การแต่งงานของฉีโน่กับฉินจินหลิน, ผูกมัดกันมา7ปี, อดทนมา7ปี, ก็ควรจะจบได้แล้ว. ในเมื่อไม่มีความรัก, แล้วทำไมยังต้องผูกมัดกันไว้และทรมารกันและกัน. เธอเคยพยายามใช้เวลา3ปีเพื่อรักษาชีวิตแต่งงานนี้ไว้, แต่สิ่งที่ได้มีแค่ความผิดหวัง. “จินหลิน, คืนนี้ที่เดิม, เราไม่เจอไม่กลับ, ”บนเครื่องชงชาข้างโซฟา, หน้าจอมือถือที่ดูเลือนราง, ฉีโน่มองไปแวบหนึ่งที่ข้อความวีแชทที่เด้งเข้ามา, ในตาแสดงออกถึงความเศร้า. วางมือถือกลับลงไปอย่างระวัง, แอ๊ด เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก, ฉีโน่กำใบผลตรวจที่อยู่ในมือไว้แน่น, ยิ้มแล้วพูดกับชายรูปหล่อผิวขาวที่อยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวว่า: “เราหย่ากันเถอะ. ผูกมัดกันมา7ปี, อดทนมา7ปี, ก็ควรจะจบได้แล้ว. “หย่า” ฉินจินหลินเหมือนกับว่าได้ยินเรื่องตลกยังไงอย่างงั้น, เดินเข้าใกล้ทีละก้าว, บีบที่คางของเธอ, “3ปีก่อนผมเคยพูดแล้ว, คุณเป็นคนที่ไม่ยอมหย่าเอง. ในเมื่อคุณอยากยื้อไว้ขนานนั้น, ถ้าอย่างนั้นก็ทำต่อไปสิ. ”