตรวจเสร็จ แพทย์ก็ออกมาบอกว่าคุณนายศิริวัชรภัทรโกรธจนเครียดจนเกินไป ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หลังจากนี้อย่าให้เธออารมณ์เสียและควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดี
พอถึงตอนเที่ยง นวิยาก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา เห็นตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล สักพักก็ร้องไห้ออกมา สุดท้ายเธอก็พูดน้ำหูน้ำตาไหลออกมาถึงความลำบากยากเข็ญตอนที่เลี้ยงเขามา หลายปีมานี้ลำบากยากเข็ญเหลือเกิน จรีภรณ์ก็ทำเกินไป ทำไมถึงทำกับแม่ได้ร้ายกาจขนาดนี้
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ จิรภาสไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ก้มหัวนั่งทนฟังอยู่ตรงนี้ นิสัยของแม่เขาไม่ใช่เขาไม่รู้ แต่แค่ตอนนี้เธอสุขภาพไม่ค่อยดี เขาจึงไม่อยากทำอะไรให้แม่ต้องทรุดลงอีก เธอจะพูดอะไรก็ปล่อยให้เธอพูดไป
บางทีการที่เห็นลูกชายห้มหน้าลงไม่พูดอะไร นวิยาเองก็คงรู้สึกว่าเขาคงไม่ฟังอะไร ดังนั้นเธอจึงใช้ำพูดที่กระแทกแดกดันซึ่งมันเป็นแผนที่เขาแสดงออกมา ผลลัพธ์หลังจากนี้ก็คือการด่าทอและสาปแช่งจรีภรณ์
สิ่งนี้ทำให้คิ้วของจิรภาสเป็นรอยย่น จนสุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้จริงๆ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแม่เขาและพูดว่า : “แม่ ชญาภาก็อยู่ตรงนี้ แม่ไม่กลัวเธอจะตกใจแม่หรอ”
นวิยาฟังคำพูดของจิรภาส เธอก็เงียบลงไปทันทีและมองหน้าชญาภาอย่างอ่อนโยน “ชญาภาลูก ที่จิรภาสพูดกับหนูเรื่องหย่าร้างมันเป็นเรื่องล้อเล่นกันนะลูก อย่าถือสาอะไรเลยนะลูก”
“อ่า งั้น คุณน้า” ชญาภามองนวิยาแต่เธอก็ยังคงรู้สึกทุกข์ทรมานพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน และเปลี่ยนไปเป็นความอ่อนโยนดังฤดูใบผลิ ทันใดนั้นเองเธอก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆอะไร ใบหน้าที่เปลี่ยนไปก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและอดไม่ได้จะที่ประหลาดใจกับการแสดงของเธอ
จิรภาสมองหน้าแม่เขาอย่างเย็นช้า ในใจก็รู้สึกกลัดกลุ้ม เขาจึงเดินออกไปข้างนอก ไปสูบบุหรี่สักมวนที่ห้องสูบบุหรี่
ตลอดเวลาช่วงบ่ายชญาภาก็ออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่กลับถึงบ้านชญาภาก็พบว่าไม่เจอแม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงโทรหาแม่ของเธอทันที แต่ไม่คิดว่าโทรไปแล้วจะโดนตัดสาย ชญาภาก็ได้แต่เดินไปมาอยู่ในบ้าน
หลายวันมานี้แม่ของเธอก็กลับไปหาพ่อของเธอ เดิมทีก็ไม่มีโอกาสที่จะอยู่จัดการคนเดียว สิ่งนี้ทำให้ชญาภารู้สึกกระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าแม่กำลังวางแผนอะไรอยู่
ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงรถดังขึ้นมา นพนายิ้มและลงมาจากรถกับตรีภพ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยกันอะไรกันมาแต่มองดูแล้วน่าจะเป็นเรื่องที่ดี
ชญาภาวิ่งเข้าไปแล้วตะโกนเรียกพ่อ หลังจากนั้นก็พูดกับแม่ว่า : “แม่ หนูเพิ่งซื้อกระโปรงมา แม่ช่วยดูหน่อยค่ะว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ”
“โอเค หนูไปก่อนเถอะ” นพนายิ้มให้ลูกสาวของเธอ
“ลูกให้คุณไป คุณก็ไปสิ ผมชงชาเองได้” ตรีภพพูดขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ ให้ฉันชงชาให้คุณเถอะ” นพนายิ้มให้ตรีภพและหันกลับไปมองชญาภา
ชญาภามองท่าทีแม่ของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมแค่ชาถ้วยเดียว พ่อถึงชงเองไม่ได้ แต่เมื่อมองสายตาที่เตือนของแม่ เธอก็หันกลับวิ่งขึ้นไปบนห้อง
หลังจากที่กลับถึงห้อง ชญาภาก็รอแม่อย่างกระวนกระวายใจ ผ่านไปสักพัก ประตูก็ถูกดันออกมา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมรีบร้อนขนาดนี้”
“แม่” ชญาภาลุกขึ้นพร้อมกับตะโกน หลังจากนั้นเธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ในวันนี้ให้นพนาฟัง หลังจากที่นพนาฟัง
“แต่ว่าแม่ คุณจิรภาสยังไม่ยอมเลิกคิดถึงจรีภรณ์เลย หนูโมโหมาก”
“ไม่ต้องรีบ เขาจะลืม” นพนามองชญาภาด้วยความมั่นใจ “แต่แม่ยังคิดไม่ออกว่าก่อนหน้านี้จิรภาสเป็นลูกกตัญญูมากขนาดนี้ ยอมแม้กระทั่งเลิกกับจรีภรณ์เพื่อคุณนายนวิยา แล้วตอนนี้จะเป็นยังไงนะ ”
“ใช่แล้วแม่ หนูก็คิดไม่ออก จรีภรณ์ก้เป็นแบบนี้ เขาเองก็ทนได้ ใจแข็งมาก แต่หนูมองว่าตอนนี้เขาคงทนถึงขีดสุดแล้วละ” ชญาภานึกถึงตอนที่นวิยาอยู่ในโรงพยาบาล หน้าของจิรภาสก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ไม่ดี แต่มันเห็นได้ชัดว่า เขากำลังระงับความโกรธของเขา
วันนั้นหลังจากที่เธอถูกจิรภาสเรียกออกมาเพื่อคุยกันและถามเรื่องราว ชญาภาก็เป็นคนที่ผลักเรื่องทั้งหมดนี้ไปที่นวิยา ตอนที่จิรภาสรู้ว่าแม่ของเขาเป็นคนแบบนี้ เขาก็รู้สึกใจสลาย สิ่งนี้ยังเพิ่มความลำบากใจให้กับเธอ สิ่งที่เธอต้องการคือผลลัพธ์แบบนี้
เรื่องราวหลังจากนี้ก็ยากที่จะจินตนาการ หลังจากตอนจรีภรณ์รู้ว่าลูกของตนถูกลักพาตัว เธอก็กลายเป็นบ้าและมาหาเรื่องนวิยา นวิยาเองเดิมทีตัวเองก็ไม่ได้ดีด้วยกับจรีภรณ์และมาเผชิญหน้ากับการตั้งคำถามที่ไร้เหตุผลของจรีภรณ์ แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมแพ้ดังนั้นเธอจึงทุบตีกับนวิยาทันที
และเรื่องที่น่ายินดีกว่านั้นคือ นวิยาอายุมากแล้ว จริงๆแล้วก็ไม่ยอมถูกทรมานแต่ตอนรอให้จิรภาสมาเห็นมาถึง มันก็ประจวบเหมาะกับการที่เขาได้เห็นจรีภรณ์กำลังตีกับนวิยาเกือบตายและพินาศไปพร้อมกัน สิ่งนี้มันมีเบื้องหลัง
เรื่องทั้งหมดก็คือวันที่สองหลังจากที่นวิยาอยู่ที่โรงพยาบาล ชญาภาเพิ่งรู้ว่า ตอนนั้นแม่ของเธอโทรหาจรีภรณ์ให้ไปพบนวิยา
ชญาภาเดิมทีก็ไม่อยากไป ก่อนหน้านี้ได้ติดต่อกับนวิยาเพราะจิรภาสอยู่ แต่ในเมื่อเลิกรากันแล้ว เธอไม่ต้องการเห็นคุณนายที่น่ารำคาญแบบนี้
แต่แม่ของเธอกลับบอกเธอว่าให้่เธอคว้าโอกาสนี้ไว้ ประโยคนี้ทำให้ชญาภางงนิดหน่อย แม่ของเธอจะไม่ทำเรื่องที่ยังไม่ถูกครุ่นคิด ดังนั้นเธอจึงจำใจที่จะต้องซื้อของไปฝากคุณนายนวิยา แต่ตอนไปก็ได้รู้ว่านวิยาเข้าโรงพยาบาลและมันเป็นเพราะจรีภรณ์ ชญาภารู้เรื่องนี้แล้วจึงมีความสุขอย่างมาก สิ่งนี้ทำให้เธอมองเห็นความหวังอันอร่าม
เมื่อนวิยาเข้าโรงพยาบาลอยู่หลายวัน เธอก็ดูแลนวิยาเป็นอย่างดี นวิยาเห็นชญาภาปฏิบัติต่อเธอด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูเธอจึงประทับใจ ดังนั้นในช่วงพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเธอก็พยายามเป่าหูของจิรภาส
หลังจากนั้นจิรภาสก็ค่อยๆมองมาที่เธอ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรหรือแม้แต่ใส่ใจก็ไม่เลย สิ่งนี้ทำให้เธอมีความสุขมาก เพียงแค่ทุกๆครั้งตอนที่นวิยาพูดถึงจรีภรณ์ จิรภาสก็จะรู้สึกจำใจและก็จะไม่พูดอะไร เธอรู้ แม้ว่าแม่ของเขาจะพักตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ยัง แม้ว่าแม่ของเขาจะพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลแต่ก็เขาก็นึกถึงจรีภรณ์ แต่ก็ห้ามความตั้งใจอันแน่วแน่ที่เขาอยาก
สิ่งนี้ทำให้ชญาภาบ้าคลั่ง แม้ว่าท้ายที่สุดนวิยาจะบังคับให้เขาแต่งงานกับตนก็ตาม แต่จิรภาสก็ยังคงไม่เลือกเธอ ต่อให้คิดแล้วคิดอีกก็ตาม
นพนามองเห็นลูกสาวของตนกำลังมีท่าทางบ้าคลั่งและรู้ว่าลูกสาวของตนกำลังคิดอะไร ไม่ใช่วันสองวันนี้ลูกสาวจะแต่งงานกับจิรภาส เธอรู้ดีที่สุดสำหรับความทุกข์ของเขา
มีเพียงแค่จิรภาสเท่านั้นที่รู้ว่าจรีภรณ์ทุกข์ใจและลืมชญาภาลูกสาวของเธอ
ดังนั้นครั้งนี้เธอจึงได้วางแผนการณ์ครั้งใหญ่ เธอรู้จุดอ่อนของจรีภรณ์คือลูกชายของเธอ และเธอก็ได้สร้างสถานการณ์ลักพาตัวลูกชายของเธอและรู้ว่าติรภาสนั้นเป็นคนมีจิตใจดี กตัญญู นวิยาไม่ชอบจรีภรณ์ ดังนั้นเธอจึงสร้างเรื่องราวขึ้นมาทั้งหมด
และทำให้พวกเธอนั้นวุ่นวายและแตกคอกันมากที่สุด เธอไม่เชื่อว่าจิรภาสจะสามารถทนกับจรีภรณ์ได้ ความอดทนของคนหนึ่งคนมันมีขีดจำกัด แม้ว่าตอนนี้เขาจะทนได้ แต่หลังจากนี้ล่ะ
พอคิดถึงตรงนี้ นพนาก็ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมโหดว่า “ใช่ไหม ให้เขาสู้ๆอีกสักหน่อยละกัน”
จะอัพเดทครั้งหน้า ณ เวลา12/11/2562
จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน
已经是最新一章了
加载中
