บทที่ 9 ใช้วิชาพรางตัวได้

บ๗ที่ 9 ใช้วิชาพรางตัวได้ “ซูชิง ฉันไม่คิดว่าเธอเป็นคนแบบนี้มาก่อน” “555 ฉันเป็นแบบไหนล่ะ？จางเรย ที่ฉันทำมาทั้งหมดก็เพราะนายเลยทำให้ฉันเป็นแบบนี้”ซูชิงเปลี่ยนเสียงขึ้นมากระทันหัน หัวเราะดัง ๆ ว่า：“ฉันพูดดี ๆ ขอนายแล้วนายไม่ตกลงเอง ฉันก็เลยต้องใช้แผ่นนี้สิ” “สรุปเธอจะต้องการจะเอาอย่างไง”จางเรยมองหน้าหล่อนด้วยสายตาเคียดแค้น “ถ้านายไม่อยากกลับไปกับฉัน ก็ได้นะ งั้นนายต้องใช้เงินมาชดใช้ฉัน แต่นายเอาเงินล้านนึงมาให้ฉัน รับรองว่าจากนี้ไปฉันจะไม่ไปยุ่งกับนายอีก ซึ่งวันนี้นายก็จะสามารถกลับไปอย่างปลอดภัย” “หนึ่งล้าน ซูชิง ฉันว่าเธอคงอยากได้เงินจนบ้าละ” จางเรยเกลียดผู้หญิงหน้าเงินที่สุดเลย ก่อนหน้านี้ก็ยังมีความให้เกียรติเธออยู่นิดนึง แต่ตอนนี้ในใจของจางเรยนั่น นางมีค่าไม่ต่างจากพริตตี้ทั่วไปเลย “ถ้าเกิดว่านายไม่ยอมควักเงิน งั้นฉันก็จะส่งตัวนายไปเข้าคุก ถึงแม้ว่าจะแค่พยายามข่มขืน แต่เพียงแค่นี้ก็สามารถจำคุกนายได้หลายปีแล้ว สำหรับคนที่ฉันซูชิงไม่สามารถได้ครอง นางหล่อนฉิงหวันหยูก็อย่าหวังว่าจะได้” “เธอมันผู้หญิงที่เลวร้าย ไม่คู่ควรกับความรัก” “ฉันก็ไม่เกรงกลัวที่จะบอกเธอ ตะกี้ตอนที่เธอคิดจะหักหลังฉัน ฉันก็เปิดอัดเสียงในมือถือของฉันแล้ว คำพูดที่เธอได้พูด ฉันได้อัดไว้หมดแล้ว แน่จริงเธอก็แจ้งตำรวจเลย” “อะไรนะ นี่นาย.......” ซูชิงทำหน้าอึ้ง และได้แต่เบิกตากว้างมองจางเรยที่กำลังควักมือถือออกมา นางเริ่มรู้สึกหวาดกลัว “ผู้หญิงอย่างเธอหน่ะหรอ ฉันนี่มันตาบอดตั้งแต่แรกจริง ๆ ลาก่อนไม่ต้องมาเห็นหน้ากันอีก” “จางเรยเปิดประตูเดินออกไปอย่างโกรธแค้น ข้างนอกประตูมีผู้ชายสองคนยืนเตรียมพร้อมไว้อยู่จริง ๆ แต่พวกเขาต่างก็ได้ยินคำพูดของจางเรยที่พูดในห้องแล้ว ตอนนี้ใครก็ไม่กล้าทำอะไรทั้งนั่น” หลังจากที่ออกจากโรงแรม จางเรยถอนหายใจอย่างหนัก เขาจ้องมือถือตัวเองตั้งนาน แล้วพูดว่า“เพื่อนรัก ขอบใจมากเลย ถ้าไม่ใช่นาย วันนี้ฉันคงต้องจบคามือนางมารซูซิงแน่ ๆ” ความเป็นจริงแล้ว จางเรยไม่ได้กดอัดเสียงใด ๆทั้งสิ้น ตะกี้ก็แค่หลอกซูซิง ไม่คิดไม่ฝันว่านางจะหลงเชื่อซะด้วย รอบนี้ซูซิงถือว่าเสียเปรียบหนักมาก หลอกซูเทียนไม่ได้ผลไม่พอ แทนยังต้องออกค่าห้องและค่าจ้างไอ่ผู้ชายสองคนนั้นอีก ที่น่าโมโหกว่านี้ก็คือจางเรยยังตัดกระเป๋าของเขาเสียอีก จางเรยค่อย ๆทำใจร่ม ๆ ในขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงหุ่นยนต์ผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง“ค่าบุญคุณที่เคยฝากไว้เข้าบัญชีแล้ว ช่วยเพื่อนแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ค่าบุญคุณ +50” “ตอนนี้ค่าบุญคุณของคุณคือ 250 สามารถไปจับฉลากที่ระบบค่าบุญคุณหนึ่งครั้ง จับฉลากหรือไหม” “สองร้อยห้าสิบ เธอเนี่ยสองร้อยห้าสิบ” จางเรยพึมพำด่าไปหนึ่งคำ วินาทีต่อไปก็เอะใจนึกขึ้นได้ อะไรนะ ตะกี้เขาบอกว่าจับฉลากได้ จับฉลากอะไรนะ รอบที่แล้วจางเรยก็รู้สึกแปลกใจกับระบบนี่ละ อยากถามคำถามตั้งแต่รอบที่แล้ว แต่ก็ไม่ทันได้ถาม รอบนี้ไม่พลาดโอกาสนี้แน่ ๆ “จับฉลากอะไรนะ ฉันจะจับได้อะไรบ้าง” “เมื่อคุณสะสมค่าบุญคุณแล้วสามารถนำมาแลกกับกิจกรรมจับฉลากและกิจกรรมแลกของ ตอนนี้ค่าบุญคุณของคุณสามารถจับฉลากได้ คุณสามารถจับฉลากได้เป็นการ์ดพลังวิเศษ1ครั้ง มีการ์ดมองทะลุสิ่งของ การ์ดซ่อนตัว การ์ดบิน การ์ดโชคดี ฯลฯ” เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้สมองของจางเรยได้รับข้อความเยอะขึ้น ในความเข้าใจของเขา ระบบค่าบุญคุณนี้ มันก็เป็นนิ้วมือทองที่มีในนิยายบ่อย ๆหนิ ตอนนี้มันมาตกเป็นของฉันหนะหรอ นี่มัน....... เหลือเชื่อมาก ถ้างั้นตอนนี้แปลว่าฉันมีนิ้วมือทองแล้วสิ ต่อไปก็ไม่ต้องโดนรังแกกลั่นแกล้งแล้วสิ ไม่สิ มันไม่ใช่แค่ไม่โดนกลั่นแกล้ง นี่มันถือว่าอยู่อย่างพระราชาเลยสิ “งั้นกิจกรรมแลกของคืออะไร”จางเรยถามอย่างตื่นเต้น “ขอโทษค่ะ ขณะนี้ค่าบุญคุณของคุณไม่เพียงพอ ไม่สามารถเปิดระบบแลกเปลี่ยนได้” “ตอนนี้จะจักฉลากหรือไม่”เสียงแจ้งเตือนหุ่นยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง จางเรยไม่ทันคิดอะไรทั้งนั้น ตอบไปเลยว่า “ใช่”โอกาสหายาก อีกทั้งจับฉลากไม่ต้องเสียเงินอะไร ไม่จับก็เสียเปรียบไปสิ “ยินดีด้วย คุณได้รับการ์ซ่อนตัว เก็บไว้ในกระเป๋าของคุณแล้ว ตอนนี้คุณจะเปิดกระเป๋าใช้การ์ดเลยไหมคะ” “การ์ดซ่อนตัวหรอ” จางเรยพึมพำกับตัวเอง ไม่คิดอะไรมาก แล้วก็รีบตอบไปว่า “ใช้” แค่ตอบออกไป ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างแว๊บขึ้นตรงหน้าจางเรย แสงนั้นไม่ได้สว่างมาก แต่ก็ค่อย ๆเข้าใกล้ตัวเขา แล้วก็ทะลุจากหน้าผากเขาเข้าไปในตัวของเขา จางเรยรู้สึกร้อนวูบในตัวแป๊บนึง เพียงไม่กี่วินาทีก็กลายเป็นปกติ “ยินดีด้วยค่ะ ใช้การ์ดซ่อนตัวเสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้คุณอยู่ในโหมดซ่อนตัว ระยะเวลา24ชั่วโมง” อะไรนะ แค่นี้ก็ซ่อนตัวฉันแล้วหรอ แล้วยังมีเวลาจำกัดเป็น24ชั่วโมงด้วยงั้นหรอ ลูกตาจางเรยแทบอึ้งหลุดออกมา การ์ดซ่อนตัวนี่มันไม่ใช้พลังเลือกใช้หรอ ทำไมกลายเป็นถูกใช้ไปแล้ว เขากล้มตัวมองร่างกายของตัวเอง เหมือนไม่มีอะไรต่างไปจากเดิมเลย แถมยังเห็นแขนขาตัวเองได้ชัดแจ๋วเลย นี่มันเรียกว่าซ่อนตัวประสาไหนเนี่ย แต่ว่าตอนที่เขาโบกมือเรียกรถกลับบ้าน ก็รู้ซึ้งถึงประโยชน์ของการ์ดซ่อนตัวนี้ เขายืนโบกมืออยู่ข้างถนน แต่คนขับรถในรถไม่มีใครสนใจเขาทั้งนั้น จางเรยรีบร้อนจนแทบกระโดด บ้านเขาห่างจากนี่ไกลมาก ถ้าเกิดเดินกลับไป ขาต้องหักแน่ ๆ “เห้ย ฉันจะนั่งรถกลับบ้าน หยุดเดียวนี้ หยุดนะ” จางเรยเห็นรถขับสวนมาอีกคัน เขารีบวิ่งพุ่งไปตรงกลางถนน แถมยังตะโกนเสียงดัง “ซิ่ว” รถแท็กซี่ไม่ชะลอเลยสักนิด ดีที่จางเรยไหวตัวหลบทัน รถกับตัวเขาห่างกันไม่ถึง5เซ็นติเมตร์ ขับผ่านไปอย่างเร็ว อะไรวะ อีกนิดก็จะตายเพราะไอ่การ์ดบ้านี่ละ หลังจากที่ซ่อนตัว ไม่เพียงแค่เขาไม่เห็นตัวเรา ขนาดพูดยังไม่มีใครได้ยินเลย ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าไอ่การ์ดซ่อนตัวนี่มันใช้ยากขนาดนี้ ตะกี้ก็จะไม่รีบใช้ละ สุดท้ายแล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินกลับบ้านอย่างลำบาก เดินผ่านไปสองทางเข้า ในขณะที่กำลังรอไฟแดง จางเรยก็มองเห็นหวางเผิงโพล่มา เขากำลังเดินคู่กับผู้หญิงที่หุ่นดี สวยงามตรงข้ามถนน และกำลังจะเดินข้ามมา เอ๊ะ ๆ นั่นมันซวนซวนของเอกการจัดการรึเปล่านะ จางเรยมีความคิดที่ดีขึ้นมาในทันที หึ หวางเผิงคงคิดว่าบ้านรวยและมีอำนาจทำตัวจีบสาวไปทั่วอีกละ ไอ่เลวนี้ วันนี้ฉันต้องสั่งสอนนายสักหน่อยละ “ส๊วบ” ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว ผู้คนที่ยืนอยู่ก็ค่อย ๆเดินข้ามถนน จางเรยยืนยิ่งไม่ขยับตัว ตั้งหน้าตั้งตารอหวางเผิงเดินมา ไม่ทันใด หวางเผิงก็โอบเอวสาวสวยเดินเข้ามาเรื่อย ๆ ไอ่ผู้ชายหลายใจนี่ ทำตัวเลวไหลตรงกลางถนนเลยนะ ผู้คนบนถนนตั้งเยอะแยะ มือของเขาที่โอบเอวสาวสวยก็ลูบไล่ไปทั่ว มองดูละอย่างกับจะเอากับสาวสวยกลางถนนเลย เหอะ ผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะไม่ได้ดีไปถึงไหน เผลอ ๆอาจจะเป็นพวกเดียวกันกับซูซิงก็เป็นไปได้ ถ้าอย่างงั้น ฉันก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่านางจะเสียหน้าเพราะหวางเผิงแล้วสินะ จางเรยค่อย ๆ แอบเดินอยู่ข้างหลังหวางเผิง เขาจ้องมองมือของหวางเผิงอย่างไม่ขาดสายตา จับมือของหวางเผิงแล้วไปวางไว้ตรงกันของสาวสวย ทันใดนั้นเอง หวางเผิงกับสาวสวยชะงักเท้ายืนนิ่งเลย สาวสวยตบหน้าหวางเผิงอย่างแรง “หวางเผิง นายมันมากเกินไปแล้วนะ คิดอย่างงั้น แต่ก็ไม่ต้องรีบร้อนอะไรขนาดนั้นไหม ทำไมมาจับก้นเขากลางถนนแบบนี้” “ฉันเปล่าเลยนะ ฉันไปจับก้นเธอตั้งแต่เมื่อไหร่” “ไม่ใช่นาย ไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร ตรงนี้ก็แค่นายกับฉัน นายอยากแบบนั้น แต่ก็ไม่จำเป็นที่ต้องทำ.....กับฉันกลางถนนไหม” สาวสวยพูดไม่ค่อยออก มือของหวางเผิงตะกี้มันแรงเกินไปจริง ๆ หวางเผิงทำหน้าอึ้ง ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หันไปมองข้างหลัง ก็เห็นว่านอกจากอากาศแล้ว ก็มีแต่ผู้คนที่มารุมรอบ ไม่มีอะไรแปลกประหลาด แต่ตะกี้เขาก็รู้สึกเหมือนกันว่ามีคนมีดึงมือของเขา “ฮ่า ๆ ๆ ๆ” จางเรยก้มตัวขำอยู่ข้างเขาจนไม่สามารถยืนได้ “ซวนซวน ฉัน...... ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย ตะกี้ไม่ใช่ฉันนะ”หวางเผิงยังคงพยายามอธิบาย จางเรยเห็นว่าคนรอบข้างมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ในใจคิดว่านาน ๆที่จะทำให้หวางเผิงเสียหน้า ก็ต้องทำให้เด็ดไปเลย แล้วเขาก็ดึงมือหวางเผิงอีกครั้ง แต่รอบนี้ไม่ได้ไปลวนลามสาวสวย แต่เอามือเขามากุมของเขาไว้ สาวสวยคิดว่าเขาจะถอดกางเกงกลางแจ้ง กรี้ดดัง แล้วปิดตาตัวเองไว้เลยทันที “หวางเผิง นี่นายมันโรคจิตชัด ๆ หน้าไม่อายเลยจริง ๆ” “ซวนซวน ซวนซวน เธอฟังฉันอธิบายนะ มันไม่ใช่ฉันเลยจริง ๆ” หวางเผิงกำลังจะวิ่งตามไป จางเรยยื่นเท้ามาหนึ่งข้าง แล้วหวางเผิงก็ “ฟรึ่บ”ล้มลงไป พอเขาลุกขึ้นมาก็ไม่เห็นตัวซวนซวนแล้ว คนที่รุมดูเขาอยู่รอบข้างต่างก็ชี้กันนินทาอย่างไม่หยุด บอกว่าเขาทำตัวผิลศีล ผิดจริยธรรม ฯลฯ หวางเผิงรู้สึกอับอายมาก