ตอนที่749ความหมายของการอาบน้ำ

ตอนที่749ความหมายของการอาบน้ำ หลังจากชีวภาและชนุดมเดินเข้าบ้านตอนถอดรองเท้จะไว้ที่ชั้นวางตัวคนก็ถูกกักกุมที่ชั้นวางโรงเท้าและประหน้า เธอเงยหน้ามองผู้ชายที่ใช้สายตาที่กองไฟน้อยๆกำลังก่อตัวอยู่อย่างเงียบๆเธอใช้อารมณ์ปกติ”อะไรหรอ?” อะไรหรืองั้นหรอ? ชนุดมยกปากขึ้นถามอย่างยิ้มเบาๆ“เมื่อกี้นี้ใครหรอ?” “หัวหน้าในสายงานฉันเองค่ะ” “หัวหน้า?”เดิมทีชนุดมก็ขมวดคิ้วอยู่แล้วยิ่งขมวดแน่นไปกว่าเดิมอีก“เธอไม่รู้หรอว่าควรหลี่กเลี่ยงการทำงานกับหัวหน้าอีกอย่างเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานแล้วตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้วยังมาจะอยู่ด้วยกันอีก” “ก็ไม่มีคนเห็นอีกอย่างวันที่เลิกงานดึกมีคนมาส่งก็ดีแค่ไหนแล้ว”หากเมื่อเปรียบกันแล้วชีวภานิ่งกว่าเขาเยอะ“คุณหลบไปฉันอยากขึ้นไปอาบน้ำแล้ว” ชนุดมที่ไม่รู้ว่าเดิดอารมณ์มาจากไหนเห็นยิ่งเห็นหล่อนไม่ได้อธิบายอะไรให้ชัดเจนและไม่มีการขอโทษใดๆสุดท้ายเลยเกิดระเบิดลงจริงๆ เขาไม่เพียงแต่ไท่หลบออกกลับเขยิบเข้าด้านหน้าใกล้ชิดขึ้นอีก“ชีวภาเธอคิดว่าฉันเป็นคนที่ตายแล้วใช่ป่าว?” ชีวภากระดกคิ้ว“คุณพูดมั่วอะไร” ตั้งแต่ผ่านเรื่องที่ใกล้จะตายคราวนั้นทุกครั้งที่เห็นคำนี้ยังส่งผลกระทบต่อใจเป็นอย่างมากทุกครั้งที่พูดถึงใจยังคงเต้น‘ระทึก’อยู่ ชนุดมสูดลมหายใจเข้าแล้วพ่นออกมา“ผมพูดมั่วอะไรในสายตาคุณยังเห็นผมเป็นแฟนอยู่ไหม?” เขาไม่ได้ร้องขอให้เธอเอาเขาไว้ในกล่วงดวงใจส่วนเรื่องที่เขาเคยทำมาหล่อนแค่ต้องการเวลาบำบัดมันก็เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าการที่นั่งกับผู้ชายในรถยามวิกาลไม่ยอมกลับเข้าบ้านผู้ชายที่ไหนก็รับไม่ได้ชนุดมก็ด้วย ชีวภามองเขาที่แสดงการรีบร้อนอย่างหมดความอดทนหล่อนได้แต่ส่ายหัวนึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่ทั้งคู่เพิ่งรู้กันไม่นานเขาพูดเองว่า“คุณพูดเองว่าคุณจะไม่ให้ผู้หญิงคนในเข้ามาวุ่นวายในใจคุณได้ไง?” ชนุดมอึ้งไปพักได้แต่กัดฟันตอบ“เมื่อก่อนคือเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ผมมีคุณแล้วนี่หน่าจะเหมือนเดิมได้ไหม?” “,มันแตกต่างกันตรงไหนคะ?”ชีวภามองเขาอย่างมีเลศนัยแต่ก่อนตอนอยู่หน้าเขาได้แต่ตัวเกร็งและระวังเนื้อระวังตัวหลังจากผ่านเรื่องตายออกมาพักฟื้นที่โรงพยาบาลหล่อนดูผ่อนคลายสบายลงเยอะ“ตรงไหนแตกต่างไหนคุณบอกมาสิคะ” “ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนอื่นก็เลยไม่ได้สนใจเลยกับคุณไม่เหมือนกัน”ชนุดมปกติไม่ได้เป็นคนปากหวานนักเวลาที่เขาพูดแบบนี้สีหน้าดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไหร่ ชีวภาถามกลับ“แล้วเรื่องที่ดีกับนัชชาหล่ะ?” นัชชา? ชนุดมเลิกคิ้วขึ้นไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ถามเรื่องนัชชา แต่ว่าก็ตอบตรงๆไป”เคยสนใจแต่ว่า....” “งั้นก็จบแล้ว”ไม่รอให้เขาพูดเสร็จชีวภาก็พูดแทรกไปก่อน“คุณลุกขึ้นฉันจะขึ้นบ้านแล้ว” ชนุดมดันมือที่เธอพยายามผลักออก”พูดยังไม่จบก็ไม่ให้พูดต่อคุฌเป็นอะไรเนี่ย?” “ฉันได้ยินแล้วเนี่ย” “คุณฟังให้จบ”พูดไปชนุดมก็กลืนน้ำลายไปถึงได้ยอมพูดอีกครั้ง“ผมเคยสนใขจเขาผมยอมรับแต่ว่าการสนใจที่ว่านี่ไม่เหมือนกันหนึ่งอาทิตย์เจอหนึ่งครั้งหรือยาวถึงหนึ่งเดือนเจอหนึ่งครั้งก็ได้แต่สำหรับคุณมันไม่ได้ไม่เจอคุณใจผมก็ตุ้มๆต่อมๆยิ่งเห็นคุณอยู่กับผู้ชายคนอื่นผมก็ยิ่งอยากเข้าไปฆ่ามันให้สิ้นซาก” “........”ชีวภาเห็นสีหน้าตอนที่เขาพูดเรื่องที่โมโหผู้ชายคนอื่นอยู่กลับรู้สึกทั้งหมดคำพูดทั้งน่ารักเปลือกตาเธอกระตุกมันแทรกซึมไปด้วยความตลก“คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?” “สามสิบกว่า” “แล้วทำไมคิดอะไรเป็นเด็กๆอยู่?” “ก็เป็นเพราะว่าคุณไม่เคยใส่ใจผมเลยตลอดทั้งวันไม่ใช่หรอ?”ชนุดมพูดเหมือนว่าตัวเองลำบากวันๆอยู่แต่ข้างหลังหล่อนตลอดจะโผล่หน้าออกมาให้ก็ดูไม่ดี เดิมคิดว่าก่อนที่จะกลับมารักกันอีกครั้งเราทั้งคู่ได้ก้าวข้ามอุปสรรคมาด้วยกันแล้วเจอทางแห่งความสุขสมกันแล้วไม่ทันได้คิดเลยว่ามันเพิ่งเป็นการเริ่มต้น ชีวภาได้แต่วิเคราะห์ถึงสาเหตุที่ทำให้สีหน้าล่องลอยและพบว่าลักษณะอาการไม่กลัวอาวุธใดๆแต่กลับกลายมาเป็นอารมณ์ที่ผิดหวัง หล่อนเกิดอาการอึดอัดใจ เอาเข้าจริงช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ชนุดมดีต่อเขามากหล่อนรู้ดีอาหารเช้าของทุกเช้าเขาจะให้คนจัดเตรียมอาหารที่เธอชอบไว้ให้ตอนไปมหาวิทยาลัยก็ให้คนรับส่งเสมอเสื้อผ้าในตู้ก็แขวนเสื้อผ้าแบรนเนมตามไซต์เธอเต็มตู้สิ่งที่ขาดอยู่ก็คือคนที่จะทำงานแทนเธอนี่แหละ เมื่อพูดเรื่องทำงานเดิมทีเขาก็ไม่ตกลงเขาคำนึงเรื่องสุขภาพของเธอแต่ว่าชีวภาก็ยังสู้ไม่ถอยเธอไม่อยากที่จะใส่เสื้อผ้าของเขากินของเขาแล้วยังจะใช้เงินของเขาอีก หล่อนมีความรักไม่ได้มาถูกเลี้ยง ตอนที่เขาพูดว่าหล่อนไม่สนใจเขาใจของชีวภาไม่รู้ว่ากำลังลิ้มรสรสชาติใดอยู่หล่อนครุ่นคิดสักพักหล่อนเริ่มเปิดปากพูดตอบ“ไม่ใช่ฉันไม่สนใจคุณแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นด้วยนิสัยฉันหากมีอะไรสักกิดขึ้นนิดๆหน่อยมันจะส่งผลกระทบไปด้วยฉัน...ไม่กล้าที่จะรักมากกว่านี้กลัวและมันทำให้คิดถึงวันที่ต้องเสียคุณไป” ชีวภาที่ทำทุกอย่างเพื่อความรักอย่างไม่คิดชีวิตหากแต่หล่อนกเปลี่ยนไปตามอุบัติเหตุความรู้สึกที่พลุ่งพล่านถูกหล่อนกดซ่อนไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมาโดยง่ายดายเหมือนแต่ก่อน ต้องเป็นสถานการณ์ที่เธอโล่งใจจริงๆถึงได้ปรากฎขึ้นมาบ้าง แต่ว่าตอนนี้เธอทำไม่ได้ ความรู้สึกห่วงใยที่อยู่ในร่างกายอาจจะถูกกลืนหายไปแล้ว “ผมไม่ได้จะบังคับคุณ”ชนุดมไม่อยากที่จะกดดัน“ฉันก็แค่...หึง” นัชชามองเขาที่ตัวใหญ่โตที่พูดเสร็จหูก็แดงแจ๋นิสัยที่เฉียบขาดหน้านิ่งเคร่งขรึมอยู่ตลอดแต่กลับถูกประโยคหวานๆประโยคเดียวที่ทำให้หน้าแดง “ชนุดม” “อื้อ?” “หน้าคุณแดงแล้วนะ” “…….” สิ้นเสียงลงเขายืนขึ้นปล่อยหล่อนที่ถูกเขากักไว้แล้วเดินไปยังห้องรับแขกมองจากด้านหลังรู้เลยว่าเขาอึดอัดใจอยู่ หมอกควันที่อยู่ในใจได้สลายไปชีวภายื่นมือมาจับข้อมือเขาไว้แล้วอ้อมไปด้านหน้าเธอเผยอปากและเขย่างเท้าขึ้นประกบปากริมฝีปากบางเบาอันเซ็กซี่อันนัเน สัมผัสที่อบอุ่นเข้ามาใกล้ๆนำพาความชื่นมาให้ด้วยชนุดมอึ้งไปสักพักแต่ก็ดึงสติได้เร็วและกลับเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายกระทำแทน ริมฝีปากและฟันเกี่ยวพันกันไปมาร่างกายเขาแสดงถึงความหื่นกระหายในตัวเธอหลังออกจากโรงพยาบาลนอกจาการจุมพิตชนุดมก็ไม่เคยทำอะไรที่ล้ำเส้นมากไปกว่านี้ หากหมายถึงการจุมพิตก็มีแต่การจุมพิตที่มือหลายครั้งที่ผ่านมาเท่านั้นครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เริ่มต้นเอง ความต้องการที่หลับไหลมานานที่ซ่อนอยู่ในกายเขามันกลับตื่นขึ้นมีจาการหลับใหลมันขับเคลื่อนความหื่นกระกายไปทั้งตัวชนุดมกำลังควบคุมมันไว้เขาลืมตาขึ้นมองขนตาหญิงสาวที่ร่วงลงมาตาเขาเริ่มแดงจากสิ่งที่เขากำลังอดทนอยู่ จุบก็แล้วแต่มันเป็นการทรมานอีกอย่างหนึ่ง กล้ามเนื้อเขาเกร็งทั้งตัวแน่นอนว่าชีวภาก็รับรู้ได้ความรู้สึกทางธรรมชาติว่าตัวเองต้องขอโทษเขาแต่ว่า....ก็ไม่รู้วิธีที่จะพัฒนาขึ้นไปอีกระดับ สิบนาทีผ่านไปสำหรับการจุมพิตที่ยากที่จะแยกออกของทั้งคู่ในที่สุดก็ละออกจากกันได้ ชีวภามองลงข้างล่างแล้วเห็นผ่านที่เขากระตุ้นให้ร่างกายที่เกิดอาการทำตัวไม่ถูกและอยากจะหลบหนีขนาดพูดยังตะกุกตะกัก“ฉันฉันขึ้นบ้านก่อนเดี๋ยวคุณค่อยขึ้นไป” พูดเสร็จหล่อนก็รีบเดินขึ้นไปชั้นสองอย่างรีบร้อนลนลาน ชนุดมมองหลังเล็กๆที่อ่อนโยนหายไปที่ทางแยกชั้นสองเขานวดบริเวณขมับและหลับตาลง คงต้องอาบน้ำเย็นๆอีกละ....