บทที่ 19 โลกของคนสองคนของคุณหมอมู่

บ๗ที่ 19 โลกของคนสองคนของคุณหมอมู่ ที่บ้านตระกูลมู่ เวินจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก มองมุมปากที่ถูกกัดจนเลือดไหล มู่วี่สิงเป็นหมาหรือไง？ถึงได้กัดเธอ！ ถูอยู่นานเวินจิ้งถึงออกไป อาบน้ำแล้วตัวเธอก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ มู่วี่สิงเงยมองด้วยใบหน้าหล่อเหลานั่นอย่างเรียบๆ “คืนนี้เราก็ต้องนอนด้วยหันเหรอ？”เวินจิ้งถามอย่างกระสับกระส่าย มู่วี่สิงขมวดคิ้ว มองไปที่ใบหน้าที่ไม่พอใจของเวินจิ้ง สายตาไม่สบายใจก็ปรากฏ เขาปลดกระดุมเชิ้ตออก เวินจิ้งตกใจจนไม่กล้าเข้ามา ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู “กลัวผมเหรอ？”น้ำเสียงของมู่วี่สิงอบอุ่นกว่าเมื่อกี้เยอะมาก ก็แค่เวินจิ้งมองเขาเป็นศัตรูแล้ว เธอเม้มปากซักพักแล้วพยักหน้า ตอนอยู่ในรถ มู่วี่สิงจูบเธออย่างบ้าคลั่ง กดเธอไว้แล้วขึ้นคล่อม “เวินจิ้ง ผมก็แค่โกรธ”มู่วี่สิงลุกขึ้นมา ค่อยๆเดินไปข้างหน้าของเธอ เวินจิ้งถอยหลังจนไปชิดกำแพง แล้วถอยหลังต่อไปไม่ได้ “ทำไมล่ะ？”เวินจิ้งถาม เธอกับฉืออี้เหิงจบกันไปแล้ว มู่วี่สิงโกรธอะไร？ มองใบหน้าที่ดูแย่ของเวินจิ้ง หน้าของมู่วี่สิงก็หม่นลง ไม่พูดอะไร สักพักเขาวอนรอบเธอแล้วเข้าไปห้องน้ำ ปิดประตูดังจนเธอตกใจ เธอขมวดคิ้ว สมองแน่นไปหมดไม่คลายลง อยากจะเปิดประตูออกไปแต่ก็ถูกล็อคเหมือนเมื่อคืน มู่วี่สิงล็อคเหรอ？ พอคิดขึ้นมา เวินจิ้งก็นั่งไม่อยู่ ตอนที่มู่วี่สิงออกมา เวินจิ้งก็ยืนอยู่ที่หน้าห้องมองเขาอย่างระแวดระวัง“ฉันจะนอนห้องแขก” สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ดูเหมือนคาดหวัง “อยู่ที่นี่”พูดจบมู่วี่สิงก็เปิดประตูไปง่ายๆด้วยปลายนิ้ว พอเวินจิ้งจะไปเปิดประตู ก็ล็อคอีกรอบ “บ้าเอ้ย！” เธอขมวดคิ้ว แต่ก็ผ่อนคลายออกมาหน่อย มู่วี่สิงไม่อยู่เธอก็จะนอนอย่างสบายใจ วัดถัดมา เวินจิ้งถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น เป็นคนแผนกบุคคลโทรเข้ามาแจ้งว่าวันนี้เธอต้องไปทำงาน วันนี้นายคนใหม่จะเข้ามา พนักงานทุกคนต้องเข้าฟัง เวินจิ้งไม่กล้าไปสาย อาบน้ำเสร็จก็ลงไปที่ห้องรับแขกที่มีแค่มู่เฉิง “หลานสะใภ้จะไปทำงานเหรอ？”มู่เฉิงถามอย่างสงสัย “ใช่ค่ะคุณปู่ หนูต้องรีบไปแล้ว ท่านค่อยๆทานนะคะ หนูไปก่อนนะ” บริษัทการผลิตยาเทียนอี。 พอเวินจิ้งถึง อั้ยเถียนก็เพิ่งลงจากรถ เห็นเวินจิ้งลงมาจากรถโรลส์-รอยซ์ อั้ยเถียนก็อึ้งไปแล้วเดินเข้ามา“ฮี่ฮี่ นี่รถคุณหมอมู่มาส่งเหรอ？” เวินจิ้งนั่งไป“ไม่ใช่……ก็แค่ติดรถมาทำงานด้วยน่ะ！” “ติดรถ？ในรถนี้นอกจากคนขับรถก็ไม่มีใคร”อั้ยเถียนพูด เวินจิ้งไม่ชอบอะไรเว่อร์ๆ ทีแรกเลยไม่ให้คนขับรถมารับส่ง “จิ้งจิ้ง ยังไงซะคุณหมอมู่ก็เลี้ยงเธอไหว ฉันว่าเธอลาออกแล้วไปอยู่บ้านเป็นคุณนายเถอะ” “ไม่ได้ อยู่บ้านเป็นคุณนายก็จะโดนเร่งให้มีลูก ฉันไม่เอา！”เวินจิ้งปฏิเสธทันที แต่พอคิดว่าเธอกับเขาไม่ได้แต่งงานจริงๆก็คิดว่าเธอจะคิดเยอะขนาดนั้นทำไม？ “อั้ยหยา เหมือนว่าเธอจะมีโลกแค่เธอสองคนกับคุณหมอมู่นะ！”ทั้งสองเดินเข้าลิฟท์ อั้ยเถียนพูดเบาๆ แต่ในลิฟท์ค่อนข้างเล็ก คำที่เธอพูดทุกคนในลิฟท์ต่างได้ยิน แต่เวินจิ้งก็แค่พนักงานตัวเล็กๆธรรมดาๆ ไม่มีใครมาสนใจเธอ แต่เพื่อที่จะเลี่ยงคำพูดนินทาพวกนั้นเลยอุดปากอั้ยเถียน“เถียนเถียน เรื่องนี้ห้ามพูด！”