บทที่4 ซื้อบ้าน

บ๗ที่4 ซื้อบ้าน แม่จางเรยรู้สึกทั้งโกรธทั้งโมโหจนน้ำตาคลอ แต่ก็ไม่กล้ากวนโทโสน้องสวยคนนี้ของตัวเอง จะไปนอนข้างถนนจริง ๆก็ไม่ได้ “จางเรย ลูกรีบขอโทษป้าเลย พวกเราจะย้ายออกไปไม่ได้ บ้านหลังนี้ต้องเก็บไว้ให้แกแต่งงานหาภรรยาอีก ถ้าไม่มีบ้าน ใครจะแต่งงานกับแก……” “ใครบอกผมไม่มีบ้าน? แม่ ผมจะพาแม่ไปซื้อบ้านตอนนี้เลย ตอนนี้ฉันมีเงิน”จางเรยควักบัตรเครดิตออกมาสบัดต่อหน้าคุณแม่ ตอนนี้มี5ล้านบาทในกำมือ ยิ่งฉิงหวันหยูบอกให้เขาใช้เงินหมดภายใน3วัน ทีแรกไม่รู้จะใช้จ่ายเงินก้อนใหญ่นี้อย่างไง แต่ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว ซื้อบ้านพอดีเลย ! โจวจวนอึ้งทึ่ง เห็นจางเรยมั่นหน้ามั่นตา เหมือนจะซื้อบ้านได้ภายในวินาทีนี้ แต่เด็กนี้......เป็นแค่นักเรียนยากจนคนหนึ่ง จะไปมีเงินเยอะขนาดนี้ได้ไง? คิดไปคิดมายังไงก็รู้สึกว่าจางเรยแค่แกล้งรวย ไม่งั้นซูชิงคงไม่แอบมีกิ๊กหรอก โจวจวนยิ้มมุมปากร้ายๆ :“โอ้โห มีตังค์ซื้อบ้านๆจริงๆด้วย พอดีเลย ตรงข้ามบ้านแกมีหมู่บ้านคอนโดเกรดสูงที่พึ้งสร้างใหม่ บรรยากาศร่มรื่น สภาพแวดล้อมเขียวช่ำดีน่าอยู่ แต่นอกจากราคาแพงแล้ว ไม่มีปัญหาอย่างอื่นเลยนะ ให้ป้าพาไปดูมั้ย ? แกมโนโม่เก่งไม่ใช่หรอ? รอดูตอนแกไปถึงตึกทำงานที่ขายตึกแล้วไม่มีเงินจ่ายจะหน้าแตกยังไง ! จางเรยรู้เกี่ยวกับหมู่บ้านคอนโดนั้นนิด ๆ เป็นธุรกิจนักพัฒนาอสังรายใหญ่จริง แพ็คเกจการวางแผนเยี่ยม ถือว่าเป็นตึกก่อสร้างพรีเมี่ยมในแถวๆนี้ “ได้นะ ลองไปดูสิ” “จะดูว่าแกจะแกล้มทำตัวรวยได้ถึงตอนไหน !”โจวจวนน้ำเสียงจู้เย็นๆเบา ๆ พาแม่ลูกจางเรยเดินไปตึกตรงข้าม แม่จางเรยไม่เข้าใจว่าลูกทำอะไร แต่ลูกชายพูดซะขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ไปก็คงไม่ได้ ยิ่งปกติลูกชายเป็นคนพูดจริงทำจริงอยู่แล้ว วันนี้บอกเต็มปากเต็มคำแบบนี้ ไม่แน่อาจจริงก็ได้...... แม่จางเรยเริ่มแอบตั้งความหวังในใจ ตึกทำงานที่ขายตึกข้ามนี่สวยหรูอลังการ เดินผ่านหมู่ชุมชน เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้เขียวช่ำงามละมุน พรีเมี่ยมจริงๆ แม่จางเรยพึ้งเคยมาชุมชนพรีเมี่ยมแบบนี้ครั้งแรก อารมณ์เหมือนคุณยายหลิวเข้าสวยแกรนด์วิวตลอดทาง ดูจนตาลาย โจวจวนยิ่งดีใจในใจ หล่อนถูกในตรงนี้เลยรีบขายบ้านจางเรยออก อยากเปลี่ยนบ้าน วางค่ามัดจำไว้แล้วด้วยซ้ำ ซื้อคอนโดที่นี่ เป็นแค่ปัญหาเวลาเฉยๆ หลังจากเดินเข้าตึกทำงานที่ขายตึกเป็นเวลาค่ำ พนักงานขายตึกยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก็จะเลิกงาน ทุกคนต่างเปลี่ยนชุดเสร็จกำลังจะแยกย้ายกลับบ้าน พนักงานดูจากการแต่งตัวของ 2 คนที่มาติดต่อดูห้องคิดว่าเป็นคนอนาถายากจน ไม่ใช่กลุ่มลูกค้าที่พวกเขาหมายปองไว้แน่นอน เลยไม่มีพนักงานคนไหนเข้าหา ในเวลานั้น พวกเขาสามคนไม่คิดว่าจะไม่มีใครสนใจ เสมือนเป็นกาฬโรค โจวจวนตะโกนเรียกพนักงานคนหนึ่งอย่างชินเคย“ไปเรียกเฉินเจียมา ฉันเป็นลูกค้าของหล่อน” “รบกวนคุณรอสักครู่” พอผ่านไปสักครู่ เฉินเจียเดินออกมาอย่างไม่สมัครใจ แต่พอเห็นว่าคนที่มาเป็นโจวจวน ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที:“พี่ฉิง มาทำอะไรเวลานี้คะ สองท่านนี้เป็น......” แม่ลูกจางเรยทั้ง2คน ขมับคิ้วอ่อนๆ ทั้ง2คนใส่เสื้อที่ซักจนสีซีด ดูก็รู้ว่าไม่มีเงิน “ญาติคนจน2คน บอกไม่ซื้อบ้านที่นี่ไม่ได้ ฉันเถียงไม่ไหวเลยพาพวกเขาลองมาดู ๆ ” “แบบนี้นี้เอง……”เฉินเจียเป็นน้ำกลิ้งบนใบบอนที่ละมุนละม่อมไปทั่วทุกด้าน เข้าใจโจวจวนทันที หล่อนกวาดสายตาจางเรยนิ่งๆ รู้ว่าแนะนำให้พวกเขาก็ศูนย์เปล่าอยู่ดี ยังไงก็เป็นแค่ทำเปล่าๆ แต่เป็นญาติของโจวจวนเลยไม่ไล่ออกไป พูดว่า:“งั้นฉันจะมาแนะนำสั้นๆให้ฟัง โซนตึกของพวกเราเป็นตึกเกรดสูงแบบพรีเมี่ยม ราคาเฉลี่ยล่าสุดอยู่ที่สองหมื่นสองพัน 100ตารางเมตรถึงจะขาย” ความหมายก็คือ ถ้าไม่มี2ล้าน2แสนก็ไปไกลๆเลย “......หมดละ?” จางเรยกำลังตั้งใจฟัง รอฟังแนะนำต่อ แต่เฉินเจียกลับเงียบ “ยังอยากฟังอะไรอีก?”ตาเฉินเจียกระตุก ราคานี้ยังไม่ทำให้พวกเขาตายใจอีกหรอ ? โจวจวนพาจางเรยมาเพราะอยากลบหลู่ดูหมิ่นจางเรย เฉินเจียรู้สึกพอใจกับการกระทำเฉินเจียมาก แต่ก็ยังพูดเฟคๆว่า:“เฉินเจีย แกแนะนำเยอะหน่อยสิ พวกเขาไม่เคยเห็นโลกกว้าง ไม่รู้ว่าตึกพรีเมี่ยมนี้ดีแค่ไหน” เฉินเจียทำหน้าบึ้งไม่พอใจ หล่อนรีบเลิกงานไปเดตกับแฟนอีก แต่กลับโดน2คนที่ไม่มีกำลังซื้อบ้านถ่วงตัวไว้ เฉินเจียเก็บความโกรธลงพูดว่า:“พี่ก็อยู่รู้ ว่า ตึกพวกเราฮอตมาก ล่าสุดขายคอนโดมิเนียมหมดแล้ว ยังเหลือแค่วิลล่าไม่กี่หลังที่กำลังขายอยู่ วิลล่านั้นต้องซื้ออย่างน้อย200ตารางถึงได้ ถูกสุดก็สี่ล้าน คุณว่า ญาติ2คนท่านนี่……” “ซื้อได้แน่นอน จางเรยตอนนี้รวยจะตาย นี่ยังถือว่าถูกเลย ใช่มั้ยคะพี่”โจวจวนพูดด้วยน้ำเสียงแปลกดัดจริต แม่จางเรยเริ่มหน้าแดงเต่ง บ้านราคา4ล้านบาท ทั้งชีวิตนี้ก็ม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้! “จางเรย ฉันว่าเรากลับกันเหอะ อย่าไปรบกวนเวลาเลิกงานเขา”แม่จางเรยพูดเบาๆพร้อมดึงแขนเสื้อจางเรย เฉินเจียหัวเราะ“ผุชซ์”รอแม่ลูกจางเรยให้รีบออกไป เหมือนว่าถ้าพวกเขาอยู่นานซะวินาทีเดียว จะทำให้ก่อมลพิษทางอากาศอย่างงั้น หล่อนทำหน้าตาขยะแขยง จางเรยจะไม่รู้สึกได้ไง:“ผู้จัดการพวกแกล่ะ? เรียกผู้จัดการพวกแกออกมา” “ผู้จัดการพวกเราไม่รับแขกค่ะ” “แล้วฉันสามารถประท้วงฟ้องร้องได้ที่ใคร?”จางเรยถาม ความโมโหของเฉินเจียที่ทนไว้ก็ระเบิดออกทันที หัวเราะเยาะพูดประชดว่า:“ประท้วงฟ้องร้อง? พวกแกจะประท้วงฟ้องร้องใคร? ในที่นี้ มีแค่ลูกค้าที่มาซื้อบ้านเท่านั้นมีสิทธิ์ประท้วงฟ้องร้อง ตอนนี้พวกแกยังไม่มีสิทธิ์ประท้วงฟ้องร้องหรอกนะ!” “แกจะรู้ได้ไงว่าฉันจะซื้อหรือไม่ซื้อ?” “รู้สิ คนจนแกล้งทำตัวรวยอย่างพวกแก ฉันเจอมาเยอะแล้ว! ” ครั้งกำลังพูด ชายหนุ่มแต่งชุดสูตนเนี๊บยโก้ที่สะพายกระเป๋าทำงานเดินผ่านพอดี ได้ยินเสียงเฉินเจียเลยหยุดเดิน:“เฉินเจีย แกทำอะไร?” เฉินเจียสตั๊น สีหน้าสตั๊นเมื่อกี้หายไปภายในพริบตา สดุ้งตกใจรีบตั้งตัว:“ผู้จัดการ......” “พอดีเลย นายเป็นผู้จัดการใช่ป้ะ ”จางเรยอารมณ์ดีเลย กำลังหาเขาพอดี เขากลับมาหาเองซะแล้ว พูดว่า:“ต้องซื้อบ้านก่อนถึงจะฟ้องร้องได้ใช่ป้ะ? งั้นแกไปเอาแปลนชั้นมา” ฉันจะเลือกดูตอนนี้เลย “555 ยังไม่หยุดมโนอีก ผู้จัดการคุณไม่ต้องสนใจเขาหรอก เขาไม่มีเงินซื้ออยู่แล้ว”โจวจวนรู้สึกผิดที่เห็นเฉินเจียเดือดร้อนเพราะตัวเอง เลยออกมาพูดปกป้องเฉินเจีย ผู้จัดการมีความรู้และประสบการณ์กว้างไกล ยิ้มพูดว่า:“ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร ทุกคนที่ก้าวเข้ามาล้วนเป็นลูกค้าของพวกเราเสมอ ต้องให้บริการดีแน่นอน ซึ่งนี่จะเป็นปัญหาทางชื่อเสียงของแบรนด์ ผมขอโทษแทนเฉินเจียครับ” พูดจบก็หันไปสั่งเฉินเจีย:“ยืนนิ่งทำอะไร รีบไปเอาแปลงชั้นมาสิ” “ค่ะ ผู้จัดการ” เฉินเจียแสดงสีหน้าอารมณ์ไม่ดี ไปอย่างไม่สมัครใจ ก่อนไปยังจ้องแรงใส่จางเรย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตัวเองก็คงไม่เป็นประทับตราไม่ดีให้กับผู้จัดการหรอก ! เอาแลนชั้นทุกอันออกมา เฉินเจียยื่นให้จางเรยอย่างเย็นชา