บทที่ 157 เย็นนี้เป็นโมฆะ

บทที่ 157 เย็นนี้เป็นโมฆะ “เพราะแด๊ดดี๊อยากโทรหาหม่ามี๊ของพวกหนู ชู่ว ใครก็ห้ามพูดออกไปเลยนะ” “หม่ามี๊ไม่รับหรอกค่ะ หม่ามี๊นอนแล้ว” “นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของแด๊ดดี๊ครับ เด็กดี รีบบอกฝันดีเร็ว” “ฝันดีค่ะ แด๊ดดี๊” กล่าวจบ ปุริมก็วางสายไปเลยจริงๆ “คิกคิก” ส้มหัวเราะไปทางอ้อย “แด๊ดดี๊อยากโทรหาหม่ามี๊แน่เลย พวกเรานอนกันเถอะ” เด็กทั้งสองชอบปฏิกิริยาระหว่างแด๊ดดี๊และหม่ามี๊มากที่สุด นั่นทำให้พวกเธอสบายใจ ทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับไปในที่สุด ห้องที่อยู่ข้างๆกัน เพ็ญนีติ์ที่นอนหลับสนิทคิ้วขมวด เสียงดังจริงๆ “เสียงดังเกินไปแล้ว...” ควานหาโทรศัพท์เพื่อปิดมันทั้งๆที่หลับตาอยู่ เธอยังอยากจะนอนต่อ นอกจากนอนแล้วตอนนี้เธอไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น แต่โทรศัพท์นั้นก็ยังคงดังอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอควานหายังไงก็หาไม่เจอ โทรศัพท์ดังเป็นครึ่งวัน ต่อให้ง่วงอย่างไรก็ถูกเสียงนั้นปลุกขึ้นมาอยู่ดี ค่อยๆลืมตาขึ้น คว้าโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด แต่ตอนที่จะกดรับ สายก็ถูกตัดไปทันที แล้วตามมาด้วยข้อความเสียงแทน: เพ็ญนีติ์ ผมบอกว่าเย็นนี้จะคืนสัญญาทั้งสองฉบับให้คุณ หากเลยเย็นนี้ไปคำพูดของผมถือเป็นโมฆะ หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือหากเลยเย็นนี้ไปเขาก็จะไม่คืนให้เธอแล้ว เพ็ญนีติ์ลุกขึ้นนั่งทันที และก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาบอกว่าให้เธอไปหาเขาที่นั่นในเย็นนี้ แต่เธอลืมมันไป นิ้วมือขาวรีบกดปุ่มโทรศัพท์ทันที: ฉันจะรีบไปทันที รอฉันก่อน เธอต้องการอิสระ เมื่อได้มันมาก็แสดงว่าเป็นอิสระแล้ว ในวิลล่า ชายหนุ่มที่ในมือมีแก้วทรงสูง และยิ้มน้อยๆกับระลอกคลื่นนั่น สัญญาสองฉบับนั่นเขาจะคืนมันให้เธอจริงๆหรือ เวลานั้น เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเสียใจที่รับปากอะไรไปแบบนั้น เงยหน้าหนึ่งครั้ง เหล้าในแก้วนั้นก็ไหลลงท้องไป เขาถึงได้รู้สึกขึ้นมาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกันที่เพ็ญนีติ์ค่อยๆเข้ามาในหัวใจของเขา และสุดท้ายก็ไม่อาจลบออกไปได้ ก็เหมือนกับเหล้านี่ เพียงแค่ลงไปในท้องของเขาและรวมเป็นหนึ่งกับเขา มันก็ยากที่ขจัดออกไป ทางนี้ทรุดตัวนั่ง รอเธอ... เปิดตู้เสื้อผ้าของห้องรับแขก ในนั้นยังคงมีเสื้อผ้าของเธอในสมัยก่อนอยู่ นภนต์ เขานั้นคอยรักษาห้องนี้ไว้เพื่อเธอมาตลอด ในใจรู้สึกตื้นตัน แต่ตอนนี้ เธอจำต้องไปเอาสัญญาสองฉบับนั้น นั่นคือสัญญาที่เกี่ยวข้องกับอิสระของเธอ สายตามองเวลายิ่งเข้าใกล้ช่วงเช้าตรู่เท่าไหร่ นั่นทำให้เธอเพิ่มความเร็วขึ้นทันที เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกไปโดยเร็ว ในมือกำกุญแจรถไว้ รถเต่าของเธอนั้นจอดอย่างสงบอยู่ในโรงจอดรถของตระกูลศาสตร์พงษ์ เพียงแค่ข้างๆนั้นกลับว่างอยู่ ดูไปแล้วคนที่หายไปในช่วงกลางคืนอย่างนี้ไม่ได้มีแค่เธอ แต่ยังมีนภนต์ด้วย ช่วงปีใหม่แบบนี้ เขายุ่งกับอะไรกัน ไม่มีเวลาให้คิดแล้ว เพ็ญนีติ์สตาร์ทรถทันที เธอต้องใช้สมาธิกับมันทั้งหมด เพราะเธอคือมือใหม่ เปิดกระจกรถ ให้ลมพัดอาการง่วงนอนของเธอไป พลังงานจึงค่อยๆฟื้นฟูกลับมา ยังคงเป็นช่วงเวลาสิ้นปี รถบนถนนนั้นจึงมีไม่เยอะ ทุกคนคงหลบตัวอยู่ในบ้านดูโทรทัศน์และเล่นไพ่กัน เมื่อดูเวลา ก็จะสิบเอ็ดโมงแล้ว ชายคนนั้นจะตื่นเช้าขนาดนี้ได้หรือ เขาไม่ง่วงหรือไงกัน เขาเป็นคนเหล็กหรือไงกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห แต่ละคนคงไม่สามารถมาเปรียบเทียบกันได้ ทำไมเธอถึงได้ง่วงขนาดนี้กันนะ กัดปากไปมา ทำให้ตัวเองมีพลังมากขึ้นมา ขยับรถไปทั้งสภาพนั้น และไม่มีใครมาขวางทางด้วย เธอเองยังไม่เชื่อในตัวเธอเลย รถขับไปอย่างช้ามาก นั้นทำให้ใจเธอเริ่มร้อนรน กลัวว่าเวลาจะเลยช่วงเช้าตรู่ไปแล้วปุริมจะไม่คืนสัญญาให้เธอจริงๆ ผู้ชายคนนั้น สามารถทำมันได้ทุกเรื่อง ในอดีต เขายังเคยใช้ประโยชน์จากเธอเพื่อเพ็ญภัทร์เลยไม่ใช่หรือ ในสายตาของเขา ตัวเธอนอกจากจะมีประโยชน์แก่เขาแล้วก็คงเป็นหม่ามี๊ของอ้อยและส้ม “เฮ้อ...” ถอนหายใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่นักที่จะไปหาเขา แต่ถ้าไม่ไป นั่นคงโง่กว่า ของที่สำคัญขนาดนั้นจะไม่ไปเอาได้อย่างไร ให้ตายก็ต้องไปเอากลับมา สุดท้ายรถก็มาจอดลงที่วิลล่า เวลานั้นเธอถึงได้รู้ว่าฝ่ามือนั้นเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ เปิดประตูรถ ก้าวยาวๆไปยังประตูกระจกบานใหญ่ของวิลล่า ตอนที่เธอลงจากรถไปแล้วเข้าใกล้วิลล่า ประตูเหล็กของนอกก็ขยับเอง เห็นได้ชัดว่าปุริมได้บอกคนคุมประตูไว้ก่อนหน้าแล้ว ปล่อยให้เธอผ่านเข้ามาโดยที่ไปต้องแจ้งใดใดทั้งนั้น นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ ยังจำครั้งแรกที่เธอมาที่นี่เพราะคุณปู่ได้ แต่ว่าคุณปู่นั้นได้จากไปหลายปีแล้ว เขานั้นเพื่อคุณปู่ เพื่อเพ็ญภัทร์ แต่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเลย ประตูเปิด โซฟากลางห้องโถงมีชายหนุ่มที่มีเสน่ห์นั่งอยู่ตรงโซฟานั้น ในมือมีแก้วสูงหนึ่งใบ มันสว่างจนทำให้เธอมองไม่ออกว่าในนั้นมีของเหลวอะไรหรือไม่ “เฮ้” ทักทายอย่างมีความสุข นั่นคงทำให้ตัวเองดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น เมื่อได้พบเขาอีกครั้ง เธอก็รู้สึกมีระยะห่างทันที ในใจรู้สึกสับสน ไม่ได้ ไม่สับสนแล้ว เขาไม่มีอะไรให้กลัวเลย เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น พยายามบอกกับตัวเอง เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ เหมือนกับนางฟ้าที่พยายามเดินเข้าหาสัตว์ป่า เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ชายหนุ่มก็หน้ามองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง “เพ็ญนีติ์ คุณช้าไปสิบวินาที” แล้วพัดมือไปมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ผมคิดว่า ผมไม่สามารถคืนมันให้คุณได้แล้ว” “ไม่ค่ะ ต้องเริ่มนับเวลาจากตอนขับรถเข้ามาในวิลล่าเถอะค่ะ ดังนั้นปุริม คุณจะคืนคำไม่ได้” เขาเห็นเธอเป็นอะไรกัน ไม่มีความเคารพต่อกันเลยสักนิด ยกยิ้มที่มุมปาก ปุริมถึงได้รู้สึกขึ้นมาว่าท่าทางเร่งรีบของหญิงสาวนั้นก็เรียกความสนใจได้ดี “รีบอะไรกัน นั่งลงก่อนสิครับ” เธอไม่นั่ง และรีบปรี่มายังตรงหน้าเขา ทันใดนั้นก็แย่งแก้วสูงในมือของเขามา “เคร้ง” แก้วสูงถูกวางลงที่โต๊ะน้ำชาอย่างหนักหน่วง “คืนมาให้ฉันค่ะ” “คุณช้าไปสิบวินาที นี่คือเรื่องจริง แค่ประโยคเดียวนั้นผมก็คงไม่สามารถคืนมันให้กับคุณได้หรอกครับ “ อารมณ์เขายังดูผ่อนคลายอยู่ในที เหมือนว่ายังคงมีทางคืนมันให้กับเธอ “ปุริม คุณพูดมา คุณมีอะไรอีกหรือคะ” เธอเริ่มจินตนาการขึ้นมา เขาต้องมีอะไรที่น่ารังเกียจมาให้เธอไม่ยอมอีกแน่ “นั่งเถอะ” เขาพยักพเยิดไปทางโซฟาตรงข้ามกัน “คุณนั่งตรงนั้น สบายใจเถอะ ผมไม่กินคุณหรอก” หย่อนตัวลงนั่ง หากของไม่ได้อยู่ในมือของเขา เธอคงทนไม่ไหวจนตบเข้าบ้องหูสองข้างของเขาแน่ หลอกให้เธอมาถึงที่นี่ แล้วตอนนี้มาพูดว่าเธอมาสายไปสิบวินาทีจึงจะไม่คืนให้เธอ ”รีบพูดค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว” “กลับไปบ้านตระกูลศาสตร์พงษ์หรือ” “ใช่ค่ะ” เด็กๆอยู่ที่นั่น เธอเองก็สามารถอยู่ที่ได้ชั่วคราวเท่านั้น พรุ่งนี้ก็ว่าจะกลับแล้ว แต่เมื่อปุริมถามเช่นนี้ นั่นเหมือนกับว่าเธอและนภนต์มีความสัมพันธ์อะไรกัน ทำให้เธอรู้สึกอยู่ไม่สุขเท่าไหร่ “ผมเคยบอกแล้ว คุณควรออกห่างจากเขาสักหน่อย เพ็ญนีติ์ นภนต์คนนั้นคุณคุมเขาไม่ได้หรอก” ค่อยๆเทเหล้าใส่แก้วของตัวเองจนเต็ม หลังจากนั้นก็เทลงอีกใบ แล้วดันมาไว้ตรงหน้าเธอ “คุณตามสบายเลย” เขากล่าวจบ แต่ก็ดื่มเหล้าของตัวเองจนหมดแก้วภายในอึกเดียว เมื่อเทแล้วก็ต้องดื่ม บางทีถ้าได้ดื่มไปเยอะๆเธออาจจะมีความกล้ามาต่อปากกับเขาก็ได้ เย็นนี้ สัญญาสองฉบับที่เป็นดั่งฝันร้ายของเธอนั้นเธอจะต้องเอามันกลับไปให้ได้ ไวน์นั้นมีรสหวาน นั่นเป็นเหล้าที่เหมาะกับผู้หญิงที่สุด เมื่อดื่มหมด ตรงลำคอก็เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมา ทำให้เธอรู้สึกคอแห้ง สุดท้ายก็ยังอยากดื่มอีก ยื่นมือไปบนโต๊ะเพื่อจะหยิบขวดไวน์นั้น แต่เพิ่งจะคว้าได้แค่คอขวดมือของก็ถูกจับล็อคไว้ เป็นมือใหญ่ที่อบอุ่นของเขาที่จับเธอไว้ “แก้วเดียวก็พอแล้ว ดื่มมากไปเดี๋ยวจะขับรถไม่ปลอดภัยเอา” เขาช่างรอบคอบ แต่พูดมานั้นก็คือเรื่องจริง จึงทำได้แต่กดความโกรธในใจไว้ เธอกล่าว: “ต้องทำอย่างไรคุณถึงจะคืนมันให้ฉันคะ” มือของเขาจับเธอไว้ แล้ววางมือของเธอไว้บนฝ่ามือของเขา เมื่อเทียบมือเล็กของเธอกับเขาแล้ว มือเขาดูใหญ่มาก ตอนที่เธอเห็นว่าชายหนุ่มก็ก้มมองมือเธออยู่มันก็เริ่มพลุ่งพล่านอย่างเบาๆ ”เพ็ญนีติ์ พรุ่งนี้ไปอุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟด้วยกันเถอะ พาเด็กๆไปกัน” “แค่ฉันและพวกเด็กๆไป คุณก็จะคืนมันให้กับฉันหรือคะ” เธอรู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะมีความต้องการแค่นี้ “ใช่ครับ” “แต่ฉันไม่อยากไปในฐานะภรรยาของคุณ ครึ่งปีแล้ว ฐานะนั้นในสายตาของผู้คนในเมืองดรัลคงจากหายไปแล้ว” “คุณเป็นอิสระแล้ว” เขากล่าวนิ่งๆ แล้วเงยหน้าแล้วใช่ตาที่เป็นประกายคู่นั้นมองมาที่เธอ ก่อนจะกล่าวอย่างขบขัน: “อย่าได้กลัวพวกเราไม่เคยจดทะเบียนกันนะ” ใช่ พวกเขาไม่เคยจดทะเบียนสมรสเลย “กี่วันคะ” เธอถาม ทุกอย่างต้องถามให้ชัดเจน อย่าได้ขายตัวเองให้เขาให้เสียเวลาไปหลายวัน “สามวัน” วันนี้วันที่สี่ หลังจากนี้ไปสามวันก็คือวันที่แปด วันนั้นเขาต้องทำงานแล้ว เขาเป็นผู้ชาย เขาเป็นประธานของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัด เขามีหน้าที่ของเขา ปีนี้สามวันก่อนมีไว้เพื่อเพ็ญภัทร์ สามวันหลังจากนั้นก็มีไว้เพื่อเด็กๆ เหมือนกับความสุขนั้นได้กดรสชาติของการนองเลือดนั้นไป การนองเลือดครั้งแรกนั้นให้ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแก่เขาจริงๆ เหมือนกับมีอะไรจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา นั้นทำให้เขาไม่เคยวางใจได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา “ได้ค่ะ ตกลง” เธอแย้มยิ้มทันใด เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงใบหน้ายิ้มที่งดงามอย่างนี้ต่อหน้าเขา และมันช่างสดใส นั่นทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่ คืนให้เธอไป นั่นคือการคืนอิสระให้เธออย่างแท้จริง มือเล็กที่กุมไว้ขยับกลับมากุมมือเขา นั่นแสดงให้เห็นว่าทุกๆอย่างได้สำเร็จแล้ว “ตามผมมา” เขาลุกขึ้นทันที ไม่อยากเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์อีกแล้ว เหมือนที่ปู่เคยพูดไว้ในปีนั้น ความสุขนั้นต้องทำด้วยตัวเองถึงจะคว้ามาได้ และไม่ได้มาด้วยการใช้กำลัง มันเป็นท่าทางโดยธรรมชาติที่จะต้องกุมมือเธอแล้วพากันขึ้นไปข้างบน เป็นห้องหนังสืออีกครั้ง เป็นห้องที่มีกลิ่นหอมของหนังสือ ทำให้เธอนึกถึงหนังสือที่เขาวางไว้ในลิ้นชักเล่มนั้น: ทั้งชีวิตนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เห็นหนังสือที่มีรูปถ่ายคู่กันของเขาและเพ็ญภัทร์อีกหรือไม่ แต่เขาสามารถพาเธอเข้าไปในห้องหนังสือเพื่อแสดงหลักฐานว่าเขาจะละมือจากเธออีกได้ เหมือนละมือจากเธอ และละมือจากเพ็ญภัทร์ด้วย ยังคงเป็นโต๊ะนั้น ยังคงเป็นลิ้นชักนั้น เธอหยุดลงเพราะเธอรู้ว่าเข้าไปในโลกของเขาไม่ได้ ฝั่งนั้น ต้องหยุดเท้าลงที่ตรงนี้ไม่ไปต่อ แบบนี้ถึงจะเรียกว่ามีสติ เขาเปิดลิ้นชัก ในหัวฉายภาพของหนังสือเล่มนั้นที่เธอเคยอ่านมาแล้วครึ่งเล่ม แต่ก็ไม่มีผลสรุปของเรื่องราว ทำให้ในอกของเธอรู้สึกโหวงๆ แขนยาวของเขาลงไป จากการกระทำของเขาทำให้เธอเริ่มคิด หรือว่าเขาจะเอาหนังสือเล่มนั้นให้เธอ แต่แล้วเธอก็รู้ว่าเธอเดาผิด จุดประสงค์ที่เขาพาเธอมานั้นคือคืนสัญญาสองฉบับนั้นให้แก่เธอ อัพเดทครั้งหน้า วันที่11 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน