บทที่3 เธอทำหมาที่บ้านท้องหรอ

บ๗ที่3 เธอทำหมาที่บ้านท้องหรอ เป็นคู่นอนแต่ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ เฮ่อหยินจ่ายเงินที่พ่อเธอเป็นหนี้ให้ทั้งหมด ยังซื้อบ้านให้เธอ และยังให้เงินกับเธอทุกเดือน ที่แท้ที่ทำดีกับเจียนเจียหรูก็เพราะอยากพาเธอไปขายในตลาดมืด! ตายเสียยังดีกว่า “แยกไม่ได้ อยากจะเห็นคุณไปตลอดชีวิต” นอกจากขะไม่ต้องทำงานหาเงินแล้ว เจียนเจียหรูก็ต้องการที่จะเรียนเพิ่มความรู้ให้ตัวเองด้วย น่าเศร้าที่เจ้านายใจร้ายมาก ทุกวันเปลี่ยนลวดลายที่ทำกับเธอ เวลาเข้าเรียนก็นอนหลับ จะเรียนรู้เรื่องได้ยังไง? พอคิดถึงเส้นเลือดก็สูบฉีด เจียนเจียหรูอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอดีตและโทษเขา “คะแนนฉันไม่ดีหรือเป็นเพราะนาย?” เจ้านายยิ้มแบบมีเลศนัย : “อืมม ฉันต้องรับผิดชอบ ถ้างั้นหาครูมาสอนพิเศษให้เธอแล้วกัน” เจียนเจียหรูรีบหุบปาก เห้ออออ เธอก้มหน้าก้มตา เฮ่อหยินหน้าหล่อๆ นั่นไม่ยิ้ม เขายิ้มทีนึงดอกไม้บานเลย เจียนเจียหรูนอนกับเขาสามปี หน้าตาดูมีน้ำมีนวล ทุกครั้งที่เขายิ้ม เธอก็จะเป็นเด็กดีขึ้นมาทันที เฮ่อหยินพาเธอมาดินเนอร์ที่ร้านอาหารหรู ความสนใจของเจียนเจียหรูก็อยู่บนอาหารในจาน “วันนี้เรามาฉลองอะไรกันหรอ” เฮ่อหยินเงยหน้าขึ้นมา ความหล่อความนิ่งของเขาตาที่ดำเหมือนหมึกมองจ้องมาที่เธอ เขาก็ยังไม่มีความรู้สึกใดใดออกมา ทำให้คนที่ถูกมองเหมือนถูกสะกด เจียนเจียหรูตาขาวและตาดำหันไปหันมา ปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลง “คุณได้งานใหญ่หรอ?” “ฉลองครบรอบบริษัท?” “เป็นวันเกิดปู่ย่าพ่อแม่ลุงป้าคุณ?” “เธอท้องหรอ?” เฮ่อหยินตบโต๊ะ ไม่แรงและไม่เบาเกินไป เจียนเจียหรูตกใจ ตกใจว่าพูดอะไรผิดไปหรอเปล่า รีบแก้ตัว “เธอทำหมาที่บ้านท้อง?” เฮ่อหยินยิ้ม : “เรารู้จักกันสามปีแล้ว” เจียนเจียนหรูฟุ้งซ่าน เจ้านายนี่คุณเอาใจตัวเองไปไหม? ครบรอบหนึ่งไม่ฉลอง ครบรอบสองปีไม่ฉลอง อยู่ดีๆ ปีที่สามมาฉลอง? ขับรถกลับบ้าน ในรถยนต์ไม่ต้องเปิดแอร์เย็น แต่ว่าเฮ่อหยินไม่ทำตามที่เธอขอกลับเปิดแอร์เย็นมาก เจียนเจียหรู มองไปหน้าที่เย็นชานั่น ก็ไม่กล้าพูด ได้แต่ใช้ตาแป๋วๆ จ้อง ด้วยความรักลึกซึ้ง เขาดึงเนกไทที่คอออก : “เธอละสายตาไม่ได้หรอ” เฮ่อหยินเม้มปาก เขายิ้มละลายจนวิญญาณของเจียนเจียหรูโดนดึงออกไปแล้ว พอดึงสติกลับมาได้เจียนเจียหรูก็รีแลคลง ชมตัวเองว่าสมบรูณ์แบบแล้ว พูดมาถึง เฮ่อหยินหล่อมาก คิ้วราวกับวาด เดินไปที่ไหนก็มีอาร่า เขาจะมาเลี้ยงตัวเองทำไม? เธอเคยเดาว่าเฮ่อหยินคงจะเอาชาติตระกูลมาเลือก แต่งงานกับลูกสาวที่ครอบครัวเทียบเท่ากัน ถึงแม่จะสวยแต่หยิ่ง สองคนก็ต่างเคารพกัน นอนเตียงเดียวกันแต่มีความฝันที่แตกต่างกัน เขาเลยออกมาหาเศษหาเลยข้างนอก เหมือนตัวเองที่เป็นผู้หญิงอ่อนแอ หนึ่งไม่กล้าทำ สองไม่กล้าทะเลาะ ได้แต่ใช้คำพูดดีๆ ใช้ความอ่อนโยน เพื่อเติมเต็มส่วนขาดหายไปเจียนเจียหรูยิ่งคิดยิ่งเข้าใจว่าเป็นแบบนั้น ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมถึงอยู่ด้วยกันสามปีแล้วละ เธอยังไม่โดนเมียหลวงมาตบเลย?