ตอนที่ 18 เอาสัตว์เล็กออกไป

ต๭นที่ 18 เอาสัตว์เล็กออกไป สองวันนี้ที่ตระกูลเฟิง เธอเริ่มเข้าใจมาหน่อยแล้ว ผู้อาวุโสของตระกูลเฟิงมีแค่คุณยายเลยให้ความเคารพคุณยายกัน ส่วนพ่อของเฟิงหีโม่กับลุงสองความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลก็ดูท่าทางจะไม่แย่ ส่วนแม่ของเฟิงหีโม่ก็ไม่อยู่ตั้งแต่เขาเด็กๆแล้ว ต่อมาพ่อของเขาก็แต่งงานกับคนปัจจุบันนี้ มีลูกชายลูกสาวคือเฟิงหันเซียงกับเฟิงหีซิว ดังนั้นในบ้านหลังนี้ เฟิงหีโม่ก็เหมือนว่าอยู่ตัวคนเดียว เพราะงั้นก็ควรจะเป็นเขาหรือเปล่าที่เป็นคนอ่อนแอ ถูกรังแกจากอีกฝ่าย แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเฟิงหันเซียงกลัวเขามากล่ะ？ ตอนนั้นเองจู่ๆแมวก็ลงมาจากตัวของเฟิงหันเซียงแล้วไปที่เท้าของเฟิงหีโม่ จากนั้นเขาก็เตะแมวออกไปจนแมวอ้วนนั่นพลิกตัวออกไปอยู่ที่มุมโต๊ะ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องออกมา： “เมี๊ยว~เมี๊ยว——” เฟิงหันเซียงวิ่งเข้าไปอุ้มแมวแล้วพูดออกมาอย่างเจ็บปวด：“นายมาเตะแมวฉันได้ไง？แถมยังออกแรงอีก？” “ใกล้หูใกล้ตา！จะเลี้ยงไว้ที่บ้านทำไม？ใครก็ได้เอาสัตว์เล็กนี้ไปทิ้งไกลๆที！” “ไม่ได้！นี่มันแมวของฉัน！” พอได้ยินเหล่าแม่บ้านก็วิ่งเข้ามา แต่เห็นว่าเป็นคุณชายใหญ่กับคุณหญิงใหญ่ ทุกคนต่างไม่รู้ว่าควรฟังใครดี？ เฟิงหีโม่ก็พูดออกมา：“ไม่ได้ยินที่ฉันบอกเหรอ？หรือจะให้ฉันทำเอง？” ถูกความโกรธของเขาครอบงำ เหล่าแม่บ้านพ่อบ้านก็สูดลมหายใจเข้า สายตามองไปที่อ้อมกอดของเฟิงหันเซียงด้วยสีหน้าท่าทางลำบากใจ： “นี่？” พอได้ยินคุณพ่อเฟิงกับคุณแม่เฟิงก็ออกมา：“เกิดอะไรขึ้น？เสียงดังอะไรกัน？” เฟิงหันเซียงหันไป วิ่งเข้าไปคล้องแขนพ่อแล้วพูดว่า：“พ่อคะ เขาอ่ะ พี่ใหญ่จะเอาbabyหนูไป！พ่อ นี่มันbabyของหนู หนูไม่ยอม！” เธอทำท่าทางออดอ้อนดึงแขนเสื้อของเขา พ่อตบมือของเฟิงหันเซียงแล้วพูดว่า：“ฉันนึกว่าเรื่องใหญ่อะไร？พอแล้ว พอแล้ว พอเถอะ ลงไปกันให้หมด！” ทันใดนั้นเฟิงหีโม่ก็พูดออกมาอย่างเสียงแข็ง：“ผมออกว่าให้เอาไอ้สัตว์ตัวเล็กนี่ทิ้งไป！” แม่บ้านขยับตัวแล้วก็หยุดลง ส่วนหลีโน่ก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นแบบนี้ เธอมองไปที่เฟิงหีโม่แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดีเลยได้แต่ยืนบื้ออย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าทั้งสองดูอึดอัดใจ ตุณพ่อเฟิงขมวดคิ้วแน่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง：“หีโม่ ก็แค่แมวน่ะ เซียงเซียงชอบ——” “แค่สัตว์ตัวเล็ก สำคัญกว่าคนอีกเหรอ？มันกัดหลีโน่！ในบ้านมีสัตว์ตัวเล็กนี่ทำร้ายคนแล้วใครจะกล้าเข้ามา？หรือว่าในสายตาของพ่อคนก็ไม่เหมือนกัน？สัตว์นี่สำคัญกว่าคน？ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด！” เฟิงหีโม่ขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่รีบร้อนแต่กลับชัดเจน สายตาที่มองไปที่คุณพ่อเฟิงดูเย็นชาแทงเข้าไปในกระดูกและแสดงออกว่ามีอะไรแฝงอยู่ในคำพูดนั้น สีหน้าของคุณพ่อเฟิงเปลี่ยนไป ริมฝีปากกระตุกเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาจากนั้นก็พูดออกไปว่า：“มานี่หน่อย！เอาแมวไปทิ้ง！ต่อไปไม่ให้เลี้ยงอะไรที่บ้านอีก！” “พ่อ——” เสียงร้องออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เฟิงหันเซียงกอดแมวในอ้อมกอดแน่นๆ “บื้ออะไรกัน？ยังไม่เอาไปทิ้งอีก！” คุณพ่อเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวส่วนเฟิงหันเซียงก็กรีดร้องคร่ำครวญ ส่วนเฟิงหีโม่กลับไม่พูดอะไรออกมาแล้วพาหลีโน่ขึ้นไป！ “พ่อ พ่ออย่าทิ้งสิ เดี๋ยวเอาไว้ในกรงแล้วหนูจะไม่ให้ออกมาอีกได้ไหม？” คุณพ่อเฟิงถอนหายใจออกมาพูดต่อไปว่า：“แม่บ้าน เอาแมวนี้ไปร้านขายสัตว์เลี้ยงให้คนดูแลดีๆ！”