ตอนที่ 87 ฉันรังเกียจเขา

ตอนที่ 87 ฉันรังเกียจเขา วันนั้นตอนเย็น ตอนที่จรีภรณ์กำลังกล่อมลูกชายของเธอให้หลับนั้น เสียงโทรศัพท์จากชญาภาก็ดังขึ้นทันที จริงๆแล้วจรีภรณ์ไม่อยากรับ แต่ว่าโทรศัพท์มันก็ดังไม่หยุดเธอจึงรับโทรศัพท์ “พี่ ลูกเป็นไงบ้าง ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” “ทำไม ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นดี” จรีภรณ์สวนกลับ “พี่ ฉันเป็นห่วงจริงๆ ทำไมพี่ถึงไม่เชื่อฉันล่ะ” ชญาภารีบแกล้งพูดแก้ต่างทันที “เชื่อเธอ เชื่ออะไร เชื่อว่าเธอไปแบ่งผู้ชายของฉันหรอ เห้อ ชญาภา เธอเป็นอะไรฉันก็เห็นได้ชัดเจนหมด ฉันรู้หมดว่าเธอเล่นละคร” จรีภรณ์ตอบกลับด้วยความเบื่อ “พี่ อีกเรื่อง ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ” พอฟังจรรภรณ์จบ ชญาภาก็อุทานออกมาและไม่ได้สนใจคำพูดแย่ๆที่จรีภรณ์พูด “ไม่ว่าง” จรีภรณ์ปฏิเสธตัด ตอน พอพูดจบก็วางสาย เธอทำกับน้องสาวของเธออย่างไม่ใยดี เธอกลายเป็นคนร้ายกาจมาก ถ้าเป็นไปได้ เธอยอมไม่พบเจอชญาภาตลอดชีวิต ดีกว่ามาทำตัวหลอกลวงแบบนี้ไม่หยุด เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่จรีภรณ์อุ้มตะวันลงมา เธอก็พบกับชญาภาเข้า “พี่ค่ะ” ชญาภาแกล้งทำเป็นเรียกแบบสนิทสนมพร้อมกับดึงมือจรีภรณ์มากุมไว้ ใครเป็นพี่เธอ คุณหญิงชญาภาระวังหน่อยนะคะ” จรีภรณ์สะบัดมืออกด้วยความรังเกียจ ผู้หญิงคนนี้หน้าด้านจริงๆ เมื่อวานจรีภรณ์ก็ด่าแรงขนาดนั้นทบัฃจะกล้ามาหาเธออีก “พี่คะ วันนี้ฉันอยกาจะมาพูดกับพี่เรื่องหนึ่ง” “บอกฉันเรื่องหนึ่ง เธอจะมาบอกเรื่องอะไรฉัน” จรีภรณ์เบรคและมองอย่างโกรธแค้น “พี่ไม่รู้อะไร หลังจากที่เมื่อวานฉันกลับไป คุณน้านวิยาบอกว่าจะฟ้องพี่และหาทนายด้วย ฉันกับคุณจิรภาสพยายามบอกเธอแล้วแต่เธอไม่ยอมคุณน้านวิยานิสัยไม่ดี ถ้าพี่พูดไปมากกว่านี้ มีหวังคุณน้าคงทำอะไรอีกแน่ๆ พี่เองก็แย่เอาได้นะคะ" ชญาภาแสร้งทำเป็นเป็นห่วง หลังจากพูดจบ เธอจงใจพูดว่า:" เด็กยังเล็กอยู่ ฉันกลัว ... "   “คุณนายมันกล้าหรอ” จรีภรณ์ตัด ตอน และพูดกลับไปว่า : “แกกลับไปบอกอีกคนนายนั้นเลยนะ ว่าถ้ายังกล้ามายุ่งกับลูกชายฉันละก็ ฉันจะไปฆ่าคุณนายเอง” “อืม คุณพี่ใจเย็นๆก่อนนะคะ ถ้าหนูเห็นคุณนายนวิยาทำอะไรกับลูกพี่ หนูจะรีบมาบอกเลยค่ะ” “บอกฉัน ??” จรีภรณ์ยิ้มและมองไปที่ชญาภา “ไม่มช่เธอหรอที่อยากจะแต่งงานกับจิรภาสจนตัวสั่น แล้วตอนนี้ไหงกลับมาคิดจะช่วยฉัน มันคือเหตุผลที่ว่าทำไมเธอควรจะกลับไปคุยกับคุณนายนวิยา แล้วก็ไม่ต้องแกล้งมาทำเป็นเห็นใจฉัน ” “คุณพี่ คุณพี่กำลังเข้าใจผิดนะคะ” ชญาภาแกล้งทำเป็นว่าถูกกล่าวหา “พวกเราก็ครอบครัวเดียวกัน หนูก็ต้องอยู่ข้างพี่สิคะ ไม่ว่าพี่รับหนูเป็นน้องไหมก็ตาม แต่พวกเราก็มาจากเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกันนะคะ ตั้งแต่แรกมาจนถึงตอนนี้หนูก็นับถือว่าพี่เป็นพี่หนูตลอด” “เหอะ เหอะ ชญาภา คุณคิดว่าฉันโง่นักหรอ ถ้าเธอดีกับฉันจริงๆ แล้วเธอจะตะเกียกตะกายขึ้นไปบนเตียงกับจิรภาสทำไม แล้วตอนที่อยู่ต่อหน้าฉันพวกเธอทั้งสองก็มีเซ็กด้วยกัน ฉันหนะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่ไร้ยางอายแบบเธอมาก่อนเลย ” จรีภรณ์มองชญาภาแบบเกลียดชัง ตอนแรกตอนที่ผู้หญิงคนนี้อยู่บนเตียงกับจิรภาส เธอก็มองเห็นถึงความเร้าใจและความดีใจของเธอตอนที่อยู่บนเตียงกับจิรภาสอย่างเห็นได้ชัด คิดว่าเธอตาบอดหรือไงกัน จริงๆแล้วตอนนี้หากกล้าที่จะพูดอะไรแบบนี้ก็มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อ “พี่คะ ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ สาเหตุที่ตอนแรกหนูทำแบบนั้นกับตุณจิรภาสก็เพราะว่า หนูถูกคุณน้านวิยาวางแผนค่ะ หนูไม่รู้ว่าน้ำชาจะมีอะไรบางอย่าง หลังจากที่กินเข้าไปแล้ว หนูก็รู็สึกมึนๆและถูกคุณจิรภาสอุ้มไปบนเตียงนอน หลังจากนั้นหนูก็รู้สึกเสียใจ แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดมากๆ หลังจากนั้นพ่อกับแม่หนูก็มาเพื่อที่จะเรียกร้องให้หนู แต่เรื่องนี้ก็ถูกเมินเฉยไป ” ชญาภาอธิบาย พูดราวกับว่าคนที่ถูกใส่ความคือตัวเธอเอง “อะไรนะ ” จรีภรณ์ตกใจ ทำไมเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้เลย เธอเองคิดอยู่เสมอว่าชญาภากับจิรภาสลักลอบเป็นชู้กัน กลับคิดไม่ถึงว่าจริงๆแล้วมันเป็นฝีมือของนวิยา ที่จริงก็มีส่วนร่วมกับเขาด้วย จริงๆแล้วนวิยาเธอก็ฉวยโอกาสทำให้ชญาภาเป็นแบบนี้ นวิยานั้นช่างใจร้ายเสียจริง ตราบใดที่จรีภรณ์คิดว่าเขาเคยอยู่กับชายคนนี้ เธอก็จะรู้สึกรังเกียจและอยากจะอ้วกขึ้นมาทันที “พี่ค่ะ พี่เข้าใจหนูผิดจริงๆนะคะ หนูไม่เคยอยากจะแทนที่พี่เลยนะคะ พี่กับน้องสะใภ้ก็รักกันขนาดนี้ หนูจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง ตอนแรกที่พี่บ้านนั้นก็คงรู้สึกจำใจมาก หลังจากที่หนูรู้ก็รู้สึกปวดใจ ดังนั้นหนูเลยไปหาคุณน้านวิยาบ่อยๆเพื่อไปพูดเรื่องพี่ ให้คุณนายฟัง หวังว่าเธอคงจะทำดีกับพี่บ้าง แค่ก็คิดไม่ถึงว่า ... ” ชญาภาเสแสร้งและมองไปที่จรีภรณ์พร้อมกับสายตาที่เจ็บปวดรวดร้าว จรีภรณ์เห็นท่าทีของชญาภา เธอก็ไม่ได้เชื่อคำพูดของชญาภาทุกคำพูด ผู้หญิงคนนี้จริงๆแล้วเสแสร้ง ทั้งหมดตอนนี้จริงๆแล้วคือเสแสร้ง ทำให้จรีภรณ์รู้สึกเกลียดมากขึ้นและพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์ว่า “เข้าใจผิดหรอ เฮ้อม งั้นเธอกล้าพูดไหมล่ะว่าเธอไม่ได้ชอบจิรภาส”  “หนู …..” ชญาภาอ้ำอึ้ง ไม่ตอบอะไร  “เสแสร้งอะไร เธอเป็นยังไงฉันมองฉันก็รู้และยังจะเล่นละครตบตาฉันถึงที่นี่อีก” “ใช่ พี่ หนูชอบคุณจิรภาส ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่หนูไม่ได้ตั้งใจจะมาทำลายพวกพี่นะคะ ถ้าไม่มีชาถ้วยนั้น หนูก็จะเก็บความรักความแอบชอบไว้ในใจ ถึงแม้ว่าหนูกับเขาจะมีความสัมพันธ์กันจริงๆ แต่หนูก็หวังว่าพวกพี่ๆจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ถ้าใจของคุณจิรภาสยังมีพี่อยู่มันก็ยังไม่สายที่จะเอาเขากลับมาให้พี่ ” เห้อ เห้อ จรีภรณ์ยิ้มตอบกลับ จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ก็พูดว่าชอบจิรภาสต่อหน้าจรีภรณ์ เธอเองก็หน้าหนากว่ากำแพง “เลวมาก พูดแบบนี้จริงๆแล้วก็พูดออกมาได้ พูดให้ตัวเองดี พูดว่าเอาเขามาให้ฉัน คุณคิดว่าฉันเป็นของหายากหรือไง ชญาภา ถ้าเธอมาดีกับฉันจริงๆ งั้นทำไมพวกเธอไม่หมั้นกันล่ะ ทำไมไม่ไปจัดงานแต่งแล้วก็ยกเลิกต่อหน้าฉันเพื่อเป็นการขอโทษล่ะ ” “นั้นเป็นเพราะคุณน้านวิยาบังคับ พี่คะ พี่เชื่อหนูสิ เรื่องราวทั้งหมดไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ เพื่อคุณ ตอนนี้ฉันก็เลิกกับจิรภาสไปแล้ว พี่ก็เชื่อฉันสักครั้งเถอะ” จรีภรณ์ยิ้มเย้ยมาที่ชญาภา “ เธอรู้ไหม เธอกับแม่ของเธอเลวระยำเหมือนกัน แสดงละครตลอดแบบนี้ไม่เนื่อยบ้างหรอ ไม่ใช่เพราะเพียงเป็นลูกเมียน้อยหรอถึงทำให้เธอมีความรู้สึกแบบนี้ หรือว่าแม่ของเธอถ่ายทอดประสบการณ์ให้เธอ เรียนรู้วิธีการเป็นเมียน้อยคนอื่นหรอ ” “พี่คะ แม่ไม่ใช่คนแบบนั้น พี่อย่าพูดถึงแม่เลยค่ะ” ชญาภามองจรีภรณ์อย่างเหมือนถูกกล่าวหา  “”จะใช่ไม่ใช่คนแบบนั้นแต่จิตใจก็เห็นได้ชัด เธอชอบจิรภาสไม่ใช่หรอ เธอก็ไปอยู่กับเขาสิ มาพูทำผีอะไรที่นี่ ดูเหมือนว่าผู้หญิงต่ำตมแบบนี้กับผู้ชายเลวทรามเหมือนจะเข้ากันดี ราวกับพี่เน่ากับโลงผุ ฉันก็หวังให้พวกเธอมีความสุขอย่าได้เลิกราจากกันเลยและอย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น” จรีภรณ์พูดจบก็หันตัวเดินกลับไป เพราะเธอไม่สามารถทนผู้กับผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้ได้ หลังจากที่จรีภรณ์เดินไป ชญาภาก้เห็นรถคันหนึ่งมาจอดทันที เงาคนในที่เดินลงจากรถนั้นคุ้นมากๆ ชญาภารีบเดินเข้าไปขว้างจรีภรณ์ไว้ “พี่คะ หนูกับคุณจิรภาสบริสุทธิ์ใจจริงๆนะคะ พี่ให้อภัยเขาเถอะนะคะ” “อะไร ” จรีภรณ์หันกลับมาพูดพร้อมกับมองชญาภาอย่างสงสัย ไม่เข้าใจทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้พบว่าเธอกำลังดึงมือของตัวเอง แล้วเธอก็โมโหขึ้นมาทันที พร้อมกับสะบัดมือและพูดว่า “ปล่อย” “พี่คะ หนูขอร้องเถอะ พี่ไปอยู่กับคุณจิรภาสเถอะนะคะ ใจของเขามีแต่พี่ หนูสาบานได้ คนที่เขารักคือพี่จริงๆนะคะ ” ญาภายกมือของจรีภรณ์ขึ้นมา ในตาก็แสดงสายตาอันอ้อนวอน แต่หางตากลับเหลือบมองไปที่จิรภาส “ปล่อยฉัน ” ตอนที่จรีภรณ์พูดเธอก็ไม่รู้ว่ามีคนมายืนดูพวกเธอ ใจจริงอยากจะปล่อยออกทันที แต่อีผู้หญิงคนนี้มันรัดแน่นมาก “ไม่ หนูไม่ปล่อย พี่จะต้องให่้อภัยเขาก่อนหนูถึงจะปล่อย พี่คะ ขอเถอะนะคะ” “หุบปาก ฉันไม่ใช่พี่แก” จรีภรณ์ด่าด้วยความโมโห “ตอนแรกที่พวกแกคลุกคลีอยู่ด้วยกัน ทำไมแกไม่อ้อนวอนให้ฉันให้อภัยแก ชญาภา แกมันร้ายมาก ที่มาที่นี่ตอนนี้ก็มาแกล้งทำเป็นพวกจิตใจดี ฉันจะบอกอะไรให้นะ ต่อให้ตายฉันก็จะไม่อยู่กับจิรภาส ฉันรังเกียจเขา พอพูดจบก็ผลักชญาภาออก แต่ชญาภากลับดึงเสื้อของจรีภรณ์ไว้ ไม่ปล่อยและตอนที่จิรภาสเดินเข้ามา เธอก็ใช้แรงของเธอหยิกบนตัวของจรีภรณ์\ ด้วยความที่จรีภรณ์เจ็บเธอจึงร้องขึ้นมาทันทีและใช้แรงผลักชญาภาล้มลง ชญาภาแกล้งทำเป็นไม่มีแรง พอเห็นว่าจรีภรณ์ผลักเธอ เธอก็ถอยไปล้มด้านหลังที่เป็นสวนดอกไม้เล็กๆ พอดีกับตอนที่ล้มลงเธอล้มลงบนขั้นบันได ทันใดนั้นเองหัวของชญาภาจึงไปกระแทกกับพื้และเลือดก็ไหลออกมา  “จรีภรณ์ ทำอะไรนะ” จิรภาสรับวิ่งเข้าไปและอุ้มชญาภาพร้อมกับถามจรีภรณ์ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด