บทที่ 12 ภรรยา คุณต้องเชื่อฉัน

บ๗ที่ 12 ภรรยา คุณต้องเชื่อฉัน มีคนต้องการที่จะทำร้ายภรรยาตัวเอง ใครจะไปทนไหว ในขณะที่ภรรยายังอาบน้ำไม่เสร็จ ก็เป็นเวลาที่ดีในการจัดการเธอ จางเรยเห็นว่าเธอกำลังซักผ้า ก็เดินไปที่ด้านหลังของเธอ แล้วใช้มือยกกะละมังที่มีน้ำอยู่ข้างในเทลงไปที่ตัวของแม่บ้าน จนแม่บ้านกระโดดขึ้นมาในทันที “อ้าว นี่มันอะไรกัน” แม่บ้านรู้สึกกลัว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ออกแรงกดกะละมัง แต่ทำไมมันถึงขึ้นมาเองได้ จางเรยหัวเราะเยาะ ทั้งยังเห็นว่าบนตัวเธอมีน้ำยาซักผ้าอยู่ เขาผลักมันเบาๆอีกครั้ง ทำให้น้ำยาซักผ้าไหลออกมาจากถุง จนเลอะและทำให้พื้นลื่นมาก “ไปเลย” จางเรยใช้มือผลักไหล่ของแม่บ้านจนก้าวไปข้างหน้าอย่างง่ายดาย เห็นแต่ท่าทางที่ลื่นของเธอเหมือนการดำน้ำ จนเธอเสียการทรงตัวและล้มลงไปที่พื้น “โอ้ ตายแน่ฉัน” แม่บ้านล้มจนจ้ำเบ้าจนร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ในใจเกิดความงุนงง “ทำไมเมื่อสักครู่ ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีคนผลักฉัน หรือว่ารู้สึกไปเอง?” “รู้สึกไปเองเหรอ? แหะๆ ความกล้าของคุณมีไม่น้อย มากกว่าน้องสาวภรรยาคนนั้นเสียอีก ไม่เมื่อคุณไม่กลัว ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะลงโทษคุณให้มากขึ้น” จางเรยพูดแล้วก็เดินไปข้างหน้าของแม่บ้าน เขากำหมัดที่สามารถทำให้เธออาเจียนเป็นเลือดแล้วชกไปที่ท้องของเธอ จนได้ยินเสียงร้อง “อ๊ะ”เธอยืนกุมท้องและลุกไม่ขึ้นอยู่เป็นเวลานาน สีหน้าก็แดงมากขึ้นเช่นกัน “โอ๊ย ท้องของฉัน” ขณะที่แม่บ้านกำลังร้องตะโกน เสียงฝีเท้าที่จะลงมาจากชั้นสองก็ดังขึ้น แม่บ้านมองไปแล้วรีบลุกขึ้นยืนหันหน้ามองไปที่ชั้นสอง เห็นแต่เพียงฉิงหวันหยูเดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาของจางเรยก็มองไป พริบตาเดียวก็เหมือนมีแสงเปล่งประกายเข้ามาในตาของเขาทั้งสองข้าง ทั้งบนและล่างของฉิงหวันหยูมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว ผิวกายที่ขาวบริสุทธิ์ เอวที่เพรียวบางและผมเปียกที่เกาะอยู่ทางด้านหลังและไหล่นั้น ช่างน่าประทับใจมาก แม้ว่าเธอจะดูธรรมดาๆ แต่ทุกอย่างก็ล้วนไร้ที่ติ ร่างกายที่ขาวสะอาด ช่างเหมือนหยกเขียวที่ไร้ที่ติเสียจริงๆ ฉิงหวันหยูมองลงมาด้วยความแปลกใจแล้วถาม “น้าหวัน คุณเป็นอะไรเหรอ? ทำพื้นเต็มไปด้วยน้ำ แล้วยังมีเมื่อสักครู่ เหมือนฉันจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง” “เอ๊ะ? ไม่ ไม่มีอะไร คุณหนูฉิง ฉันไม่ทันระวังจนทำให้น้ำหกจากกะละมัง แล้วยังลื่นล้มอีก ไม่เป็นไร” “จริงสิ คุณหนูฉิง กาแฟที่คุณต้องการ ฉันชงเสร็จเรียบร้อยแล้ว” “ดี ขอบคุณน้าหวันมาก ฉันกำลังลงไปดื่ม คุณรีบไปทำความสะอาดตรงนั้นเถอะ” “ได้ค่ะ คุณหนูฉิง” แม่บ้านแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรต่อหน้าฉิงหวันหยู จางเรยจ้องมองเธออย่างดุเดือดด้วยความโกรธ ได้เลย แม่บ้านอำมหิต ยังจะแสดงละครต่อ อีกเดี๋ยวฉันจะทำให้คุณไปอยู่ที่เดิม ไม่ดี ทันใดนั้นเขาก็เห็นดวงตาที่ชั่วร้ายของแม่บ้านมองไปที่ฉิงหวันหยูอีกครั้ง และในตอนนี้ ฉิงหวันหยูก็เดินลงมาและกำลังไปที่โต๊ะกาแฟ “ภรรยา กาแฟแก้วนั้นมียาพิษ ดื่มไม่ได้” ในใจของจางเรยสั่นเทา ถ้าฉิงหวันหยูดื่มกาแฟแก้วนี้ลงไป คงจะรับผลที่ตามมาไม่ได้ เขารีบพุ่งไปที่โต๊ะกาแฟโดยไม่พูดอะไรเลย ทำให้แม่บ้านรู้สึกถึงลมแรงที่พัดผ่านหน้าไป จนทำให้เธอตัวสั่นเล็กน้อย “ภรรยา วางแก้วลง” จางเรยวิ่งไปอย่างดุเดือด และฉิงหวันหยูก็หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาแล้ว เมื่อริมฝีปากของฉิงหวันหยูสัมผัสกับขอบถ้วย จางเรยก็ไปถึงทันเวลาพอดี “ผลัวะ”เขาดึงแก้วกาแฟมาและโยนมันออกไป จนตกที่พื้น แกรบ หัวใจของแม่บ้านตกลงมาราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ เธอเห็นว่าแผนการกำลังจะสำเร็จ แต่ก็ต้องบอกกับตัวเองว่าล้มเหลวแล้วเหรอ? ฉิงหวันหยูรู้สึกว่าหลังมือของตัวเองถูกอะไรบางอย่างปัดออก แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร “ค่าบุญคุณขอเตือนท่าน การ์ดซ่อนตัวกำลังจะล้มเหลว 5…..4…..3…..2….1” “อะไรนะ? ล้มเหลว？ พี่ใหญ่ คุณอย่าทำอะไรมั่วสิ ตอนนี้ล้มเหลวไม่ได้” หูของจางเรยได้ยินเสียงหญิงกลที่คุ้นเคยดังออกมา เขากระสับกระส่าย แต่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถหนีรอดจากเหตุการณ์นี้ได้ เมื่อแม่บ้านและฉิงหวันหยูเห็นปรากฏตัวก็ตกตะลึง “จาง…..จางเรย” ฉิงหวันหยูก้าวไปมาอย่างน่าตกใจ ราวกับว่าเธอเห็นฉากการเสกคาถาทางทีวี จางเรยได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ แม่บ้านตกตะลึง ในตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้ ว่าที่แท้ไอ่หมอนี่เป็นคนเตะตัวเอง แต่เขาทำอย่างไร ถึงทำให้คนมองไม่เห็น? “ไง ภรรยา สวัสดี” จางเรย เป็นคุณจริงๆ คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ใบหน้าของฉิงหวันหยูเต็มไปด้วยความงุนงง ดวงตาก็เบิกกว้าง “เอ่อ อันนี้.....คือเวทมนตร์ใหม่ของฉัน ภรรยา คุณว่ามันยอดเยี่ยมไหม? ฉันทำเซอร์ไพรส์ให้คุณ” “เซอร์ไพรส์เหรอ? มันพอๆกับตกใจกลัว คุณรู้หรือไม่ ว่าเมื่อสักครู่ คุณทำให้ฉันตกใจมาก” ฉิงหวันหยูจ้องมองไปที่เขาพลางตำหนิ แล้วชี้ไปกาแฟที่พื้น “จางเรย เมื่อสักครู่คุณปัดกาแฟของฉันไปที่พื้นเหรอ?” “ภรรยา คุณต้องฟังฉันอธิบาย ในกาแฟนั้นถูกคนใส่ยาพิษลงไป”จางเรยพูดตรงไปตรงมา ราวกับมีตะปูแทงเข้าไปที่หัวใจของแม่บ้าน ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกมา ก็ทำให้แม่บ้านตกใจมาก ขณะเดียวกันแก้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ฝ่ามือมีเหงื่อออก และในตามีความงุนงง “วางยาพิษ？ เหอะๆ จางเรย ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณโกหกได้เก่งมาก คุณบอกฉันมาว่าใครวางยาพิษฉัน？ น้าหวันเป็นคนชงกาแฟให้ฉัน หรือว่าคุณจะบอกว่าน้าหวันเป็นคนวางยาพิษเพื่อฆ่าฉันเหรอ？” “ภรรยา คุณฉลาดมาก แค่ทายก็ทายถูกแล้ว”จางเรยมองดูเธอพูดด้วยความแปลกใจ “ฉลาดกับผีอะไรกันล่ะ น้าหวันฆ่าฉัน ดูคุณพูดสิ เธอเป็นแม่บ้านที่ฉันจ้างมา ทำไมเธอถึงจะฆ่าฉัน”ฉิงหวันหยูพูดอย่างเย็นชา ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เชื่อ ในใจของจางเรยร้อนใจจนทนไม่ไหว เขาชี้ไปที่แม่บ้านแล้วรีบกล่าว “เป็นความจริงนะภรรยา ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าเธอเป็นคนวางยาพิษคุณ ฉันขอสาบานต่อสวรรค์” “คุณหนูฉิง คุณอย่าฟังสิ่งที่เขาพูดส่งเดช ฉันจะไปวางยาพิษฆ่าคุณได้อย่างไร เขาใส่ร้ายฉัน” ในตอนนี้แม่บ้านไม่นิ่งเงียบอีกต่อไป เธอต่อสู้เพื่อสิทธิของตัวเอง “น้าหวัน คุณสบายใจได้ คุณเป็นคนอย่างไรฉันรู้ดี ฉันไม่มีทางเชื่อเขาแน่นอน” “ไม่นะ ภรรยา คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร？ คุณเชื่อเธอ หรือว่าคุณไม่เชื่อฉัน？”จางเรยเบิกตากว้างถาม “จางเรย ก็แค่กาแฟแก้วเดียว ถ้าคุณยอมรับผิด ฉันก็จะไม่ทำอย่างนี้กับคุณ แต่ถ้าคุณยังใส่ร้ายน้าหวันอีก ฉันอาจจะไม่เกรงใจคุณ” “ขอบคุณคุณหนูฉิงที่เชื่อใจ”แม่บ้านก้มหัวแล้วโค้งคำนับต่อฉิงหวันหยู สีหน้าของจางเรยอึมครึม ในใจก็กำลังคิดว่าเมื่อให้ต้นไม้ต้นหนึ่งแก่แม่บ้านอำมหิตคนนี้ เธอก็จะปีนขึ้นไป ตัวเองทำเรื่องอะไรไป ในใจไม่รู้หรือยังไงกัน? ใช่แล้ว ถุงผงยา หลังจากที่เธอใส่ยาพิษลงไปแล้ว ก็เอาถุงผงยากับโทรศัพท์ยัดลงไปในกระเป๋า ฉันมีหลักฐาน ฉันจะต้องกลัวอะไร？