บทที่ 17 บทเรียนที่แสนขมขื่น

บ๗ที่ 17 บทเรียนที่แสนขมขื่น ตึกตึก！ ในใจของหวางเผิงรู้สึกสับสน หน้าซีด เขามองไปรอบๆยังเพื่อนร่วมเรียน แล้วคิดว่าหรือจะต้องทำร้ายตัวเองแล้วด่าตัวเองว่าตัวเองมันแย่ ในเวลานี้เพื่อนๆร ต่างพากันคาดหวัง คนที่อยู่ข้างหน้านี้เป็นมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดของโรงเรียน เมื่อก่อนเขารังแกคนอื่น แต่ในวันนี้เป็นเขาที่โดนคนอื่นรังแก ยินดีที่จะลงโทษตัวเองจริงๆ เหรอ? “หวางเผิงคนเราพูดอะไรไว้มันต้องรักษาคำพูด เธอคงไม่ได้คิดที่จะกลับคำพูดต่อหน้าเพื่อนๆ ใช่ไหม งั้นหลังจากนี้ เธอยังมีศักดิ์ศรีอยู่ในโรงเรียนอีกหรอ?” “หุบปาก” หวางเผิงตะโกนเสียงดัง ในใจของเขารู้สึกโกรธมาก กำหมัดขึ้นมาด้วยความลังเลชั่วขณะ จากนั้นจึงตบหน้าตัวเอง ปรากฏให้เห็นรอยแดงที่หน้า พร้อมก้มหัวแล้วพูดด้วยเสียงอันเบา “ฉัน ……ฉันมันแย่” “เธอพูดอะไร？เสียงเบาขนาดนี้ ขนาดฉันยังไม่ได้ยิน คนอื่นจะได้ยินได้ไง ？พูดดังๆ หน่อย” “จางเรย，แกอย่าให้มันมากเกินไป” จางเรยยักไหล่ ด้วยท่าทางดูถูกดูแคลน หวางเผิงรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ถ้าไม่ตะโกนเสียง ชัดเจนว่าไปไหนไม่ได้แน่ๆ สุดท้ายก็จำใจต้องตะโกนออกไปเสียงดังว่า “ฉันมันแย่” อะไรนะ! ประโยคนี้ถูกตะโกนออกมา เพื่อนๆ ทุกคนต่างตกใจ มองไปที่หวางเผิงอย่างด้วยสายตาเหลือเชื่อ คนหยิ่งผยองอย่างหวางเผิง คาดไม่ถึงว่าเขาจะโดนจางเรยต่อยหน้า อีกทั้งยังด่าตัวเองว่าแย่อีก ไม่ต้องสงสัยเลย เรื่องนี้ใช้เวลาไม่เกินช่วงเช้าก็แพร่กระจายไปทั้งโรงเรียนอย่างแน่นอน นั่นถึงจะเรียกว่าหวางเผิงอับอายขายขี้หน้าของจริง หวางเผิงจากไปด้วยความอับอาย ในขณะเดียวกันสาบานกับตัวเองไปด้วย แค้นในวันนี้จะต้องให้จางเรยชดใช้เป็นสิบเท่า! หวางเผิงไปแล้ว เพื่อนๆข้างๆ ก็ค่อยทยอยกันออกไป ในตอนนั้นซวนซวนเขย่าแขนของจางเรยพร้อมถามเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนว่า “จางเรย เมื่อกี้เธอสัญญาว่าจะซื้อไอโฟนให้ฉันเมื่อไหร่จะพาฉันไปซื้อหรอ？” ทันใดนั้นใบหน้าของจางเรยได้ปรากฏรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามขึ้น “คุณผู้หญิง เธอเข้าใจความหมายฉันผิดแล้ว เมื่อกี้ฉันถามว่า ถ้าฉันซื้อไอโฟนให้ เธอจะยอมเป็นแฟนฉันหรือเปล่า ฉันไม่ได้พูดว่าจะซื้อให้คุณจริงๆ สักหน่อย” “ยิ่งไปกว่านั้น ฉันมีแฟนอยู่แล้ว” “อะไรนะ？เธอ……” ซวนซวนรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ ตัวเองทำอะไรลงไป？ เก็บเมล็ดงาแล้วทิ้งแตงโม ？ ไม่ใช่สิ เหมือนกับว่าสุดท้ายแล้วเมล็ดงาก็เก็บไม่ได้ ！ ทันทีหลังจากนั้น จางเรยสะบัดแขนเธอทิ้งแล้วจากไป ทิ้งเธอให้ยืนอยู่ที่เดิม “จางเรย เจ้าคนโง่ คิดไม่ถึงว่าแกจะกล้าเล่นกับฉันแบบนี้” ซวนซวนโมโหมาก กระทืบเท้าและด่าทอใส่แผ่นหลังของจางเรย แต่จางเรยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง！ อย่างที่คิดไว้ เรื่องของจางเรยและหวางเผิงเกิดขึ้นในช่วงเช้า ใช้เวลาไม่นานนักก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน โดยไม่ต้องรอให้จางเรยเข้ามาในห้องเรียน ทุกคนก็ต้องได้ยินเรื่องนี้กันหมด หวางเผิงก็ไม่มีหน้ามาเรียนแล้ว。 “นี่ พวกเธอรู้ไหม ตอนนั้นฉันอยู่ที่นั่นด้วยล่ะ เห็นมากับตาตัวเองเลยว่าหวางเผิงโดนจางเรยทารุณ ฉากนั้นดุเดือดมากจริงๆ” “ไม่ใช่สิ โจวจวน เมื่อกี้เธอบอกว่าจางเรยพนันกับหวางเผิงแล้วเขาก็แย่งแฟนหวางเผิงไป นี่มันจะเป็นไปได้ไง จางเรยจนไม่ใช่หรอ จะมีผู้หญิงที่ไหนไปมองเขากัน” “ก็ใช่นะ แต่ฉันได้ยินมาว่าแฟนใหม่ของหวางเผิงเป็นพวกบูชาเงิน รู้สึกว่าชื่อซวนซวนอะไรสักอย่าง อยู่คณะบริหาร” “ใช่ใช่ใช่ ก็เธอไง จะบอกให้นะ ที่เป็นส่วนที่น่าตื่นเต้นที่สุดแล้ว……” เพื่อนๆในชั้นเรียนต่างพากันพูดถึงเรื่องของจางเรย เมื่อพวกเขาได้ยินว่าจางเรยใช้เงินหลายหมื่นในการซื้อโทรศัพท์ให้กับซวนซวนทุกๆ คนต่างพากันประหลาดใจ “โอโห จางเรยไม่มีเงินไม่ใช่หรอ？เขาเอาเงินมาจากไหนตั้งหลายหมื่นซื้อโทรศัพท์ให้ซวนซวนล่ะ ？หรือว่าเขาจะเป็นเศรษฐีปลอมตัวมา?” “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เกี่ยวกับเรื่องที่จางเรยมีเงินนั้น นอกเหนือจากคนที่สนิทกับเขาแล้วคนอื่นก็ไม่รู้อะไรเลย “พวกเธอคิดว่าเขาถูกลอตเตอรี่หรือเปล่า?” มีคนเดา “อืม ฉันก็คิดว่าเป็นแบบนั้น ……” “นี่ ทุกคนดูนั่น จางเรยมาแล้ว!” ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ดีๆ มีเสียงของใครบางคนจากในห้องเรียนตะโกนขึ้น ทุกสายตาจับจ้องไปยังประตู แววตาของบางคนก็ชื่นชมบางคนก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ เมื่อหลิวเฮ่าเห็นจางเรยเข้ามาก็รีบลุกขึ้นที่ประตูห้อง พาจางเรยไปนั่งที่ที่นั่งพร้อมถามด้วยความตื่นเต้นว่า “จางเรย พวกเราได้ยินมาหมดแล้วเรื่องเธอไปจัดการหวางเผิง แล้วยังจีบแฟนเขา เรื่องนี้จริงหรือเปล่า? “ฮึฮึ พวกเธอคิดว่าไง？” จางเรย อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อเพื่อนๆ เห็นอาการของจางเรยก็ยืนยันคำตอบได้ทันที พร้อมยกนิ้วให้จางเรยและพูดชมเขาไม่หยุด “จางเรย เธอสุดยอดเลย หวางเผิง ทุกๆ วันอยู่ที่โรงเรียนก็หยิ่งผยองนัก ต้องโดนจัดการซะบ้าง ตอนนี้หวางเผิงคงไม่มีหน้ามาเรียนแล้ว ฮ่าฮ่า！” เพื่อนๆ ต่างพากันตื่นเต้น หลังจากที่มีความสุขหลิวฮ่าวก็พูดขึ้นว่า “จางเรย หวางเผิงกับพวกเราก็ไม่ถูกกันมาตลอด ครั้งนี้เขาโดนจัดการก็เป็นเรื่องใหญ่อยู่นะ หรือว่าพวกเราจะออกไปหาอะไรกินเลี้ยงฉลองกันดี ？” “ใช่ๆ ต้องเลี้ยงฉลอง ฉันรู้จักร้านอาหารทะเลที่พึ่งเปิดใหม่ใกล้ๆ นี้ พวกเราจ่ายเงินด้วยกันแล้วออกไปทานข้าวเถอะ” น้องชายอีกหนึ่งคนเสนอความคิดนี้ จางเรยเห็นเพื่อนๆ มีความสุข ก็สนใจพอดีกับที่เขาไม่ได้นัดเจอกับเพื่อนๆ นานแล้วด้วย เขารีบพยักหน้าตอบตกลงก่อนแล้วจึงพูดว่า “พวกเราไปกินข้าวด้วยกันได้ แต่เงินพวกเธอไม่ต้องจ่าย ฉันรวมหมดทุกอย่างเอง กินที่ไหนดีล่ะ ร้านอาหารทะเลใกล้โรงเรียนมันจะไปดีอะไรล่ะ ถ้าอยากไป พวกเราไปร้านอาหารทะเลจักรพรรดิ” “อะไรนะ? จักรพรรดิ?” โรงแรมนี้หรูหราที่สุดในเมือง และร้านอาหารทะเลยังแพงที่สุดด้วย แค่ได้ยินชื่อ เพื่อนๆ รอบข้างต่างพากันตะลึง คิดจินตนาการถึงรสชาติอาหาร จนน้ำลายแทบจะไหลออกมา คิดไม่ถึงว่าเสียงร้องโห่ของพวกเขาทำให้เพื่อนร่วมเรียนคนอื่นได้ยิน พวกเขาแววตาเป็นประกาย ร้านอาหารทะเลจักรพรรดิ แค่คิดพวกเขาก็ไม่กล้าคิดแล้ว ตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าจางเรยมีฐานะ พวกประจบประแจงต่างเข้าหาเขา หัวเราะพร้อมพูดว่า “เฮ จางเรย พาพวกเราไปด้วยสิ วันหลังถ้ามีปัญหากับหวางเผิงอีกก็เรียกพวกเราได้ตลอดเวลา พวกเราจะอยู่ฝั่งนาย” คนเราก็แบบนี้แหละ แค่มีเงินมีชื่อเสียง คนขี้ประจบรอบตัวก็เพิ่มขึ้น。 ปกติคนพวกนี้ไม่สนใจจางเรยเลย พวกหลิวฮ่าวไม่อยากจะพาคนพวกนี้ไปอยู่แล้วแต่จางเรยใจกว้างไปรับปากว่าจะพาคนพวกนี้ไป แล้วยังพูดที่แท่นหน้าห้องอีกว่าจะเลี้ยงเพื่อนทุกๆ คนให้เชิญที่ร้านอาหารทะเลจักรพรรดิ เขาคิดนี่ก็เป็นการกดดันหวางเผิง เป็นโอกาสอันดีที่รวมคนได้ เวลาชั่วขณะหนึ่ง เพื่อนในห้องได้ยินที่จางเรยพูด ก็รู้สึกเหมือนฝันไป ภายหลังจึงพากันร้องโห่ดีใจ ในตอนนั้น พรรคพวกของหวางเผิงได้เดินเข้ามาในห้อง เมื่อเข้ามาเห็นคนจำนวนมากล้อมรอบตัวจางเรย อีกทั้งยังดูมีความสุขมากอีก หลังจากที่พวกเขานั่งลง ได้พูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้น ถึงได้รู้ว่าหวางเผิงโดนรังแก กวนฉีรู้สึกขุ่นข้องใจ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ？